Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 4

      Damon stał obok swojego ojca na sali balowej i na widok idącego po czerwonym dywanie w jego stronę Patryka, aż jęknął w duszy z zachwytu. Na szczęście w porę się opanował i nie skompromitował nieprzystojnym dźwiękiem w obecności tylu znamienitych osób. Zarobił jedynie rozbawione spojrzenie mamusia Lu. Przed nim niczego nie umiał ukryć. Zmieszał się lekko i spuścił oczy. Pomieszczenie było pełne arystokracji ze wszystkich stron świata, która bacznie obserwowała, każdy jego gest. Powoli ruszył w stronę swojego upartego, płomiennowłosego utrapienia.

- Witaj – ujął jego drobną dłoń i ucałował końce palców – wyglądasz zjawiskowo.- Powoli przesunął spojrzenie z zarumienionej twarzy na jego zgrabną sylwetkę.

- Witaj – chłopak ukłonił mu się oficjalnie. – Nie gap się na mnie jak na soczysty stek zboczeńcu – szepnął mu do ucha. – Z czego ty się tak cieszysz?

- Boisz się, że cię skonsumuję? – odpowiedział tym samym tonem książę, patrząc mu prosto w oczy swoimi szkarłatnymi źrenicami. – Dzisiaj dostanę te wszystkie zaległe całusy – uśmiechnął się do poczerwieniałego nagle narzeczonego i wymownie zawiesił wzrok na jego ustach. – Pięć, które mi jesteś winien i jeden zaręczynowy, więc to musi być coś ekstra – pociągnął go na parkiet. Zgodnie z tradycją, bal musiał rozpocząć ktoś z rodziny królewskiej. Objął lekko opierającego się Patryka w smukłej talii i przygarnął do siebie. Pachniał oszałamiająco i Damon przyciągany magiczną siłą wtulił twarz w jego rude loki.

- Nie klej się tak! – Patryk usiłował zachować przyzwoity dystans, kiedy zaczęli wirować w walcu wokół sali, ale po chwili poddał się słodkiej melodii. Uwielbiał tańczyć, a ten książę choć wredny, był wspaniałym partnerem. Prowadził go lekko i pewnie, przytulał delikatnie, a w jego oczach mignęło coś, czego nie spodziewał się tam zobaczyć. Na pewno mu się przewidziało, niemożliwe by ten zarozumialec miał jakieś uczucia. Nie potrafił się jednak do końca zatracić w tańcu, w głowie kołatała mu ciągle myśl o tym co za chwilę miało się stać. Przerażał go zwłaszcza ten pocałunek.

   Prawdę mówiąc Damon był nie mniej zdenerwowany od Patryka, a może nawet bardziej, tym co miało się stać. Miał zupełnie inne przemyślenia do których za nic w świecie nie przyznałby się nikomu. Na początku ten złocisty pączek nie zrobił na nim najlepszego wrażenia i może dlatego zaczął go obserwować. Skoro dorośli uważali, że nadaje się na jego królową, to coś w nim musiało być i on postanowił odkryć co. Nawet nie zauważył, kiedy się zakochał. Bronił się i buntował przeciwko temu uczuciu, ponieważ zdawał sobie sprawę, że jest nieodwzajemnione. Jako dziecko nie rozumiał co się z nim dzieje i próbował się niezręcznie zbliżyć do narzeczonego. W efekcie, pogrążał się w jego oczach coraz bardziej i bardziej. Potem, jako nastolatek, postanowił pozbyć się dręczącej go dniem nocą tęsknoty, za czymś, czego nie mógł mieć. Rzucił się w wir zabaw, poznawał coraz to nowych mężczyzn, niestety żaden, nie zajął ani odrobiny przestrzeni w jego dumnym sercu, bo przecież nie było tam już miejsca dla nikogo. Miało ono od dawna swojego niepodzielnego władcę, który nie zdawał siebie z tego zupełnie sprawy. Damon wolałby umrzeć, niż przyznać się do tego komukolwiek. Cierpiał w milczeniu i dzielnie udawał, że chłód i ostre słowa Patryka wcale go nie dotykają. Odgryzał się, drażniąc z nim i robiąc niemądre aluzje. Dla niego przebywanie tak blisko narzeczonego było niełatwe, musiał się cały czas pilnować, by nie zdradzić się jakimś gestem lub nie powiedzieć zbyt wiele. Dzisiaj dopiero uzmysłowił sobie, jak trudne będzie teraz jego życie, ponieważ narzeczony będzie się musiał przeprowadzić do pałacu, żeby nauczyć się wielu, potrzebnych przyszłej władczyni, rzeczy. Będą się widywali codziennie, jedli razem śniadanie, pracowali, to prawdziwe tortury. Damon na myśl o tym, miał ochotę uciec na koniec świata. Ten śliczny rudzielec go wykończy i to w krótkim czasie. Już w tej chwili wszystkie jego zmysły szalały, kiedy tak przytulał go w walcu.

