Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 15

    Kilka godzin wcześniej czwórka spiskowców leżała na brzuchach w sypialni Władcy Piekieł. Osunęli dywan leżący obok łóżka i otwarli klapę ukrytą w panelach. Zobaczyli niewielkie okienko, przez które doskonale było widać i słychać co się dzieje na basenie. Podłoga komnaty była jednocześnie sufitem pomieszczenie poniżej. Nic tam się jednak ciekawego nie działo, słychać było jedynie tradycyjne narzekania rodziców, które dobre znali z rodzinnych domów. Rozsiedli się więc na małżeńskim łożu Beza i zaczęli grać w karty. A ponieważ grali na przysługi, hazard tak ich pochłoną, że przestali się interesować tym co się dzieje poniżej. A tam sytuacja robiła się coraz bardziej napięta.

- Ah… oo…- dotarł do nich gardłowy pomruk.

- J-jeszcze…, przyłóż się do tego bardziej… och… taaaak! – rozdarł ciszę ochrypły okrzyk.

- Co się tam do cholery dzieje? – Zolli spojrzał na Avisa pytająco.

-A jak myślisz głąbie?! – Damon zsunął się na podłogę i zerkną przez okienko. – O szlag! – Gwałtownie zamknął klapę. – Mały, ile ty dodałeś tego eliksiru? Mieli się tylko trochę podniecić i głupio poczuć!

- No co? Znowu wszystko na mnie?! – pisnął Avis. – Wlałem dziesięć mililitrów. Ten basen wydał mi się bardzo duży.

- Nie policzyłeś tego? – jęknął łapiąc się za głowę Patryk. – Pięciokrotnie przekroczyłeś dawkę bałwanie! – Trzepnął w tyłek przyjaciela. – Co się tam dzieje?

- A co ma się dziać? Bzykają się aż miło popatrzyć! – odezwał się z rozbawionym uśmieszkiem książę. – Mają werwę nie powiem. Ty mi lepiej pokaż ten przepis - zwrócił się do czerwonego niczym zachodzące słoneczko Avisa. Przeleciał oczami po recepturze i zatrzymał się na przypisie na dole. Wzniósł oczy do nieba, jakby tam szukał ratunku, a potem zaczął na głos czytać.

,, Powyższy eliksir, jest wersją zmodyfikowaną. Nie tylko wzbudza niepohamowaną żądzę i wydłuża czas orgazmu, ale także znosi działanie wszelkich środków antykoncepcyjnych. Zaobserwowano, że w skrajnych przypadkach wywołuje natychmiastową owulację. Należy go więc stosować bardzo roztropnie, najlepiej przy problemach pary z zajściem w ciążę. Nie poleca się go niż jako środek potęgujący sypialniane przyjemności z powodu skutków ubocznych.”

- Myślicie , że jak pojedziemy do Brazylii to nas tam odnajdą? - pisnął Patryk.

- Bez paniki – uspokoił przyjaciół Zolli. – Udajemy, że o niczym nie mamy pojęcia i grzecznie zacieramy ślady. Szkoda już się stała i nic na to nie poradzimy. Avgar jest świetnym alchemikiem i szybko się zorientuje co się stało, co nie znaczy że wykryje sprawców.  Teraz po cichu idziemy do mnie i robimy głośną imprezę. Wypijemy trochę piwa i uśniemy w salonie.

   Oczywiście zrobili tak jak zaproponował mężczyzna. Przy głośnej muzyce upili się naprawdę solidnie, ale nie piwem, a winem porzeczkowym Sama, które o wiele bardziej im smakowało. Rodzice naleźli ich rano na dywanie przed kominkiem. Uwili tam sobie wspólne gniazdko, ponakrywali się kocami i przytuleni do siebie nawzajem zasnęli jak zabici.

***

    Szalona noc nie przeszła oczywiście bez echa. Demon oczywiście domyślił się co to był za eliksir, ale sprawców nie odnaleziono, zresztą nie szukano ich zbyt intensywnie, nie chcąc dawać powodów do plotek. Jakiś miesiąc potem, w dzień następnej pełni Luis usiadł za stołem i popatrzył na męża zamyślony. Ostatnio wspaniale się czuł, jakby ktoś wpompował w jego żyły z litr dodatkowej energii. Zaczął się zastanawiać, co może być powodem tej niezwykłej werwy. W pewnej chwili jego oczy zrobiły się okrągłe jak piłeczki pingpongowe.

