Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 7

   Zolli stał przed szafą pełną ubrań, ale nie potrafił się zdecydować. Nigdy nie był w klubie „Maskarada’’ i nie miał pojęcia co na siebie włożyć. Zależało mu na wywarciu jak najlepszego wrażenia na Avisie, zwłaszcza po tym, jak zawalił sprawę przed szkołą. Z każdą chwilą miał coraz większą świadomość tego, że chyba przegapił coś bardzo ważnego. Adorowany przez większą część życia przez drobnego sąsiada, uważał to za coś normalnego i należnego mu jak powietrze, którym na codzień oddychał. Teraz okazało się, że uczucia chłopaka nie są takie niezmienne i niezniszczalne, jakby się mogło wydawać. Dla niego było to równie dziwne i niemożliwe, jakby mu ktoś powiedział, że słońce nie wzejdzie i ono rzeczywiście nie wzeszło. Na myśl o tym, że Avisa mogłoby nie być, w mężczyźnie coś pękło. Zaczął sobie przypominać te wszystkie, zabawne próby zawładnięcia jego sercem. To co zawsze wydawało mu się denerwujące i niemądre, teraz, powoli zaczęło się jawić jako słodkie i wzbudzające w jego duszy szereg odpychanych dotąd emocji. Zdał sobie sprawę, że jeśli nie spróbuje zawalczyć o chłopaka, może go stracić bezpowrotnie, bo już teraz nie miał u niego najwyższych notowań. Jeszcze nie do końca zdawał sobie sprawę z budzących się w nim uczuć, ale doskonale wiedział, że Avis jest dla niego kimś bardzo ważnym. Miał dziwne wrażenie, że jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki z wiecznie radosnego i merdającego ogonkiem szczeniaka, zamienił się w pięknego, młodego mężczyznę. W ciągu jednego dnia z dziecka przeobraził się w dorosłego. Zolli nadal nie mógł w to uwierzyć i co chwilę potrząsał ciemną głową, jakby chciał się obudzić ze snu. W końcu, po wywaleniu całej zawartości szafy na łóżko zadzwonił do kumpla.

- Wojtek, znasz klub Maskarada? Co to za miejsce?
- Nigdy tam nie byłeś, a mieszkasz tak blisko? Co z ciebie za człowiek? – zachichotał niepoprawny imprezowicz.

- Mam lepsze rzeczy do roboty, niż łażenie po spelunach i podrywanie smarkaczy – warknął nieprzyjaźnie Zolli, ale chłopak, który doskonale go znał, wcale się tym nie przejął.

- Ty może ze swoją aparycją nie musisz, ale my przeciętniacy potrzebujemy takich miejsc. Tam trzeba mieć maskę, jeśli nie masz swojej, dadzą ci przy wejściu. Właściciel bardzo dba o nastrój, ciągle urządza jakieś pokazy, konkursy i sprowadza ciekawe zespoły. Klub jest bardzo popularny nawet w Krakowie, więc nie czekaj zbyt długo, bo mogą wyprzedać wszystkie wejściówki.

- Dzięki, muszę się przygotować – Zolli odłożył telefon, bo przyszedł mu do głowy pewien pomysł. Skoro bawią tam się w przebieranki i tajemnice, to dlaczego miałby z tego nie skorzystać. Ma rzadką okazję sprawdzić, czy spodobałby się Avisowi jako zupełnie obca osoba. Nałożył czarną, jedwabną koszulę i świetnie na nim leżące, markowe jeansy. Rozpuścił spięte zazwyczaj gumka włosy włosy i pozwolił, by opadły mu na ramiona bujną, ciemną grzywą. Na koniec założył maskę, która została mu z jakiejś zabawy karnawałowej i zerknął w lustro.

- Witaj nieznajomy przystojniaku – posłał swojemu odbiciu psotny uśmiech. – Hm… Jest szansa, że mnie nie pozna. Tam będzie ciemnawo i tłoczno, a jak mały chlapnie piwko lub dwa, to może się udać.

