Rozdział 7

Dominik koło południa wrócił ze szkoły. Nie mógł się skontaktować z Lucjuszem, za każdym razem odzywała się automatyczna sekretarka. Zaczął coraz bardziej się o niego niepokoić. Nie było go na rozpoczęciu roku i nie dawał już drugi dzień znaku życia. Zdenerwowana dyrektorka też o niego wypytywała. W końcu postanowił wybadać w tej sprawie Borutę. Udał się do jego domu, a mężczyzna na jego widok zerwał się od suto zastawionego stołu.

- Skoro jesteś może pokażę ci zamek? – zaproponował czart, szarmancko całując go w rękę. Chłopak skrzywił się paskudnie i natychmiast mu ją wyrwał. Od razu udał się do łazienki i ostentacyjnie ją umył jakby dotknął przez przypadek czegoś wyjątkowo paskudnego.

- Chodźmy – Dominik ruszył za nim, mając nadzieję dowiedzieć się czegoś o przyjacielu. Po przekroczeniu lustrzanego portalu szli niekończącym się korytarzem, a chłopak z każdą chwilą pochmurniał coraz bardziej. Wszędzie w oczy rzucał się bałagan i niedbalstwo. Liczna służba plątała się bez sensu nic prawie nie robiąc. Wreszcie weszli do ogromnej sali, która była jedyną czystą komnatą jaką do tej pory napotkali. Na półkach i stolikach stały piękne wazy, dzbany z porcelany, gliny i szkła. Najwyraźniej była to jakaś kolekcja pana domu. – Musiałeś to zbierać latami – chłopak wziął do ręki delikatną miseczkę bogato zdobioną wizerunkami chińskich smoków.

- Uważaj, to bardzo rzadki i cenny okaz – upomniał go mężczyzna i dopiero w tym momencie zorientował się, że niepotrzebnie się odezwał. Chłopak stał ze zmrużonymi po kociemu oczami, które właśnie zaczęły rzucać iskry.

- Zatłukę cię przewrotny skurczybyku! Trzęsiesz się nad jakimś badziewiem, a mnie masz kompletnie w dupie! Ulitowałem się nad tobą, a ty w podzięce wywinąłeś mi paskudny numer z kontraktem!  – wrzasnął czartowi koło ucha. Popatrzył mu prosto w oczy i uśmiechnął się złośliwie. Rzucił trzymanym w ręce naczyniem o ścianę, rozbijając je w drobny mak. Rude włosy wymknęły się spod rzemyka i  falowały wokół niego jak naelektryzowane, a  oczy ciskały błyskawice. Z minuty na minutę jego wściekłość rosła. Wziął z półki dzbanek i zrobił z nim to samo. Kopnął z rozmachem najbliższą wazę, ale Julian rzucił się jej na pomoc i udało się mu uratować naczynie.

- Przestań ! – jęknął wojewoda ryjąc nosem w posadzce.

- O kochanie, ja dopiero zaczynam! Giń oszuście! – Dominik jak tornado szedł przez pokój siejąc pogrom i spustoszenie. Zdesperowany Boruta ratował co się da, własnym ciałem zasłaniając co cenniejsze okazy. Niestety okazało się, że chłopak dysponuje niespożytą energią i ma naprawdę niezłą kondycję. Dopiero po godzinie się zasapał i stanął nieruchomo pośrodku komnaty. Z dziką satysfakcją rozejrzał się dookoła. Podłogę zaścielała gruba warstwa skorup. – A teraz powiedz mi, co się dziej z Lucjuszem! – rzucił rozkazująco do załamanego wojewody siedzącego smętnie pośrodku bałaganu i kręcącego z niedowierzaniem głową. Jego słodka kruszyna miała iście diabelski temperament. Szkoda tylko, że zamiast okazywać go w łożu wyładowała się na antykach.

- Jak mogłeś? – jęknął mężczyzna. – Zbierałem je od kilkuset lat.

- Gadaj, bo jak nie, to przejdziemy do biblioteki lub twojego gabinetu! – warknął chłopak.

- Wiem tylko, że podobno doszło do awantury i Pan zmusił księcia do ślubu. Pójdziemy wieczorem do pałacu, bo muszę cię oficjalnie przedstawić. Możesz wtedy go odwiedzić i sam sprawdzić o co chodzi. Następnym razem jak wpadniesz w furię, to może lepiej porzucaj w jadalni zastawą? – zaproponował ugodowo czart.

