Rozdział 10

Obaj rozjuszeni mężczyźni wpadli z impetem do łazienki. W pierwszej chwili nie dostrzegli niczego ciekawego. Gęsta mgła unosząca się nad basenem bardzo utrudniała widoczność. Ich uwagę natychmiast przyciągnęły dobiegające z głębi pomieszczenia śmiechy i piski oraz szum rozchlapywanej wody.

Na palcach podeszli bliżej i stanęli oczarowani. Przed sobą mieli scenę jak z  romantycznego filmu o miłości. Dwaj roześmiani pięknisie obrzucali się strugami wody. Ich nagie, mokre ciała lśniły jak wypolerowany marmur. Różowe, rozchylone usta i krągłe, zarumienione od gorąca pośladki spowodowały, że obaj zachwiali się na krawędzi, omal nie wpadając do basenu.

- Zamknij oczy baranie! – warknął Balzebub i zasłonił Borucie wspaniały widok swoją rosłą sylwetką.

- I vice versa – mruknął Julian, złapał za ramię kompana i odwrócił tyłem do kąpiących się chłopaków. – Chyba nie myślałeś, że pozwolę ci się gapić na goły tyłek mojego narzeczonego!

- Puść mnie idioto, trzeba ich stamtąd wyciągnąć! – szarpnął się zdenerwowany władca i zaczął ściągać swoją wierzchnią szatę.

- Nie wejdziesz tam, nie ma mowy! – również zdjął koszulę i został w samym podkoszulku.

- Masz zamiar tak tutaj stać i patrzyć jak się tam obmacują?!

- No coś ty! – Wojewoda nabrał w płuca powietrza i rykną, aż zadzwoniły kryształki na oświetlających łazienkę żyrandolach. - Wyskakiwać z tej wody, ale już! – Wyciągnął do tyłu rękę z ubraniem. Po chwili wahania, to samo zrobił Belzebub.

Rozbawieni chłopcy znieruchomieli. Wcześniej byli tak zajęci zabawą, że nie zauważyli wchodzących intruzów, w których natychmiast rozpoznali swoich partnerów. Dodajmy, bardzo rozgniewanych partnerów, co można było od razu wywnioskować z ich napiętych, sztywno wyprostowanych ciał i kurczowo zaciśniętych dłoni trzymających szaty.

- Lu, co robimy? Chyba są wściekli – szepnął przyjacielowi na ucho Dominik.

- Zignoruj ich. Postaraj się mnie naśladować – uśmiechnął się beztrosko książę. Dumnie podniósł głowę i z wyniosłą miną podszedł do męża. Wziął z jego dłoni szatę i narzucił na siebie. Sięgała mu przed kolana. Mimo, że bardzo się starał, to czerwone policzki zdradzały jego emocje. Zapiął się pod samą szyję i przemaszerował do szatni bez jednego słowa. Za nim wolnym krokiem udał się władca.

Dominik niestety nie miał tyle pewności siebie. Zmieszany podszedł do brzegu, ale nie miał odwagi wyjść. Julian odwrócił się przodem i widząc jego wahanie chwycił go za rękę i wyciągnął z wody. Okrył zawstydzonego chłopaka swoją koszulą i pomógł pozapinać guziczki. Była stanowczo za krótka.

- Ty chyba pretendujesz do nagrody dla najbardziej kłopotliwego narzeczonego na świecie, co? – Nie mógł się powstrzymać i cmoknął go w zarumieniony policzek. Zerknął w dół na smukłe, ładnie umięśnione uda i oblizał się łakomie. Oczy mężczyzny pozostały jednak poważne. Nadal płoną w nich powstrzymywany żelazną wolą gniew. Dominik przestąpił z nogi na nogę i spojrzał na niego niepewnie.

- Nie złość się, to tylko głupia zabawa – zielone ślepka popatrzyły niewinnie na wojewodę. Miał ochotę umknąć za Lu do szatni, ale wiedział, że książę jeszcze stamtąd nie wyszedł. Władca na pewno nie byłby zadowolony, gdyby teraz się tam pojawił. Nie mówiąc już o tym paskudnym zazdrośniku, który stał obok niego. Nagle coś połaskotało go w tyłek. Spojrzał podejrzliwie na Juliana, ale ten stał spokojnie i błądził pożądliwym wzrokiem po jego ciele, a w czarnych źrenicach zaczynały zapalać się szkarłatne iskierki. Ponownie poczuł delikatną pieszczotę i zaczął domyślać się, kto jest tym bezczelnym intruzem. Ogonek Boruty zachwycony miękką skórą chłopaka miział go coraz śmielej, a puszysta kitka próbowała się nawet zagłębić między pośladki.