***

    Avis tymczasem nie miał pomysłu, jak wydostać się z domu, bez zwracania na siebie uwagi. Zapakował do torby ubranie na zmianę i zadzwonił do Patryka, żeby czekał na niego za zakrętem ulicy. Niestety ojciec nie położył się spać, siedział z kieliszkiem wina w salonie przed telewizorem, czego normalnie nigdy nie robił. Zazwyczaj wolał poczytać książkę lub patrolować okolicę. Najwyraźniej postanowił pilnować jedynaka. Chłopiec był strasznie nakręcony na tę imprezę.W końcu zwinął koc i włożył go pod kołdrę, by naśladował ludzkie ciało. Potem stanął na parapecie i rozwinął skrzydła. Wyglądem do złudzenia przypominały nietoperze, były porośnięte jasną, miękką sierścią w identycznym kolorze jak jego włosy. Z cichym szelestem poszybował w ciemność, lądując po chwili na dachu samochodu Patryka.

- Avis, uważaj na lakier – przyjaciel wyjrzał przez okno. – Nie chciałbym być w twojej skórze jak cię ojciec dorwie.

- Może się nie zorientuje – szepnął chłopak i wsunął się na przednie siedzenie. – Poza tym nie wymądrzaj się, bo jak się w pałacu kapną, że zwiałeś, to na pewno twój książę przybędzie cię pilnować – pokazał mu język i zaczął się przebierać w ekstrawaganckie ciuszki, pasujące na nocny wypad.

***

    Damon zapukał do pokoju narzeczonego, ale nikt mu nie odpowiedział. Wsunął się po cichu do środka, mając nadzieję, że przyłapie go na czymś ekscytującym. Na przykład na kąpieli w śnieżnobiałej pianie, a on będzie mógł mu z uśmiechem podać ręcznik. Ta rozkoszna wizja na chwilę wytraciła go z równowagi i spowodowała pewien problem w spodniach. Przeszukał cały apartament, a chłopaka nigdzie nie było. Dopiero przechodzący korytarzem lokaj, uświadomił go, że słyszał jak Patryk umawia się z kimś do klubu. Piękne marzenie o wspólnej kąpieli, natychmiast zamieniło się w koszmar, w którym roześmiany Patryk wirował, wtulony w ramiona jakiegoś przystojniaka. Książę zazgrzytał zębami i popędził do swojego samochodu. Dosłownie po kwadransie znalazł się przed budynkiem, usytuowanym nieco za miastem, teraz rzęsiście oświetlonym i pełnym rozbawionej młodzieży. Przed wejściem stał wysoki, czarnowłosy mężczyzna z maską na twarzy, który wydał mu się jakiś znajomy. Zerknął na podwinięte rękawy jego koszuli i uśmiechnął się rozbawiony. Zaraz jednak przybrał poważny wyraz twarzy, nie chcąc rozdrażniać wielkoluda.

- Jeśli to kamuflaż Zolli, to dość kiepski – wskazał na doskonale widoczne charakterystyczne tatuaże ze smokami.

- Dzięki, faktycznie zawaliłem – kiwnął z wdzięcznością głową Damonowi.

- Czekasz na chłopaków? – zawsze lubił tego wielkiego draba.

- Właśnie, a jeśli się nie mylę, masz podobny problem jak ja, więc może wejdziemy razem i zawiążemy mały sojusz – zaproponował niespodziewanie mężczyzna. Nie przepadał za tym wyniosłym blondynem, ale go szanował. Na pewno nie było mu w życiu lekko, choćby ze względu na pochodzenie i stanowisko jakie piastował. Nigdy się jednak nie skarżył i radził sobie ze swoimi problemami, rzadko prosząc kogoś o pomoc.

- Czyżbyś zmienił zdane co do Avisa? – zachichotał już jawnie książę.

- Czyżby twój rudzielec zwiał i poszedł zaszaleć? – odezwał się tym samym tonem Zolli.

- No to jest nas dwóch. Chodź, ukryjmy się gdzieś, skąd  będziemy mieć dobry widok na naszych małych zbiegów – założył podaną mu przez bramkarza maskę i pociągnął mężczyzną do środka. Tam z galerii na pierwszym piętrze był doskonały widok na całą salę, bar i wszystkie zakamarki.