- Ehe.. ehe…- zakrztusił się herbatą.

- Ostrożne … - upomniał go Avgar i wziął z jego drżących rąk filiżankę. – Coś się stało? – Przyjrzał mu się uważnie.

- Daj mi chwilę… muszę dojść do siebie… - wyjąkał Luis i kilka razy głęboko odetchnął.

- Zaraz przyjdą goście, więc chodźmy już do zamku. – Wstał na miękkich nogach od stołu. – Wiesz, zabierz ze sobą z laboratorium te najnowsze testy ciążowe. Najlepiej cztery, myślę, że mogą się przydać!

- Ale po co? – zapytał zaskoczony mężczyzna.

- Potem ci wyjaśnią, teraz nie ma czasu. – Ruszyli do podziemnego pałacu. Luis, zamiast do sali bankietowej, która od dawna była przygotowana, poszedł prosto do niewielkiego salonu. Na stoliku położył trzy niewielkie buteleczki z przeźroczystym, bezbarwnym płynem. Po chwili ktoś zapukał do drzwi.

- To nie będziemy tańczyć? – Do komnaty wszedł nieco zaskoczony Lu razem z mężem. – Choć może to i lepiej, bo jakoś niewyraźnie się czuję.

- Właśnie, miały być wygibasy – Wsunął się za przyjacielem Dominik, ciągnąc za rękę Juliana.

- Potem możecie zaszaleć. Teraz mamy ważniejszą sprawę – Luis rozdał przyjaciołom buteleczki. – Plujemy do środka, zatykamy potrząsamy i odstawiamy. Same zapamiętują, która jest czyja, nie pomylą się.

- Zaraziliśmy się czymś dziwnym na tym basenie?! – zapytał książę, patrząc podejrzliwie na płyn wewnątrz naczynia.

- Takim popularnym wirusem, sam wyłazi po dziewięciu miesiącach – dopiero teraz zaskoczył demon. Został jednak natychmiast pociągnięty za ucho przez męża. Cała ósemka mężczyzn wpatrywał się przez pięć minut jak zaczarowana w buteleczki. Po tym czasie, zupełnie nagle – trzy zrobiły się różowe, a jedna niebieska.

- Będziesz miał dziewczynkę – wyszeptał słabym głosem Luis do Beza i osunął się na najbliższe krzesło. – Reszta to chłopcy.

 W tym momencie rozpętało się prawdziwe piekło w Piekle. Jedni mdleli, drudzy wrzeszczeli, a inni stali skamieniali, niczym posągi. Przez dobrą godzinę, nikt nie mógł przyjść do siebie i wypowiedzieć jakiejkolwiek rozsądnej myśli. Po czym Luis zaparzył wszystkim herbatki z melisą. Usiedli za stołem i wpatrywali się w siebie z niedowierzaniem.

- Będziemy mieć jajko? – demonowi pierwszemu wrócił głos. Odgarnął delikatnie niesforny lok, który opadł Luisowi na twarz.

- Maleńkiego szczeniaczka? – Artur aż podskakiwał na fotelu z ekscytacji.

- Myślisz, że to będzie wilkołak?! – Samuelowi opadła szczęka.

- Znowu będę musiał pół roku ćwiczyć, by doprowadzić brzuch do formy – jęknął desperacko Lu. – To ty miałeś urodzić drugie  – szturchnął Beza w bok, który natychmiast go do siebie przytulił.

- W Piekle pozdychają  z zazdrości. – Boruta czule pocałował męża w usta. Czarty nie były zbyt płodne, jedno dziecko było regułą. Oni ze swoją trójką już i tak byli rekordzistami. – Może chociaż ten nauczy się władać mieczem - rozmarzył się wojewoda.

***

    Dziewięć miesięcy upłynęło jak z bicza strzelił. Może nie dla wszystkich,  ale mężczyźni, tak to potem wspominali. Nie obyło się oczywiście bez kłótni sprzeczek, strumieni łez i tym podobnych zachowań, ze strony ciężarnych . Nie oszczędzali oni bynajmniej swoich towarzyszy, wysyłali ich nawet o północy po różne przekąski, kazywali sobie kilka razy na dzień robić masaż i marudzili bez końca nad każdym drobiazgiem. Wybuchali gwałtownym szlochem na najmniejszy objaw niechęci lub skrzywienie ust. Jednym słowem zachowywali się jak na porządnych ciężarnych przystało. Maksymalnie wykorzystywali swój stan  i dawali się rozpieszczać kochającym małżonkom. Skoro oni musieli wyglądać jak dynie i jeszcze dać sobie radę z porodem, to uważali, że należy im się za to specjalnie traktowanie. Tego się trzymali i wspierali wzajemnie, podczas problemów z buntującymi się czasami mężami.