- Och…! – pisnął i odskoczył do tyłu. – Zabieraj tego kudłatego zboczeńca!

- Nie przesadzaj, on ma po prostu świetny gust i wie co dobre – klepnął go w gołą pupę Julian i popchnął w stronę szatni. – Idź się ubierz, już wyszli. Nie mogę cię w takim stanie zabrać do domu. Porozmawiamy później.

***

Amira miotała się po swojej sypialni jak dzika pantera po klatce. Tęskniła za przyjaciółką i nie miała pojęcia jak wybrnąć z tej sytuacji. Wiedziała, że zachowała się niczym furiatka. Napadła na niczemu niewinną Monikę i wyżyła się na niej za niepowodzenia w szkole. Prawdę mówiąc było jej strasznie wstyd. Już trzy razy była pod domem i za każdym razem uciekła spod drzwi. W dodatku, gdy zobaczyła jak dziewczyna z zacięciem rąbie drzewo i miota wokół siebie przekleństwa, całkiem straciła odwagę. Wieczorem była już tak roztrzęsiona, że nie mogła znaleźć sobie miejsca. Poszła do wioski i w miejscowej kwiaciarni kupiła bukiet czerwonych róż. Były naprawdę piękne, więc uznała, że spodobają się przyjaciółce. Nie zaznajomiona z symbolicznym znaczeniem kwiatów nie miała pojęcia, że ten gest można różnie odebrać. Gdy stanęła pod willą Rokity serce biło jej jak oszalałe. Miała wrażenie, że wyskoczy jej z piersi. Właśnie miała uciec po raz czwarty, kiedy drzwi się otworzyły i zobaczyła w nich Monika z mokrymi włosami, w samym jedwabnym szlafroczku. Spojrzała na Amirę, która stała pobladła z niemądrze otwartymi ustami. Dziewczyna sztywnym gestem podała jej róże.

- Przyszłaś się mi oświadczyć? – zapytała patrząc jej przekornie w oczy. Widząc, że zaskoczona jej wypowiedzią ledwo stoi na nogach, złapała ją za rękę i wciągnęła do środka. Posadziła na kanapie i podała drinka, którego wcześniej zrobiła dla siebie. Wypiła jednym haustem krztusząc się i parskając. – Dobrze się czujesz? – spojrzała na nią zaniepokojona.

- Nie, wcale nie! – Amira poderwała się na nogi, podbiegła do Moniki i rzuciła się jej na szyję głośno szlochając. – Przepraszam – wyksztusiła tuląc się do niej z całej siły. – Powiedz co mam zrobić, żebyś mi wybaczyła?

- Posłuchaj – kobieta głaskała uspokajająco plecy trzęsącej się jak osika dziewczyny. – Mam nadzieję, że to był pierwszy i ostatni raz kiedy podniosłaś na mnie rękę. Jeśli jeszcze kiedyś nad sobą nie zapanujesz, to pożegnamy się na zawsze. – Podniosła delikatnie jej podbródek i spojrzała poważnie w zapuchnięte, czarne oczy, które właśnie zaczęły odzyskiwać swój blask.

- I już się nie gniewasz, i dalej będziemy przyjaciółkami, i wyjdę za ciebie jeśli mnie zechcesz – zaczęła trajkotać jak szalona dziewczyna, wspięła się na palce i przycisnęła niewprawnie swoje usta do różowych warg Moniki, która stała jak wryta z wytrzeszczonymi ze zdumienia błękitnymi ślepkami. – Wwybacz – zaczęła się jąkać Amira – tto zz emocji. Jja… - purpurowa na twarzy odskoczyła do tyłu omal się nie przewracając i rzuciła się do drzwi. Po chwili zniknęła w odmętach nocy.

Monika opadła na fotel i chwyciła się za jasną głowę, w której zapanował niezły zamęt. Przycisnęła dłonie do gorących policzków. Tej małej diablicy udało się ją całkowicie wytrącić z równowagi. Dotknęła swoich ust i uśmiechnęła się. Wyobraziła  sobie jak ta wariatka gna teraz przez bagna, a potem wkłada sobie głowę do lodówki, żeby się uspokoić. Skoro tak sobie z nią pogrywa, to już ona jej pokaże, co warta jest prawdziwa blondynka.