- Wtedy nie miałbym takiej frajdy! – pokazał mu język Dominik. Zadarł do góry nos i kręcąc tyłeczkiem ruszył do drzwi. Rdzawe loki podskakiwały przy każdym kroku, opadając splątaną falą aż do pośladków. Julian nie mógł się na niego napatrzyć. Wyglądał jak psotny leśny chochlik robiący kawały zbłąkanym nocnym wędrowcom. Wyżył się i najwyraźniej humor mu powrócił.

***

W Piekle sprawy wyglądały o wiele gorzej. Belzebub o dziewiątej przerwał ważną naradę i wrócił do sypialni, ponieważ przybył nadworny medyk, ciągnąc ze sobą jakiegoś starszego zielarza. Lucyfer nadal spał, ale jego twarz wyglądała już nieco lepiej. Policzki mu się zaróżowiły, przestał się rzucać przez sen i oddychał spokojnie. Mężczyzna usiadł na łóżku i delikatnie dotknął jego ramienia.

- Lu, obudź się, musisz wziąć le… – nie dokończył, bo jego małżonek otwarł oczy i na jego widok rzucił się gwałtownie do tyłu, tłukąc sobie głowę o wezgłowie. Przez chwilę łapał spazmatycznie powietrze i zacisnął dłonie w pięści tak mocno aż pobielały. Władcy na widok jego reakcji zadrżało serce. Coś złapało go za gardło i nie chciało puścić. Dławiło tak, że z trudem przełknął ślinę.

- Czego chcesz? – usłyszał niewyraźny szept. W tym momencie do komnaty wszedł medyk razem ze swoim towarzyszem. Zatrzymali się w przepisowej odległości nisko pochylając głowy.

- Podejdźcie i zróbcie co tylko możecie, aby jak najszybciej wrócił do zdrowia – odezwał się do nich władczo.

- Zbadamy cię Panie i założymy lekarstwo – zwrócił się łagodnie do Lucyfera lekarz. – Musisz obrócić się na brzuch. – Ten jednak siedział nieruchomo patrząc wymownie na swojego małżonka. Twarz  jak zwykle miał zimną i nieruchomą. Jednak na dnie błękitnych oczu można było dojrzeć, starannie ukrywany, tlący się ból.

 - Wasza wysokość, czy mógłbyś opuścić komnatę? Chory wyraźnie nie życzy sobie twojego towarzystwa – rzucił twardo zielarz. Belzebub spojrzał na niego i bez słowa protestu wyszedł. Oparł się o drzwi po drugiej stronie i wbił głęboko szpony w twarde drewno. Jego wrażliwy słuch wychwytywał każdy, najmniejszy szelest dochodzący z sypialni.

- Chyba sam nie dam rady, może pan… - dobiegł go głos Lucyfera. – Och..! – jęknął przeciągle.

- Wypnij więcej pośladki, sprawdzimy co się stało i założymy głęboko maść. Nabierz powietrza i powoli wypuszczaj, bo to może być bardzo nieprzyjemne – spokojnie tłumaczył medyk.

- Aach..! – przeraźliwy krzyk, pełen niesamowitego cierpienia rozdarł powietrze. Władcy zjeżyły się włosy na głowie. Zaczął drżeć jakby to właśnie jemu aplikowano teraz lekarstwo.

- Nie szarp się Panie, zaraz będzie po wszystkim.

- Nieee…! Dość! – protestował coraz ciszej Lucyfer, a narastający ból powodował, że jego słowa stawały się coraz mniej wyraźne.

Belzebub był już cały spocony, gdyby nie to, że opierał się o drzwi na pewno by upadł. Nogi zrobiły mu się miękkie i za nic nie chciały utrzymać jego ciężaru. Każdy dochodzący go szmer świadczący o męce małżonka powodował, że dosłownie ciemniało mu w oczach. Każdy spazm bólu w jego ciele odbijał się zwielokrotnionym echem w ciele Władcy Piekieł. Nie ma na tym świecie niczego gorszego niż patrzenie na udrękę najbliższej osoby. Bezsilność w obliczu cierpienia i poczucie winy potrafią powalić na kolana najsilniejszego. Żadne najwymyślniejsze tortury nie mogą się z tym równać.

Wreszcie wszystko umilkło. Nastała przerażająca cisza.

- Możesz już wejść Wasza Wysokość – usłyszał głos medyka.

