Rozdział 31

   Rano Julian pierwszy otworzył oczy i zadowoleniem stwierdził, że jego kitka jest ściśle spleciona z ogonkiem Dominika. Przez chwilę leżał przyglądając się narzeczonemu, który  każdym dniem wydawał mu się piękniejszy. Teraz jego brzuszek zacznie rosnąć i zamieni się w słodką kuleczkę. Postanowił zbadać sprawę, więc uśmiechnął się do siebie i zsunął niżej. Podniósł koszulkę chłopaka wysoko do góry i zaczął go miziać nosem wokół pępka.  Skóra była mięciutka, kremowa i lekko lśniła. Delikatnie zaczął ją podgryzać, a potem przytulił do niej policzek.

- Masz synu hotel pierwszej klasy i to zupełnie darmowy – szepnął do brzucha. W tym momencie Dominik obudził się i otworzył jedno zielone oko, w pierwszej chwili miał zamiar trzepnąć Juliana w łepetynę, ale jego dialog z maleństwem go rozbawił, więc postanowił chwile go posłuchać. – Już za parę miesięcy się zobaczymy i tatuś wszystkiego cię nauczy. Podoba ci się imię Patryk, bo mnie tak, musimy tylko jeszcze przekonać mamusię. A tym Damonem się nie martw, zrobimy z niego porządnego faceta, chociaż z jego genami to nie będzie proste – westchnął ciężko. – Wydrę mu serce jak cię skrzywdzi. Przepraszam, że byłem takim durniem skarbie i niepotrzebnie namieszałem w twoim życiu. Mamusia była strasznie wściekła. - Mężczyzna delikatnie głaskał zaokrąglony brzuch.

- I nadal jest! – warknął zarumieniony Dominik. Usta Juliana tak blisko jego penisa, mimo że z całych sił próbował się opanować, spowodowały gwałtowny napływ krwi w dolne partie ciała. Przeklęta ruda kitka też dołożyła swoje trzy gorsze. Tuliła się do czarnego włochacza wprost nieprzyzwoicie. – Ohydna zdrajczyni! – mruknął chłopak i próbował rozdzielić splecione ogonki.

- Kochanie, to boli – zaprotestował czart. – Chyba jeszcze się nie zgoiło.

- Jestem głodny, poza tym musimy porozmawiać – Dominik kręcił się na wszystkie strony. Bliskość mężczyzny jak zawsze mocno na niego działała.

- Może najpierw zajmę się twoim problemem – Julian nie czekając na odpowiedź, zsunął z bioder chłopaka spodnie i chuchnął na stojącego dumnie członka. – Ja dzisiaj zacznę śniadanie od deseru – oblizał się pożądliwie i wziął go głęboko do gardła.

- Cholera – sapnął cichutko chłopak. Był na siebie zły za swoją słabość do tego uroczego drania, ale te utalentowane usta wyczyniały z nim cuda i zamieniały w drżącą kupkę rozkoszy. Nie potrafił się im oprzeć, tym bardziej, że duże dłonie masowały właśnie jego pośladki, a jeden z palców zaczął zataczać kręgi wokół zaciśniętej dziurki. – Och… - wyrwało mu się mimowolnie. Tymczasem wojewoda pieścił smukłe uda, aż się ulegle rozsunęły dając mu lepszy dostęp. Ułożył się między nimi wygodnie, liżąc i kąsając purpurowego od nabiegłej krwi penisa. Wsunął jeden palec do środka i potarł nim wrażliwy splot nerwów. – Aa… - chłopak przestał się całkowicie kontrolować. Zaczął jęczeć głośno i wić się w ramionach narzeczonego, pobudzając go do intensywniejszych pieszczot. Po kilkunastu sekunda wytrysnął w jego usta po czym opadł na materac kompletnie wyczerpany.

- Uwielbiam jak dla mnie krzyczysz – Julian pocałował czule nabrzmiałe wargi i mocno przytulił do twardego torsu nieco opierającego się narzeczonego.

- Jestem beznadziejny, powinienem cię trzymać na diecie do końca ciąży – mruknął zawstydzony Dominik.

- Nieprawda, jesteś rozkoszny, słodki i bardzo cię kocham– uśmiechnął się do niego czart.

***

   Tymczasem w pałacu władcy Piekła sprawy miały się zupełnie inaczej. Lucyfer nie miał niestety ugodowego charakteru Dominika, który po dzikim wybuchu był zazwyczaj skłonny do kompromisu i pójścia na ustępstwa. Co prawda małżonkowie także spali w jednym łóżku, ale każdy po swojej stronie. Książę z zawziętą miną ściskał w ręce jasną kitkę, aby czasem w nocy nie powędrowała, gdzie nie trzeba. Rano obudził się pierwszy, wziął prysznic i ubrał się ciuchy, które zawsze ostro krytykował Bez, a mianowicie w ściśle przylegającą do ciała jasnoniebieską koszulę i białe jeansy, opinające go jak druga skóra. Po czym wziął w ramiona gruchającego synka, usiadł z nim na fotelu i zaczął karmić z butelki. Damon, wyczuwając jego nienajlepszy nastój zamienił się w słodkiego aniołka. Władca po chwili również wstał i na widok kręcącego się po sypialni Lu zmarszczył brwi i zagryzł wargi. Zgrabny tyłeczek paradował się tuż przed jego nosem, a pod bluzką mógł dostrzec zarys sutków.