***

    Avis z Patrykiem także założyli maski i ruszyli prosto do baru, zwabieni kolorowymi drinkami. Żaden z nich nigdy nie pił alkoholu, poza szampanem i okazyjnie kieliszekiem słabego wina. Byli tu pierwszy raz i mieli zamiar spróbować wszystkiego. Pokręcili się nieco na parkiecie, ale na widok napoi z parasolkami w trzech kolorach usiedli przy ladzie i wbili szczenięce ślepka w barmana.

- Ja proszę ten zielony, a dla niego różowy – złożył zamówienie Patryk.

- Jesteś pewien dzieciaku? To bardzo mocne drinki – mężczyzna popatrzył z powątpiewaniem na dwóch ślicznych chłopców. Wyglądali strasznie młodo i właściwie powinien poprosić ich o dowody.

- Pan je tak wspaniale przyrządza, nawet w Krakowie takich nie potrafią robić –odezwał się przymilnie Avis, mrugając długimi rzęsami. Takiemu słodkiemu pyszczkowi nikt by się nie oparł. Dostali po koktajlu ze sporą dawką procentów. Sączyli je powoli przyglądając się tańczącym. Muzyka była naprawdę dobrze dobrana, wszyscy świetnie się bawili. Chłopcy nawet nie zauważyli, kiedy z jednego drinka zrobiły się trzy kolejne. Świat zaczął się nieco huśtać, a wirując, tęczowe światła dziwnie rozmazywać.

- Umiałbym lepiej – Patryk wskazał na dziewczyny śpiewające na podwyższeniu. Właśnie zaczął się konkurs kareoke.

- Pewnie, że tak! Zgłosimy się? – Podskoczył niczym naelektryzowana piłka Avis. - Teraz my, teraz my! – chłopak pomachał do prowadzącego konkurs, który na widok mocno podchmielonych pięknisiów tylko się uśmiechnął. Przeczuwał, że dostarczą widzom niezłej rozrywki. Natychmiast podszedł i podał im mikrofony.

- Może Summer wine? – zaproponował mężczyzna.

- Super! – Avis jednym susem wskoczył zwinnie na ladę baru i podał rękę Patrykowi. – Czadu! - wrzasną w kierunku didżeja. Rozbrzmiała muzyka i już po chwili chłopcy śpiewali i tańczyli, wykonując sugestywne ruchy biodrami, jak przy jeździe na koniu.

,,Truskawki, wiśnie i pocałunek anioła wiosną
Moje letnie wino zrobione jest z tych wszystkich rzeczy
Zdejmij swoje srebrne ostrogi i pomóż mi zabić czas
A ja podaruje Ci letnie wino
Mmm... Letnie wino’’

Widzowie byli więcej niż zachwyceni, oni byli wręcz zahipnotyzowani. Obaj chłopcy delikatni i pełni wdzięku, tworzyli niesamowicie urokliwą parę. Alkohol wrzał im we krwi, a piosenka dodała skrzydeł. Kompletnie się zatracili, przestali panować zarówno nad swoimi ciałami jak i umysłami. Spragnieni bliskości, przytulali się do siebie w tańcu i oddalali, by w końcu połączyć spragnione usta w czułym pocałunku.

***

   Zolli i Damon dosłownie na pół godziny się zagadali i to wystarczyło, by ,,ich chłopcy" całkowicie się zalali. Nie mogli uwierzyć własnym oczom, na widok smarkaczy wyskakujących na bar i kręcących seksownie biodrami w takt starego przeboju. Oczy mężczyzny dosłownie ciskały błyskawice, a książę mógłby wzrokiem zamrozić cała salę.

- Jasny szlag! – Zolli skoczył z galerii na dół, prosto na parkiet i pruł niczym okręt wojenny przez gęsty tłum, ciągnąc za sobą prychającego wyniośle Damona.

- Jesteśmy beznadziejni! Jak mogliśmy się tak zagapić?! – W końcu dotarli do baru. Idealnie w tym momencie, by z bliska zobaczyć słodki pocałunek.