     Kiedy nadszedł czas rozwiązania mężowie nie zostali wpuszczeni na salę porodową. Doświadczone położne i lekarz zupełnie wystarczyli do opieki nad rodzącymi. Nie było tu miejsca dla spanikowanych towarzyszy, którzy najczęściej więcej przeszkadzają niż pomagają w tym doniosłym wydarzeniu. Zostali wypędzeni do pokoju obok, gdzie mogli tylko słyszeć co dzieje się na sali. Dodawali sobie odwagi, bo pełne bólu jęki i piski ukochanych, jeżyły im włosy na głowach. Najciężej przeżywał sytuację Artur, ponieważ po raz pierwszy znalazł się w takiej sytuacji. Zolli nie był dzieckiem z jego krwi. Po kilku godzinach wszystko ucichło, do pokoju weszła uśmiechnięta położna i zaprosiła świeżo upieczonych tatusiów do sali. Pod ścianą stały cztery łóżkach, na których leżeli ich zmęczeni, ale szczęśliwi mężowie. Każdy tulił do siebie małe zawiniątko.

- To dziewczynka, strasznie do ciebie podobna – szepnął Lu i podał córeczkę zachwyconemu Władcy Piekła. Miała czarne, proste włoski i szkarłatne oczy.

- Witaj piękna księżniczko. – Bez czule pocałował zaróżowiony policzek maleństwa. – Dziękuję kochanie – pogłaskał bladą twarz mężczyzny i ostrożnie usiadł obok niego na łóżku.

- Nie upuść go – Luis podał demonowi jajko. Było nieco większe niż strusie, miało miękką, skórzastą powłokę , a z boków wyrastały mu spore skrzydełka. – Maluch jest strasznie ruchliwy, uważaj, żeby ci nie uciekł.

- Dopiero przyszedł na świat, mamy przynajmniej dzień spokoju – Avgar położył się obok mężczyzny i przytulił go do siebie. Zrobił niewielkie wgłębienie i położył malucha między nimi na kołdrze. – Wiesz, że cię kocham prawda? – szepnął mu na ucho.

- Łiii…? – Pisnęło pytająco jajko, a skrzydełka nagle zaczęły gwałtownie trzepotać.

- Ciebie też kocham urwisie – podrapał je po skorupce mężczyzna. – Teraz daj mamusiowi odpocząć.

- Miałeś rację, mały ma futerkowy problem – Sam podał zawiniątko Arturowi, z którego wystawał pyszczek szczeniaczka. Uszka natychmiast stanęły do góry, a czarny nosek zaczął intensywnie węszyć.

- Widzisz jakie ma mocne łapki? Będzie z niego piękny samczyk. – Mężczyzna wpatrywał się w kudłatego malucha niczym w ósmy cud świata. Puszysty ogonek natychmiast zaczął wesoło merdać. – Mam jeszcze jeden skarb do kochania – pocałował Sama prosto w usta.

Do wchodzącego do Sali Juliana podszedł lekarz. Poklepał go uspokajająco po ramieniu i zaprowadził do męża. Wystarczył jeden rzut oka, żeby wojewoda się zorientował, że coś poszło nie tak. Objął Dominika, który natychmiast się w niego wtulił. Wziął synka na ręce i rozwinął kocyk. Chłopczyk był śliczny, rudowłosy jak wszystkie jego dzieci. Miał zielone niczym wiosenna trawa oczy i długie, ciemne rzęsy. Gdy jednak przyjrzał się uważniej, zobaczył, że lewa nóżka jest nieco szczuplejsza i słabsza.

- To wada wrodzona, ale na szczęście niewielka – odezwał się do nich lekarz. – Będzie chodził, może nawet biegał, ale nigdy nie będzie tak sprawny jak jego rówieśnicy.

- Nie szkodzi, to mój syn i zrobimy wszystko, aby mu pomóc – uśmiechnął się do męża Julian i połaskotał malucha bo brzuszku. – Wygląda na bystrego. Może będzie jedynym uczonym w naszej rodzinie?