Belzebub odetchnął głęboko, usiłując się uspokoić. Na trzęsących się nadal nogach wszedł do środka. Zerknął niepewnie na bladego jak duch męża, który leżał z zamkniętymi oczami. Wyglądał jakby spał.

- Co z nim? – wydusił z siebie z trudem.

- Zemdlał, ale już dochodzi do siebie. Prawdę mówiąc rany są o wiele poważniejsze niż początkowo myślałem. Książę musi przez trzy najbliższe dni leżeć w łóżku. Może wstawać tylko za potrzebą. Dwa tygodnie ma się oszczędzać i nie wolno mu siedzieć. Trzeba będzie go pilnować, bo nie wygląda na posłusznego pacjenta. Proszę przestrzegać zaleceń, bo od tego może zależeć możliwość posiadania przez was potomstwa. Poza tym właśnie zafundowałeś sobie Panie miesiąc bez seksu. A i jeszcze jedno. Powinien się wykąpać i trzeba zmienić pościel. Leki już zaczynają działać i ból znacznie się zmniejszy, ale ktoś będzie musiał mu pomóc – medyk ukłonił się nisko, mamrocząc  pod nosem coś o ignorantach.

- Kompletnie nie rozumiem co chciałeś osiągnąć Panie, wdzierając się tak brutalnie w dziewicze ciało swojego męża. Nie przyszło ci do głowy, że mając takie wyposażenie powinieneś go choć trochę przygotować? – zapytał oburzony zielarz, mierząc go wyjątkowo wrogim spojrzeniem. – Myślę, że się jeszcze nie raz zobaczymy – obrzucił księcia zagadkowym wzrokiem i wyszedł z komnaty.

Belzebub westchnął głęboko i podszedł do łóżka. W mózgu miał kompletny mętlik. Zupełnie jakby ktoś zrzucił tam bombę. Tego się nie spodziewał. Zaczął się zastanawiać ile jeszcze błędnych informacji zebrał na temat męża, w ilu sprawach się mylił. Ostrożnie dotknął jego dłoni. Mężczyzna otworzył srebrzyste oczy, ale na jego widok odwrócił głowę w drugą stronę. Usiadł i spuścił nogi.

- Dlaczego mi nie powiedziałeś? Rozłożyłeś przede mną nogi, a ja rzuciłem się na ciebie jak dzikie zwierzę. Jak ja teraz spojrzę na siebie w lustrze? – głos mu lekko drżał.

- Próbowałem, ale nie chciałeś słuchać.

- Jestem potworem prawda? – władca uklęknął przed nim i położył mu lodowate dłonie na kolanach. – Czy możesz mi wybaczyć? – podał mu szlafrok.

- Zostaw mnie w spokoju. Słyszałeś chyba, że z seksu nici, więc po co się wysilasz? – książę ubrał się i próbował wstać, ale pociemniało mu w oczach i byłby upadł, gdyby nie silne ramię, które go podtrzymało.

- Lu, chodź, zaniosę cię do łazienki. Nie wygłupiaj się, zrobisz sobie krzywdę – Władca wziął opierającego się męża na ręce.

- Większą czy mniejszą niż udało się tobie? – warknął i objął go za szyję. Belzebub nie odezwał się już ani jednym słowem. Wszedł z nim do kabiny prysznicowej, rozebrał go i puścił ciepłą wodę. Namydlił gąbkę i delikatnie zaczął myć piękne ciało, które pod wpływem jego dotyku zamieniło się w kawałek marmuru. Lucyfer trzymał się kurczowo barierki i zaciskał mocno powieki. Widać było, że walczy z atakiem paniki.

- Spokojnie Lu, już kończę – otulił go ciepłym, puszystym ręcznikiem i z powrotem zaniósł do łóżka. Podał mu kubek z parującym naparem przygotowanym przez zielarza. – Odpoczywaj, zobaczymy się wieczorem.

- O tak, już nie mogę się doczekać – rzucił złośliwie mężczyzna i przymknął oczy.

***

Boruta po południu z impetem wpadł do domu Dominika i dosłownie porwał go do swojego zamku na oczach ogłupiałej Moniki, niczego mu nie tłumacząc. Prychającego chłopaka przerzucił sobie przez ramię i po kwadransie byli już na miejscu. Dopiero, gdy ten się zaparł w drzwiach komnaty do której go właśnie ciągnął, odzyskał rozsądek.

- Oszalałeś? Nigdy nie byłeś zbyt mądry, ale to już przesada!

