Narzeczona dla Czarta Sequel Część 5

   Avis chyba po raz pierwszy w życiu wstał do szkoły dwie godziny przed czasem. Musiał się przygotować według wskazówek Patryka, a to wcale nie było łatwe, bo nie miał w tym wprawy. Wykąpał się i zaczął suszyć włosy, prostując je szczotką. Wczoraj fryzjer skrócił je do łopatek i ścieniował na całej długości. Spadały złocistą, bujną grzywą i wspaniale się układały. Jeszcze tylko wytuszował rzęsy tak, że przypominały miękkie, zakręcone do góry miotełki i pociągnął usta poziomkowym błyszczykiem. Spojrzał w lustro i aż zarumienił się z zadowolenia. W delikatnej, drobnej buzi widać było duże, błękitne jak niezapominajki oczy i różowe, pełne usta. Okalały ją błyszczące w świetle lampy, długie, jasne pasma włosów, tworząc elegancką ramę, eksponującą piękną twarz, niczym u leśnego elfa.

- Czy to na pewno ja? Może jeszcze śpię – zagapił się na swoje odbicie zaskoczony chłopak. Nigdy by nie przypuszczał, że może tak ładnie wyglądać. Zazwyczaj niezbyt o siebie dbał, stawiając jak większość dzieciaków w jego wieku na wygodę. Jeszcze tylko biała, krótka koszulka z puszystym kociakiem z przodu i niemożliwie obcisłe na pupie, biodrowe jeansy, podkreślające zgrabne nogi. Zarzucił na ramię plecaczek i ruszył do kuchni. Uroda urodą, ale śniadanko święta rzecz!

   

   Na jego widok mamuś Luis przetarł oczy i zatrzymał się w progu sypialni blokując sobą drzwi. Idący za nim Avgar zarył zaspanym nosem w jego kark. Nie bardzo rozumiał, dlaczego małżonek nie pozwala mu wyjść.

- No rusz się – cmoknął gładką szyję – jestem głodny – poskarżył się i złapał wymownie za płaski brzuch.

- Ja też, dlatego natychmiast wracaj do łóżka – pchnął zdumionego demona z powrotem na materac i usiadł mu na biodrach.

- Nie mam pojęcia po co już się ubrałeś? – niezadowolony Luis szarpał się z guzikiem od spodni mężczyzny. Właściwie, to spędzą całkiem przyjemny ranek, dawno takiego nie mieli. W tym czasie ich odmieniony synek, zdąży pójść do szkoły i posiać nieco zamętu, a że tak będzie, nie miał żadnych wątpliwości. – Czyżbyś się miał zamiar opierać? – ukąsił męża w ramię i zarumienił się, kiedy silne dłonie zacisnęły się na jego pośladkach.

- Cokolwiek kombinujesz to i tak się wygadasz – Avgar doskonale znał swoje kochanie i wiedział, że takie akcje przeważnie mają jakiś cel. – Zaczniemy od przystawki – obrócił ich ciała o sto osiemdziesiąt stopni i zawisł nad Luisem. Wystarczyło krótkie warknięcie, aby zawadzające ubrania zniknęły. – No skarbie, liczę na coś ekstra – zacisnął usta na nabrzmiewającym penisie partnera, który tylko cicho pisnął i rozsunął szeroko uda.

***

   Tymczasem Avis zjadł spokojnie kilka tostów z ulubionym dżemem borówkowym i wyszedł z domu. Stanął przed furtką na chodniku i czekał na przyjaciela, który chwilę wcześniej wysłał mu sms’a, że już po niego jedzie. Patryk był trochę od niego starszy i właśnie otrzymał swoje prawko. Rodzice sprawili mu samochód, którym miał dojeżdżać do szkoły. Zaczął odczytywać wszystkie zaległe wiadomości w telefonie, które wcześniej zignorował, rycząc przez dwa dni w poduszkę. Nadal czuł w serduszku wielki żal i ból, ale nie liczył na to, że szybko mu przejdzie. Postanowił jakoś ułożyć sobie życie bez Zoltana i musi mu się to udać. Dla podkreślenia swojej stanowczości tupnął nogą i uniósł dumnie jasną główkę.