   Muzyka umilkła, chłopcy zatrzymali się na środku sali balowej. Patryk rozejrzał się dookoła, otaczały ich uśmiechnięte twarze, wszyscy jakby na coś czekali. Wcześniej niczego dokładnie nie ustalali i tak naprawdę nie wiedział, jak przebiegną zaręczyny. Ze zdumieniem zobaczył, że Damon wyciąga z kieszeni maleńkie, aksamitne pudełeczko. Ujął go delikatnie za rękę i uśmiechnął się uspokajająco.

- Patryk - włożył mu na palec piękny pierścionek z diamencikami w kształcie gwiazd – one są symbolem naszego, wspólnego życia. Mam nadzieję, że będzie równie piękne i pełne światła jak one. – Drugi klejnot podał mu na otwartej dłoni. Chłopak wziął go niepewnie, drżącą dłonią wsunął na palec księcia i powtórzył formułę. – Chodź – pociągnął go za sobą na taras Damon, a tłum posłusznie się przed nimi rozstąpił. – Ta chwila należy tylko do nas – szepnął do zmieszanego narzeczonego łagodnie. Już wcześniej doszedł do wniosku, że nie pozwoli, aby ten moment zepsuli im natrętni gapie. Mogli tutaj zerkać przez przysłaniające wejście długie firanki, usłyszeć ani zobaczyć niczego dokładnie nie mieli szans.

   Ciepła, letnia noc sprzyjała romantycznemu nastrojowi. Na niebie migotały miliony gwiazd, a delikatny wietrzyk przynosił z pałacowego ogrodu cudowną woń kwitnących kwiatów. Książę objął narzeczonego i spojrzał na jego śliczną twarz. Miał zamknięte oczy i stał wyprężony jak struna, najwyraźniej trochę się go bał i nie bardzo wiedział czego się może spodziewać.

- Patryk… Patryk… - wyszeptał cicho i pogładził zarumieniony policzek. Chłopak zaskoczony aksamitnym tonem głosu otworzył czekoladowe oczy i w tym momencie książę wziął w posiadanie jego usta. Z początku muskał je ostrożnie w łagodnej pieszczocie, jakby chciał poznać dokładnie wszystkie skrywane przez nie tajemnice. Potem, widząc, że się nie opiera coraz namiętniej, a ciekawska dłoń zaczęła błądzić po smukłych plecach, schodziła coraz niżej, aż dotarła do krągłych pośladków. Druga w tym czasie masowała kark, oszołomionego pocałunkami Patryka.

Na początku chłopak poddał się urokowi chwili, zatonął w silnych ramionach narzeczonego i zupełnie zapomniał o wszystkim, co ich dzieliło w przeszłości. Liczyło się tylko tu i teraz. Czułe wargi Damona wyczyniały cuda z jego ciałem i duszą. Drżał pod wpływem nieznanych mu emocji.

Niestety, kiedy kierowana tłumionym przez tak długi czas pożądaniem ręka, zacisnęła się na jego tyłku, poczuł jakby ktoś wylał na niego wiadro zimnej wody. Przecież ta wstrętna łapa jeszcze wczoraj, obmacywała nagich tancerzy w jakiejś podejrzanej knajpie. Nie wiadomo co tam jeszcze wyrabiała.

- Puszczaj! – warknął gniewnie i szarpnął się gwałtownie do tyłu. Zamiast przeżywać swój pierwszy pocałunek z wymarzonym rycerzem na białym koniu, lizał się z paskudnym podrywaczem, który pewnie sypiał z połową dworu. – Ohyda! – wytarł wierzchem dłoni usta i skrzywił się z obrzydzenia. – Nienawidzę cię! NIENAWIDZĘ! – krzyknął pobladłemu księciu prosto w twarz. Damon w pierwszej chwili zastygł niczym marmurowy posąg, ostre słowa narzeczonego ugodziły go głęboko w serce i przeszyły niemal na wylot. Ból był tak silny, że lekko się zachwiał. Wbił paznokcie w lewą dłoń aż pociekła z niej krew. Zareagował instynktownie, chcąc zranić Patryka równie mocno.

- Droga królewna się sfochała? – rzucił złośliwie. – Lubisz czy nie, w noc poślubną i tak grzecznie nastawisz mi ten tyłek, którego teraz tak zaciekle bronisz!

- Nidy w życiu! Prędzej zostanę pustelnikiem, albo się zabiję! – krzyknął czerwony ze złości chłopak ze łzami w oczach i rzucił się na niego z pięściami. Potoczyli się na stojącą na postumencie dużą donicę z kwiatami. Upadli na marmurową posadzkę, a ona spadła z hukiem, przygniatając ich splecione dłonie.

- Aach… ! – wrzasnęli zgodnie i wyszarpnęli posiniaczone palce.

- Pokaż – Damon ujął delikatnie dłoń narzeczonego, podmuchał i szybko ściągnął z niej pierścionek. Puchła w zastraszającym tempie. To samo zrobił ze swoim. Obrączki lekko się pogniotły, a gwiaździste diamenciki powypadały. Starożytna moc, którą na początku można była wyczuć w klejnotach, gdzieś wyparowała. Teraz wyglądały jak zwykła biżuteria i nie było w niej nic magicznego.