- Co ty do pierona masz na sobie?! – nie wytrzymał mimo najlepszych chęci. – Chyba nie masz zamiaru iść w tym stroju na naradę?!

- Mówiłeś coś, czy mi się wydawało – mężczyzna z niewinnym uśmieszkiem podniósł głowę znad dokumentów. – Spotkamy się na miejscu – ruszył do drzwi kołysząc powabnie pośladkami.

- Wracaj tu natychmiast! – wrzasnął Bez, ale w odpowiedzi usłyszał tylko trzaśnięcie drzwiami. Niestety sam był jeszcze nieubrany, więc nie mógł za nim pobiec. Przy pomocy lokaja, zaskoczonego jego niezwykłym pośpiechem i zapałem do pracy,  przyszykował się w rekordowym tempie. Kiedy przybył na miejsce w sali obrad panowała wyjątkowo luźna atmosfera. Wszyscy zawęzicie plotkowali, a jego niepoprawny mąż był w samym centrum zainteresowania.

- Chodzisz na siłownię Kamelu – zwrócił się do sekretarza Beza. – Masz takie umięśnione ramiona – powiedział z podziwem, a komplementowany chłopak aż pokraśniał z zadowolenia. Patrzył na księcia rozanielonym wzrokiem, zupełnie nie zauważając wejścia swojego pana, co normalnie byłoby nie do pomyślenia.

- Sarenie masz nowego krawca? –  uśmiechnięty słodko Lu zmierzył wzrokiem szpakowatego, acz niezwykle przystojnego ministra skarbu. – Twoja talia wygląda wyjątkowo korzystnie w tym kontuszu – spuścił oczy, prezentując długie rzęsy. Mężczyzna mimo swego wieku i doświadczenia też nie był odporny na jego wdzięki. Posłał mu równie maślane spojrzenie jak wcześniej młodziutki sekretarz. Natomiast w stojącym w drzwiach Bezie zaczęła gotować się krew. Te cholerne urzędasy zamiast zająć się sprawami państwa, flirtowały beztrosko z jego nieznośnym mężem, który najwyraźniej był w swoim żywiole i doskonale się bawił. W dodatku smukłe, pełne wdzięku ciało księcia na nim wywierało równie potężne wrażenie co na jego doradcach i w spodniach zaczęło mu się robić ciasno, tym bardziej , ze wściekły Lu wziął go na dietę i nie dał się dotknąć nawet końcem palca.  Z wielkim trudem oderwał od niego wzrok i z impetem usiadł za długim stołem.

- Czy ktoś tutaj ma zamiar pracować?! – warknął groźnie i dopiero w tym momencie został dostrzeżony przez rozgadane stadko. Pod wpływem jego wściekłego spojrzenia zaległa cisza.

- To nie dostaniemy najpierw śniadania? – zapytał z wydłużoną miną Lu.

- Wasz czas minął, trzeba było jeść, a nie plotkować jak przekupki na targu! – stwierdził bezlitośnie władca.

- Ale zobacz na mój brzuch – książę uniósł nieco koszulę i zaprezentował, płaski idealnie wyrzeźbiony kaloryferek, w który wszyscy natychmiast wbili oczy, a Bez głośno zazgrzytał zębami. - Zupełnie zapadnięty!

Władca doskonale zdawał sobie sprawę, że mąż z nim igra, mszcząc się za jego głupi, pijacki wybryk, który niestety będzie miał długofalowe następstwa. Miał wielką ochotę przerzucić go przez kolana i przyłożyć w ten wypięty zadek, a potem rzucić na stół i kochać się z nim do utraty tchu. Nie mógł jednak robić cyrku w sali narad, wyszedłby na brutala i zazdrośnika jakich mało. Nie mówić już o tym, że zupełnie by się pogrążył w oczach męża. Nie pozostało mu nic innego jak tylko zapanować nad sobą, chociaż w środku wszystko aż w nim wrzało. Gdyby miał jakiś wybór zabrałby stąd Lu i zamknął w wysokiej wieży z ogromnym łożem na cztery spusty, żeby już nikt nie mógł go obmacywać wzrokiem. Skinął na służbę, by przyniosła posiłek.