- Uspokój się, mamy tylko godzinę na przygotowanie się do audiencji u Władcy Piekieł. Jakbym zaczął z tobą dyskutować, to byśmy nie zdążyli nawet na koniec – wojewoda klepną go w tyłek i wepchnął do środka. Pokój cały był wypełniony ogromnymi szafami pełnymi ubrań na każdą okazję. – Musimy się pośpieszyć. Przyślę ci tu garderobianą. Pomoże ci wybrać coś stosownego – wyszedł w pośpiechu nawet nie zamykając za sobą drzwi.

- Czy on nie powinien mnie zapytać najpierw,  czy ja tam w ogóle chcę iść? – rzucił rozeźlony Dominik do swojego odbicia w wielkim, kryształowym lustrze. Po chwili do pokoju weszła starsza kobieta i obejrzała go dokładnie od stóp do głów.

- Wojewoda dobrze wybrał, ładny z ciebie chłopak. Niejeden mu dzisiaj pozazdrości. Ściągaj te beznadziejne łachy. Zamienimy cię w księcia z bajki –nawet nie wiedział kiedy został rozebrany do majtek i zaczęła do niego przymierzać kolejne zestawy. – Zdecydowanie czarne spodnie, biała koszula z koronkowymi mankietami i dopasowana marynarka w kolorze butelkowej zieleni ozdobiona złotym haftem. – Sprawnie pomogła chłopakowi się ubrać i posadziła go przed małym lusterkiem. – Jeszcze tylko włosy, są naprawdę wyjątkowo piękne. Niejedna kobieta na dworze zazgrzyta zębami z zawiści na widok tych rudych loków. – Związała je luźno i przerzuciła mu przez lewe ramię. Na koniec wpięła w jego uszy maleńkie szmaragdowe kółeczka i aż westchnęła z zachwytu. – Teraz jesteś godny ręki samego króla – uśmiechnęła się do niego i postawiła go przed wielkim zwierciadłem, aby mógł podziwiać jej dzieło.

- Łał…! – wyrwało się Dominikowi, który sam siebie nie mógł poznać. – Jest pani czarodziejką – pocałował kobietę entuzjastycznie w policzek. - Czuję się jak Kopciuszek przed swoim pierwszym balem. – Ledwie się skończył to mówić pojawił się Boruta, złapał go za rękę i bezceremonialnie pociągnął za sobą. Przeszli przez następne dziwne zwierciadło i trafili wprost do pałacu. Stanęli pod rzeźbionymi w maszkarony drzwiami i czekali na swoją kolejkę. Co chwilę lokaj wyczytywał czyjeś nazwisko i kolejna para wchodziła do środka. Julian położył mu dłoń na plecach i uraczył go długim, nudnym kazaniem jak ma się zachować w obecności władcy. Chłopak słuchał tego jednym uchem ciekawie rozglądając się po holu. W końcu ich wywołano i weszli do ogromnej komnaty z sufitem tak wysoko, że ledwo go było widać. Julian podał mu ramię. Szli czerwonym dywanem w kierunku widocznego w oddali tronu obserwowani przez setki oczu. Ze wszystkich stron dochodziły ich aprobujące szepty. Wojewoda był ogólnie lubiany na dworze i miał tu wielu przyjaciół i krewnych. Dominik najwyraźniej przypadł im do gustu. Oboje uklękli przed Belzebubem. Chłopak spuścił skromnie oczy i wyglądał jak wcielenie niewinności co w tym miejscu wyglądało nieco dziwnie.

- Teraz rozumiem o co chodziło Lucyferowi. Twój narzeczony jest naprawdę słodki – Władca uśmiechnął się na widok rumieńców na twarzy swojego nowego poddanego. – Podoba mi się i daję wam pozwolenie na ślub. Mam nadzieję, że ściśle wypełnicie wszystkie warunki kontraktu. Dominik nie ośmielił się podnieść oczu. Zastanawiał się czy wolno mu się odezwać. Nigdzie nie widział przyjaciela co oznaczało, że musiało się coś stać. - Chcesz mi coś powiedzieć? – odezwał się uprzejmie. Nie widział dokładnie twarzy pochylonego chłopaka, dlatego nie rozpoznał w nim swojego napastnika z miotłą w ręku. Tamtej nocy było bardzo ciemno i wszystko wydarzyło się niesamowicie szybko.