***

   Biedny Avis miał niesamowitego pecha, nie tylko musiał patrzeć jak jego ukochany całuje się z jakąś nieznaną mu laską, to jeszcze przyjaciel, którego tak bardzo potrzebował był przez cały czas praktycznie niedostępny. Wiedział, że to dla niego ważny dzień i nie chciał przeszkadzać. Rodzicom nawet nie próbował się zwierzyć ze swoich rozterek, bo bał się, że tym razem dojdzie do awantury. Ojciec i tak był już wściekły na Zolliego, za to jak traktuje jego maleństwo. W tym momencie chłopak oczywiście prychnął sam do siebie. Za nic nie chciał przyjąć do wiadomości, że jest już prawie dorosły i sam poradzi sobie ze swoimi problemami. Zamknął się więc w swoim pokoju i ryczał do poduszki, aż cały spuchnął i jego zadarty nosek, zaczął przypominać dorodnego kartofla. Dzięki temu nikt mu nie przeszkadzał i Avis miał sporo czasu na przemyślenia. Po dobie dramatycznych jęków i szlochów nad swoim ciężkim losem, doszedł do zadziwiających i całkiem rozsądnych wniosków, być może pierwszy raz w życiu. Wyciągnął kartkę i zapisał wszystko, co mu przyszło do skołatanej główki.

·        Zolli go nie kocha, nie podoba się mu i nie ma u niego szans

·        Czas skończyć z tą dziecinną miłością i zacząć żyć własnym życiem

·        Na świecie musi być ktoś, kto go pokocha z wzajemnością

·        Może powinien zadbać trochę o siebie, bo ostatnio był ciągle przygnębiony i zupełnie tego zaniechał

   Z tą poplamioną, zmiętą listą w drżącej ręce, rozczochranego i buzią noszącą ślady łez, zastał go następnego dnia Patryk. Sam w paskudnym humorze bez słowa usiadł na łóżku i przytulił mocno przyjaciela. Przeczytał co tam naskrobał i westchnął.

- Od lat próbuję ci to wytłumaczyć i miło, że w końcu coś do ciebie dotarło – pociągnął go lekko za ucho. – Powiedz najpierw co się stało. – Usłyszał natychmiast streszczenie wczorajszej historii, oczywiście odpowiednio udramatyzowane i ubarwione. – No dobra, teraz wyłaź z tego łoża boleści i weź prysznic – mruknął do chłopaka. – Różami, to ty nie pachniesz.

- Noo… nie myłem się ze dwa dni – pokazał Patrykowi język i umknął do łazienki. Po kwadransie wyszedł odświeżony i w nieco lepszym humorze. – Pomożesz mi?

- Ale w czym? – chłopak nie mógł czasem nadążyć, za tą małą błyskawicą. Poskakiwał właśnie na fotelu w samych bokserkach i rozczesywał splątane włosy. Sięgały mu do pasa i tworzyły nieprzebyty gąszcz.

- Jak to w czym? Chcę ładnie wyglądać, ty zawsze jesteś taki na topie – wyszczerzył ząbki. Jednak w jego zielonych oczach widać było smutek, nadrabiał miną, ale przyjaciela nie nabrał.
- Susz ten bajzel, idziemy do fryzjera, a potem na zakupy – zakomenderował. – I przestań się smutać, zobaczysz, ani się obejrzysz i będziesz miał całą szkołę u stóp – pogłaskał go po jasnej główce. – Wtedy wybierzesz sobie tego jedynego, który będzie cię nosił na rękach!

- Właśnie! – pisnął energicznie Avis, włożył pierwsze z brzegu, nieco workowate jeansy i ruszył do drzwi. – Mam dużo kasy do wydania, kilka tygodni temu tatuś założył mi własne konto w banku. Możemy zaszaleć!  Myślisz, że mogę choć w przybliżeniu wyglądać jak on? – pokazał Patrykowi zdjęcie swojego ulubionego modela.

- Uwierz mi, że o wiele lepiej. Sam się dzisiaj przekonasz i rano zrobimy test. Zobaczymy czy sąsiad cię pozna – uśmiechnął się złośliwie pod nosem. Wpadł na pewien pomysł i był przekonany, że się na pewno uda go zrealizować. Zolliego czekają ciężkie chwile. Odrobina pokuty za te wszystkie lata, kiedy odpychał i dręczył Avisa z pewnością mu się należy.

   Wrócili  dopiero wieczorem zupełnie wykończeni, ale zadowoleni z efektów. Przytaszczyli kilkanaście reklamówek nowych ciuchów, butów i kosmetyków. Mamuś Luis wytrzeszczył oczy na widok swojego jedynaka, ale niczego nie skomentował. Podsłuchał jak chłopcy umawiali się na następny dzień do szkoły i zaczął się zastanawiać, jak zatrzymać porywczego małżonka w pokoju, żeby nie zobaczył przed wyjściem swojego aniołka.  Mógłby dostać jeszcze zawału, w końcu biedak ma już swoje lata, coś z pięć tysięcy jak nic.