- Zabiję gówniarza! – warknął Zolli i omal nie udławił się zazdrością. Miał ochotę udusić tego chudego rudzielca własnymi rękami. Jak on śmiał dotknąć jego aniołka?! Wyciągnął rękę by przyłożyć Patrykowi, gdy…

- Ani się waż! Zabieraj tego małego węża – rozdzielił chłopców książę i pchnął Avisa w jego kierunku. Sam wziął Patryka i zarzucił sobie na ramię niczym worek mąki. – Idziemy całuśny zdrajco!

- Ale panowie! – zaprotestował barman.

- Ty milcz, jeśli ci życie i portfel miły! Wiesz, że oni są nieletni?! – mruknął do mężczyzny groźnie Zolli. – Mam wezwać policję?! – Poprawił na ramieniu swój wiercący się niecierpliwie skarb.

- Ppuszczaj ddraniu!- wybełkotał z trudem śmierdzący wódą aniołek.

- A w tyłek chcesz?! – warknął rozdrażniony mężczyzna.

- Pewnie, a dużego masz? Bo wiesz, ja jeszcze nigdy ten tego… - język Avisa coraz bardziej się plątał. – Ałaa…! – zapiszczał, gdy na wypięte, ozdobione poziomkowym tatuażem pośladki, spadł solidny klaps. Zolli zaniósł łobuza do samochodu i przypiął pasami, żeby znowu czegoś nie zbroił. Niestety nie przewidział jednego, Avis, mimo że unieruchomiony, łapki jednak miał wolne. Kiedy mężczyzna ruszył, zaczęły odważnie pełzać po jego udach, dotykając to i owo.

- Uspokój się pijaku!- burknął do chłopaka i zacisnął zęby.

- Wwiesz… jjesteś równie ładny jak mój sąsiad… - wyjąkał.

- I dlatego dobierasz się mi do spodni? Zabierz te ręce! – jęknął zdesperowany Zolli, wykazując się prawdziwym bohaterstwem, kiedy paluszki wsunęły się pod jego bieliznę.

- Naprawdę wielki! – Avis skierował na niego pełne podziwu, niezupełnie przytomne oczy. – Większy od Zolliego!

-Skąd wiesz szkrabie, jakiego członka ma twój sąsiad? – mężczyzna był naprawdę zaskoczony.

- Widziałem – odezwał się dumnie chłopak - podglądałem go jak się kąpał. Przecież nie kupowałbym kota w worku. W książce ojca, takiej z obrazkami pisało, że powinno się najpierw obejrzeć towar, zanim się weźmie ślub – stwierdził poważnie.

- O bogowie – zaczerwienił się po same uszy Zolli i nacisnął hamulec, ponieważ dojechali już na miejsce. Zapiął z trudem spodnie na nabrzmiałym członku i wyciągnął z samochodu opierającego się Avisa.

- Nnie …chcę do ddomu… - mały drań złapał się płotu. – Ojciec mmnie zzleje…Łiik – czknął.

- Trzeba o tym było myśleć wcześniej! – rozległ się niespodziewanie groźny głos Avgara. – Co ty zrobiłeś mojemu synowi?! – zwrócił się do pobladłego na jego widok sąsiada. – Dlaczego jest w takim stanie?!

-Tylko go przywiozłem, proszę pana – tłumaczył się niepewnym głosem Zolli.

- Przywiozłeś tak?! – wskazał oskarżycielsko palcem na widoczną erekcję. - Molestowałeś mojego syna, kiedy nie mógł się bronić?!

- Ale to było odwrotnie! – pisnął niemęsko i zaczął się cofać. Rozjuszony demon nie był kimś, z kim chciałby zadzierać. Zwłaszcza, że był ojcem jego aniołka. – To może ja już pójdę?

- Najpierw cię wykastruję, łajzo! – rzucił się w jego kierunku Avgar, a jego szkarłatne oczy zapłonęły niczym pochodnie. Ten obrzydliwy wielbiciel motorów, śmiał dotknąć pożądliwymi łapami jego maleństwa! Dawno tak bardzo nie pragnął czyjejś krwi.