   Nie zauważył, że z domu sąsiada ktoś wyszedł i zatrzymał się nieopodal, wytrzeszczając stalowe oczy. Mężczyzna śpieszył się do pracy, ale na widok wspaniałego zjawiska, tuż obok swojego domu, zatrzymał się i gapił bezczelnie, oceniając nieznajomego od stóp do głów. To musiał być chyba jakiś anioł, po przecież zwykły człowiek nie mógł tak wyglądać. Pisał coś pracowicie w telefonie i odwrócił się do niego tyłem. Zolli spojrzał w dół i zrobiło mu się gorąco, ponieważ koszulka chłopaka uniosła się nieco do góry. Tuż nad krągłymi pośladkami, na krzyżu, miał smakowity tatuaż. Czerwone, dojrzałe poziomki ze srebrno zielonymi listkami, wprost zachęcały do konsumpcji kuszących cudów poniżej. Nogi same zaczęły się pod nim uginać, miał ochotę rzucić się na kolana i wbić zęby w ponętne pośladki. Otarł pot z czoła drżącą dłonią. Musiał go poznać, nie mógł pozwolić odejść komuś takiemu.

- Dzień dobry – zaczął grzecznie. – Może cię podwieźć? - nie chcąc go przestraszyć, zaszedł go od przodu i śliczna, niewinna buzia przykuła jego wzrok. Chłopak poprawił drobną dłonią jasne włosy i podniósł na niego błękitne ślepki z niesamowicie długimi rzęsami. Wyciągnął z plecaka paczkę chusteczek i podał mu z ironicznym uśmieszkiem.

- Wytrzyj usta, ślinisz się, to obrzydliwe! – odezwał się wyniośle jego cud. Głos zabrzmiał dziwnie znajomo.

- Avis?! – Zolltan dopiero teraz zorientował się z kim ma do czynienia. – Wpadłeś jakiejś wiedźmie pod różdżkę?! – próbował odzyskać nad sobą kontrolę, niestety z dość mizernym skutkiem. Nadal nie mógł oderwać od niego zachwyconego wzroku. 
Złota brew sąsiada uniosła się bez słowa. Nie raczył mu nawet odpowiedzieć. W mężczyźnie wszystko się zagotowało. Jego mały braciszek, jak go zwykle w myślach nazywał, stał się niesamowicie pociągającym, młodym człowiekiem. Nie mógł dopuścić, żeby te hieny w szkole rzuciły się na niego niczym na świeże mięsko. Zresztą co tam w szkole! Każdy idący ulicą facet, będzie się chciał z nim umówić na randkę. – Nie pójdziesz tak do budy! Oszalałeś? Natychmiast wracaj do domu! – nawet nie wiedział, kiedy zaczął wrzeszczeć i zacisnął kurczowo dłonie. Nie usłyszał, że za jego plecami zatrzymuje się samochód i nie widział wysiadającego z niego Patryka, który obawiał się trochę o przyjaciela i ruszył mu na pomoc.

- Dlaczego on tak na ciebie krzyczy? – wziął za rękę Avisa.

- Nie mam pojęcia, może mi się coś pruje – okręcił się dookoła swojej osi chłopiec, niby szukając jakiejś dziury i eksponując przy okazji  swoją zgrabną sylwetkę. Zwinnie umknął pod ramieniem Zolli do samochodu, zatrzasnął szybko drzwi i pokazał mu przez okno język. Ruszyli z piskiem opon, w lusterku mogli jeszcze zobaczyć machającego na nich zdenerwowanego mężczyznę.

- Świetnie sobie poradziłeś, to da temu tępemu osiłkowi trochę do myślenia – roześmiał się Patryk. – Jego ogłupiała, wściekła mina była bezcenna!

- Ale był strasznie zły i chyba mnie już nie lubi – mina chłopca się wydłużyła. – Strasznie się gniewał - zamrugał rzęsami, chcą zapanować nad cisnącymi mu się do oczu łzami. Był taki szczęśliwy jak wychodził z domu. Po raz pierwszy czuł się równie atrakcyjny jak jego koledzy.  Lata upokorzeń i  bezskutecznej walki o miejsce w zimnym sercu Zolltana spowodowały, że chłopiec był bardzo niepewny siebie i zupełnie nie doceniał swojego potencjału. Wystarczyła chwila z sąsiadem, żeby zupełnie zepsuć mu humor. – Może on ma rację? Wrócę do domu i się przebiorę – zaczął drżącym głosem.