- Martwię się o swojego przyjaciela. Czy mógłbym go zobaczyć? – wyszeptał nieśmiało.

- Myślę, że twoja wizyta dobrze mu zrobi. Ten oficer zaprowadzi cię do niego – skinął na stojącego nieopodal Kusego. Dominik ukłonił się z wdziękiem poszedł za czartem, w którym z przerażeniem rozpoznał nocnego gościa potraktowanego sprayem. Swoją drogą był ciekawy kim był ten drugi, ale jak na razie nigdzie go nie zauważył.

- To tutaj – mężczyzna skinął mu głową i zostawił go pod drzwiami do sypialni Lucjusza. Chłopak zapukał i po usłyszeniu cichego proszę wszedł do środka. Zobaczył staroświeckie łoże z baldachimem, a na niej wymizerowanego przyjaciela. Widać było, że jest w dość kiepskiej kondycji.

- Nie wyglądasz jak szczęśliwy małżonek – usiadł obok niego i dotknął bladego policzka. W szarych oczach mężczyzny było tyle smutku, aż się wzdrygnął. Przysunął się do niego, objął mocno ramionami i przytulił do siebie. – Kto cię skrzywdził? – Książę ukrył twarz na jego piersi, a grymas bólu kiedy się poruszył nie umknął uwadze Dominika. – Co się stało? – łagodnie pogładził rozsypane na poduszce jasne włosy. Lucyfer dobrze się czuł w jego towarzystwie. Miał wrażenie, że właśnie zawinął do bezpiecznego portu. Z początku powoli, potem coraz śmielej zaczął snuć swoją historię. Po raz pierwszy w życiu odrzucił na bok dumę i otworzył przed kimś swoje serce. Chłopak słuchał spokojnie, ale w jego duszy szalała burza. Oczy zaczęły lśnić mu jak u dzikiego kota. Usta uśmiechały się krzywo pokazując ostre, białe ząbki. Jakim pozbawionym uczuć egoistą trzeba być, by tak mocno kogoś skrzywdzić? Jego koszula zrobiła się z przodu wilgotna od łez przyjaciela. Ten właśnie moment wybrał sobie Belzebub z Borutą, aby wejść do sypialni. Nawet nie wiedzieli w którym momencie wystartowała płomiennowłosa  błyskawica. Władca w jednej chwili stał, a drugiej już leżał na dywanie, a drobne pięści okładały go ze wszystkich sił.

- Już ja cię tak urządzę, że się przez tydzień nie będziesz mógł pokazać! – warczał Dominik siedząc na mężczyźnie i masakrując jego twarz. Zanim ten się zorientował o co chodzi miał już rozciętą wargę i rozbity nos.

- Julek, zabierz ze mnie tego małego czorta! – krzyknął na kompana, który stał jak wmurowany w podłogę z niesamowicie głupią miną. – Skąd ja cię znam? A pamiętam, miotła! No to teraz dostaniesz za swoje! – Złapał chłopaka i przełożył sobie przez uda. Właśnie miał zamiar wymierzyć mu solidnego klapsa, kiedy poczuł silny ból w swoim królewskim ogonie. Ktoś śmiał maltretował jego kitkę.

- Oż, ty cholero! – wrzasnął, kiedy ostre zęby zacisnęły się z całej siły na jego najwspanialszej ozdobie. Ten okrzyk przywrócił Juliana do życia. Złapał narzeczonego za szczękę i usiłował oderwać od władcy. Ten jednak trzymał mocno, a jego usta pełne były krwi i wyrwanej sierści. – Pośpiesz się, zaraz mi go odgryzie! – szamotanina trwała w najlepsze. Trzy ciała kłębiły się na dywanie prychając i parskając ze złości. Nikt nie zauważył kiedy Lucyfer wstał z łóżka. Poczuli natomiast doskonale strumień lodowatej wody. Mieli wrażenie jakby właśnie poraził ich prąd. Spocona skóra zareagowała natychmiast serią niekontrolowanych dreszczy. Mężczyzna stał nad nimi z kubłem w ręce z wyniosłą miną.

- Ty – wskazał na Belzebuba – na łóżko. Wy dwaj do domu. Migiem! – padały krótkie rozkazy, a oni o dziwo bez szemrania się im podporządkowali. Władca jak to władca, próbował mimo wszystko zaprotestować, ale napotkał chłodne spojrzenie małżonka i grzecznie usiadł na wskazanym miejscu ściskając zakrwawiony ogon.