- Ale z niej słodki głuptas – westchnęła i objęła się ramionami – żeby chociaż nie była taka niewinna, kompletnie nie zdaje sobie sprawy co ze mną wyprawia. Eh..., najpierw się do człowieka dobiera, a potem zostawia na pastwę kosmatych myśli.

***

Julian z Dominikiem właśnie wrócili do domu i mieli wejść do saloniku, kiedy przemknęła obok nich rozpędzona Amira z rozwianym włosem i dziwnie czerwoną twarzą. Zaniepokojeni mężczyźni ruszyli za nią do jej pokoju. Dziewczyna ciągle popadała w jakieś tarapaty. Lepiej było od razu sprawdzić co się stało. Zobaczyli, że wpada do łazienki jak bomba i w ubraniu wskakuje pod prysznic. Odkręciła kurek i puściła sobie na głowę strumień lodowatej wody. Po kilku sekundach zaczęła głośno szczękać zębami.

- Myślisz, że zwariowała? – zapytał Dominik, któremu na widok mokrej dziewczyny, aż ciarki wyszły na plecach.

- Wiesz, ona nigdy nie była normalna, to u nich rodzinne – uśmiechnął się do niego wojewoda. – Ami, stało się coś?! – krzyknął do trzęsącej się siostrzenicy.

- Nnic wujku, zzupełnie nic – wymamrotała niesamowicie zawstydzona, a potem nagle podniosła głowę. – A właściwie co wy robicie w mojej sypialni? Wynocha! – wrzasnęła pełną parą. Mężczyźni natychmiast się wycofali. Czerwone błyski w jej oczach świadczyły wymownie o zbliżającej się furii.

Udali się do saloniku i usiedli przed płonącym kominkiem. Dominik poprosił o przygotowanie grzańca, ale napój który po chwili przyniósł mu służący nie nadawał się do picia. W życiu nie miał do czynienia z czymś równie paskudnym.

- Julian, albo twoja służba mnie nie lubi, albo nie umieją tego przyrządzać.

- Pokaż – Boruta wziął od niego pucharek – faktycznie świństwo. Zaraz się tym zajmę – podniósł się z fotela.

- Siadaj – chłopak chwycił go za rękę – kompletnie nie umiesz postępować z tymi leniami. Potem odwiedzę kuchnię i zduszę ten problem w zarodku. Mam pytanie - usiadł na oparciu fotela. Bezczelny ogonek natychmiast zaczął pełznąć wzdłuż jego nogi, złapał drania, zanim dotarł we wrażliwsze rejony.

- Mów, nie chcę by były między nami jakieś niewyjaśnione sprawy – Wojewoda zaczął się wiercić niespokojnie, bo Dominik ściskał co chwilę czarną kitkę, a jego za każdym razem przechodziły dreszcze.

- Idąc korytarzami pałacu słyszałem wiele niepochlebnych i zjadliwych słów na temat Lucyfera. Zupełnie się przy mnie nie krępowali i głośno wyrażali swoje opinie. Właściwie dlaczego tak go nie lubią?

- Po pierwsze oni mu zazdroszczą pozycji, na którą według nich nie musiał zapracować, tylko dostał z racji pochodzenia. Czy jednak wyobrażasz sobie Belzebuba powierzającego ochronę pałacu jakiemuś idiocie? Po drugie zwyczajnie się go boją, bo nie mogą nim manipulować w żaden sposób. Książę jest bogaty, z arystokratycznej rodziny, wykształcony i inteligentny, a co za tym idzie nie potrzebuje od nich niczego i wyraźnie dał im to do zrozumienia.

- Mogą go jakoś skrzywdzić? – Dominik spojrzał na niego zaniepokojony.

- Hm.. na razie uważają, że został królową za karę i jest w niełasce, więc tylko strzępią sobie języki. Sytuacja może się zmienić, kiedy się zorientują co naprawdę jest grane, a prędzej czy później do tego dojdzie.

- Och biedny Lu, nie ma tam ani jednej przyjaznej duszy – westchną współczująco chłopak.

- Przestań się nad nim roztkliwiać, to cwany dworski wyga, da sobie radę – warknął niespodziewanie czart i spojrzał pochmurnie na narzeczonego. – Trzymaj się od niego z daleka, nie podoba mi się ta wasza przyjaźń – złapał chłopaka za ramię i pociągnął na swoje kolana.

- Puść to boli – szarpnął się Dominik. – Julek – przybliżył twarz do niego tak, że niemal stykali się nosami,w zielonych oczach zapaliły się psotne iskierki – jesteś okropnym zazdrośnikiem.