- Głuptasie, wyglądasz ślicznie, a ten dureń był zwyczajnie zazdrosny. Miał cię tyle czasu i nie doceniał, teraz niech ma za swoje - pogłaskał go po policzku. – Nie martw się i ciesz nową erą w twoim życiu.

- Naprawdę?! – poskoczył radośnie na siedzeniu Avis, którego nastój natychmiast się zmienił. – Naprawdę, naprawdę zazdrosny?! – oczy iskrzyły mu się jak gwiazdy.

- A mówiłeś, że go rzucasz!

- Pewnie że tak, ty tylko… hm… taka mała satysfakcja – zadarł do góry nosek, przekonany, że znalazł odpowiednie wytłumaczenie dla ciepłego uczucia w jego serduszku i spojrzał na przyjaciela tryumfalnie.

- Jaasne… satysfakcja… - pokręcił głową rozbawiony Patryk. – Najważniejsze, że wreszcie zauważył w tobie kogoś więcej, niż smarkatego sąsiada zza płotu. Możesz teraz spróbować pospotykać się z kimś innym, a nuż ci się spodoba. 
- A ty mi jeszcze nie opowiedziałeś jak było na zaręczynach – zmienił sprytnie temat Avis. – Nie widzę pierścionka i minę też masz jakąś niewyraźną, więc chyba coś poszło nie tak.

***

   Patryk wrócił myślami do poprzedniego dnia i aż jęknął. Oczywiście opowiedział przyjacielowi ze szczegółami całą historię – o zaręczynach, zniszczonych pierścionkach, awanturze i tym co było potem… No właśnie potem…

   Po powrocie do domu z niesławnej imprezy zamknął się w swoim pokoju i nie dawał znaku życia. Dobrze wiedział, że mu się nie upiecze, ale chciał mieć odrobinę czasu na zastanowienie. Był rozżalony i roztrzęsiony tym co się stało, ale zaczął zdawać sobie sprawę, że zachowanie Damona jest w pewnym sensie jego winą. Niestety miał taki charakter, że długo chował urazy i nie potrafił łatwo zapomnieć wyrządzonych mu krzywd. Powinien jednak lepiej nad sobą panować i nie dawać szmatławcom nowego powodu do plotek o ich burzliwym związku. Westchnął ciężko. Mamuś, będzie strasznie zły, nie mówiąc o innych osobach zamieszanych w tą sprawę. Inna rzecz, że ten durny książę zasługiwał na o wiele większe lanie niż dostał.

- Skarbie, mogę wejść – usłyszał delikatne pukanie do drzwi.

- Proszę – wymamrotał spod kołdry.

- Synku – Dominik usiadł na brzegu łóżka. – Ta cała sytuacja jest dla ciebie trudna, ale pamiętaj, że dla twojego narzeczonego też. Niczego mu nie ułatwiasz robiąc takie awantury. Postąpiłeś strasznie dziecinnie – tłumaczył mu łagodnie.

- Przepraszam – wpełznął spod przykrycia i położył głowę na kolanach mężczyzny. – Ja tylko chciałbym, żeby ktoś mnie kochał – chlipnął mu w koszulę. – Moi koledzy umawiają się na randki, dają sobie liściki i prezenty, całują się w kinie i są tacy szczęśliwi. Też bym tak chciał – rozpłakał się na dobre.

- Wiem maleńki, wiem – Dominik gładził rudą główkę syna, a serce ściskało się w nim z bólu i strachu. Nie miał pojęcia co zrobią jak to małżeństwo, zamieni się w pole bitwy między nienawidzącymi się chłopkami.

***

   Następnego dnia spotkali się z Damonem w pałacu pod gabinetem jego ojca. Obaj przestraszeni popatrzyli sobie niespokojnie w oczy, ponieważ nie mieli pojęcia co wymyślili oburzeni ich wybrykiem dorośli. Obawiali się jakiejś paskudnej kary.

- Nie bój się, cokolwiek wykombinowali jakoś damy radę – szepnął do niego uspokajająco książę, choć sam wyłamywał sobie palce, które jeden po drugim trzaskały w stawach.

- Obyś miał rację – Patryk stanął obok niego. W pobliżu Damona, z nieznanych mu powodów, czuł się jakoś pewniej. – Jesteśmy w tym razem, prawda? – zapytał cichutko. Zrobiło mu się jakoś cieplej na duszy. Narzeczony, mimo, że równie zdenerwowany jak on, próbował go delikatnie pocieszyć. Może faktycznie nie jest aż tak źle, a on przesadza. Skoro w Damonie błąkają się jednak jakieś uczucia, to jest pewna szansa, że się dogadają.

- Wejdźcie – rozległ się władczy głos Belzeuba. Posłusznie wkroczyli do środka, gdzie zebrali się wszyscy rodzice. Stanęli na dywanie ze spuszczonymi głowami i wbili oczy w swoje stopy, nie śmiejąc ich podnieść do góry. – Wczoraj daliście paskudny popis złego wychowania. Nie obchodzą mnie wasze prywatne kłótnie. Mieliście tylko włożyć na palce pierścionki i dać sobie buzi, co okazało się zupełnie przerosło dwóch prawie dorosłych mężczyzn!

- Ale papo… - próbował tłumaczyć się Damon, choć wiedział z doświadczenia, ze to bezcelowe. Ojciec wpadł właśnie w tryb kazania i nic do niego nie docierało.

- Jakie ale?! – grzmiał władca. – Widzieliście dzisiejsze gazety, staliście się bardzo popularni! Swoje problemy macie wyjaśniać na osobności, a nie robić z tego publicznej sprawy!

- Kochanie, weź głęboki oddech – odezwał się spokojnie Lu. – Nie chodzi tylko o niepotrzebną reklamę – podjął dalej temat książę, bojąc się, ze mąż się w końcu zagalopuje. – Zniszczyliście rodzinne artefakty, które przez tysiąclecia przynosiły szczęście. Cała moc z nich uleciała i teraz są tylko zwykłymi kawałkami metalu. Postanowiliśmy, że w waszym wolnym czasie, macie je naprawić, co wcale nie będzie takie łatwe i wizyta u złotnika tego nie załatwi – spojrzał na chłopców i westchnął. . – Chyba nie muszę dodawać, że musicie zrobić to razem i postarajcie się przy tym nie pozabijać.

- Ależ wujku i nie jesteśmy dzikusami! – zaoponował Patryk.

- Dziwne, w gazetach piszą co innego – rzucił złośliwie Lu – mogą się jednak mylić – mrugnął do niego wesoło. – Nie zapomnij, że dzisiaj się do nas przeprowadzasz, Damon pokaże ci twój apartament. Jest dokładnie naprzeciwko jego komnat. Możecie już iść, macie sporo zajęć.

- Chwila, chyba o czymś zapomniałeś! – odezwał dotąd milczący Julian. – Żadnego seksu przed ślubem! To jakby się komuś wyleciało z głowy i zaczął lunatykować w nocy czy coś! Mam nadzieję, że pamiętacie jakie są warunki zaklęcia!

- Tato…! Jak możesz?! – pisnął zażenowany Patryk.

- Będziemy baaardzo grzeczni wujku -  uśmiechnął się do niego pojednawczo Damon na co Boruta skinął mu z zadowoleniem głową. – Wiesz jak szanuję ciebie i twoją rodzinę. – Natomiast Lucyfer spojrzał na swojego syna podejrzliwie. Znał ten diabelski błysk w jego oku i wiedział, że będzie miał sporo kłopotu z upilnowaniem tych dwojga. Może inni tego nie zauważyli, ale on doskonale widział buzujące w chłopakach emocje. Ich taniec w czasie balu dał mu sporo do myślenia. Może jeszcze nie do końca sobie zdawali z tego sprawę, zwłaszcza Patryk, ale na pewno nie byli sobie obojętni.