- Ja..? O tego wybladłego bałwana?! – zaperzył się wojewoda. – Nigdy! – W odpowiedzi usłyszał cichy śmiech narzeczonego.

***

Lucyfer siedział na łóżku w sypialni ubrany tylko w szlafrok i suszył długie włosy. Belzebub z groźną miną maszerował tam i z powrotem po komnacie.  Wymachując rękami wygłaszał długie i zawiłe kazanie, na temat jego nieodpowiedzialności i beztroski. Usiłował wtłoczyć do głowy męża jak nieodpowiednie było jego zachowanie. Książę spoglądał na niego nieco znudzony, kręcił się na wszystkie strony i spod materiału wyglądała co chwilę inna część ciała, przyciągając  wzrok władcy i zaburzając tok jego myślenia. Gdy na świat wyjrzał różowy sutek całkiem stracił wątek. Mężczyzna założył ręce na piersi i stanął przed łóżkiem na szeroko rozstawionych nogach.

- Robisz to specjalnie? – popatrzył na niego oskarżycielsko.

- Czyżbyś ostatnio z ksiąg o strategii przerzucił się na Harlequiny? – uśmiechnął się do niego słodko mąż i pochylił głowę. Kaskada platynowych włosów opadła aż do jego stóp. Błyszczące, jedwabiste nitki wabiły wzrok i siały spustoszenie w głowie.

- Lu, chcesz żebym zwariował? – władca usiadł obok nieznośnego żartownisia. – Przez ciebie nie mogę wcale pracować. Dzisiaj podczas narady nie usłyszałem prawie połowy z tego, co do mnie mówili ministrowie, bo cały czas drzemałem. Przez pół nocy śniło mi się, że biegam za tobą, a ty nagi uciekasz korytarzami pałacu. Obudziłem się bardziej zmęczony niż się położyłem, twardy jak skała i nie mogłem wstać, bo nasze ogony się tak zapętliły, że przez godzinę je rozplątywałem. Myślałem, że po ślubie będzie lepiej - przyzwyczaimy się do siebie, dogadamy, opadną emocje. Tymczasem czy we dnie czy w nocy myślę tylko o tobie. Lokaj podaje mi ubranie – ma podobne włosy do Lu, patrzę na nowego rekruta – porusza się tak jak Lu, dotykam kwiatów na stole – pachną jak skóra – Lu. Co ty ze mną zrobiłeś? – jęknął Belzebub i uklęknął na łóżku.

- Po postu kochasz mnie głuptasie – uśmiechnął się rozbawiony książę i pocałował go w czoło. – Nie bój się, od tego się nie umiera.

- Ty chyba nie masz namyśli tego czegoś, opisywanego w książeczkach dla rozhisteryzowanych smarkul? Jestem Władcą Piekła, a nie dzieckiem z chorą wyobraźnią – Spojrzał na zaśmiewającego się księcia z niesmakiem. – Może to jakaś dziwna zagraniczna choroba? Ostatnio byłem w tropikach. Jutro spytam medyków.

- Koniecznie – przytaknął mu z powagą mąż – tylko dokładnie opisz objawy.

- Lu, nie sądzisz, że skoro jestem umierający, to powinieneś mnie lepiej traktować? – ujął go za rękę i przytulił do niej policzek. Całe jego ciało, aż krzyczało z pragnienia, ale nie odważył się na nic więcej. Miał nadzieję, że chłopak kiedyś się przemoże i sam do niego przyjdzie. Nie chciał go naciskać i przymuszać do niczego.

- Wiesz, wyglądasz całkiem żywotnie i jesteś takim upartym osłem, że nie chce mi się z tobą gadać – książę wyrwał swoją dłoń i wyszedł do łazienki. Tam przycisnął do lustra rozpaloną twarz i uderzył się zaciśniętą pięścią w pierś. Ten nieznośny mężczyzna zdobywał nad nim coraz większą władzę. Bardzo się bał. Już kiedyś oddał mu swoje serce i nie skończyło się to dla niego dobrze. Przyrzekł sobie, że nigdy nie popełni ponownie tego błędu. Za swoją miłość i oddanie, otrzymał wtedy tylko cierpienie i upokorzenie. Belzebuba udało mu się unikać przez kilka lat, doskonale pamiętał o losie swego kuzyna Popiełki. Robił co mógł, żeby jak najrzadziej mieć z nim do czynienia. Niespodziewanie zakręciło mu się w głowie. Zobaczył w lustrze swoją pobladłą twarz.