- Żebyście potem nie mówili, że pracujecie z tyranem – mruknął pod nosem. Książę usiadł z tryumfalnym uśmiechem. Nie zauważył, że w oczach Beza zaczynają się powoli zapalać niebezpieczne błyski. Władca właśnie doszedł do wniosku, że zasada ,, kto mieczem wojuje, od miecza ginie” jest całkiem zabawna. Postanowił ją w przyszłości wypróbować.

***

   Podczas śniadania Boruta patrzył poważnie na Dominika, jakby coś głęboko rozważał. Kilka razy otwierał usta i zamykał je z powrotem, nie wydawszy żadnego dźwięku. Wiedział, że nadal jest w niełasce i bał się, że chłopak odrzuci jego propozycję. Grzebał więc niemrawo widelcem w talerzu, przesuwając kawałki omleta z jednej strony na drugą.

- Przestań bawić się jedzeniem i wyduś o co chodzi! – zdenerwował się w końcu Rokita.

- Więc chodzi o to, no… hm… - zaczął jąkać się niepewnie Julian.

- Natychmiast! – Dominik wstał, usiadł mu na kolanach i złapał za czarną kitkę. – Gadaj, bo zacznę ją skubać!

- Brzydki szantaż – skrzywił się lekko czart. – No dobra, myślałem, żeby wziąć szybki ślub. Jest taki hotel na Łysej Górze, można tam zawrzeć małżeństwo bez zbędnych ceregieli. Potem wrócimy do domu i postawimy twojego ojca przed faktem dokonanym. Chyba że się rozmyśliłeś i już mnie nie chcesz – Wojewoda spojrzał mu w oczy. Zanurzył się głęboko w tych zielonych, lśniących jeziorach i odnalazł w nich tyle ciepła, czułości i miłości, że wprost nie mógł w to uwierzyć. – Nie zasługuję na ciebie skarbie – szepnął mu cicho do ucha i objął mocno ramionami. – Będziemy szczęśliwi, obiecuję ci. Chłopak w odpowiedzi zarzucił mu ręce na szyję i cmoknął w usta.

   Zrobili tak jak zaproponował Boruta. Spakowali się i w ciągu godziny byli gotowi do podróży, którą odbyli samochodem wojewody. Wieczorem wzięli cichy ślub, tylko w obecności urzędnika i świadków, którymi zostały trzy właścicielki Hotelu pod Rózgą. Spędzili upojną, pełną namiętności noc i rankiem wrócili do domu. Z mocno niepewnymi minami wkroczyli do willi Rokity, bojąc się reakcji porywczego mężczyzny. Zastali go w kuchni, przygotowującego jakiś dziwny wywar.

- Co tak śmierdzi? – Dominik pokręcił noskiem.

- Co za zaszczyt, dwie czarne owce raczyły wrócić do domu – warknął do nich cicho Ksawery. – A nie łaska się było odezwać i powiadomić co się z wami dzieje?! Ja tu od trzech dni włosy sobie wyrywam z nerwów, że coś wam się stało paskudni niewdzięcznicy! – ryknął niespodziewanie.

- Chyba nie było aż tak źle – wyrwało się Julianowi – bo sporo ci ich jeszcze zostało - spojrzał na gęstą czuprynę teścia.

- Uważaj gamoniu, jeszcze nie wyrzuciłem tego sztyletu, mogę cię wykastrować w mgnieniu oka!

- Macie się natychmiast uspokoić i przestać nawzajem drażnić, bo zamknę was na miesiąc razem w pokoju – wziął się pod boki Dominik. – I nie myślcie, że to czcza pogróżka!

- Ale…- zabrzmiał niespodziewanie zgodny chór.

- Dam synowi na imię Lucjusz Belzebub – zagroził zirytowany chłopak.

- Będziemy grzeczni – stwierdził ze słodkim uśmiechem Julian, zaciskając dłonie w pięści, nieco przerażony tą perspektywą. Za nic nie miał zamiaru pozwolić, by jego maleństwo nosiło imię tego wybladłego, dworskiego szkodnika zwanego pieszczotliwie Lu, pudrującego co chwila świecący się nos i noszącego badziewne wdzianka.

- Możesz nam zaufać kochanie – przytaknął mu ochoczo Ksawery, któremu wizja jego wnuka z imieniem tego zdradliwego, piekielnego skurczybyka za jakiego miał Beza, też niezbyt przypadła do gustu.  

***

   Belzebub już tego samego dnia zaczął wcielać swój plan w życie, skoro uparty mąż postanowił doprowadzić go do szaleństwa, to dlaczego on nie miałby odpłacić mu się tym samym. Każdego popołudnia przez dwie godziny ćwiczył razem ze swoją strażą, chcąc utrzymać kondycję i nie stracić nabytych umiejętności. Potrafili się posługiwać współczesną bronią, ale ta średniowieczna o wiele bardziej im odpowiadała. Najbardziej lubili ciężkie, dwuręczne miecze, ponieważ trzeba było niemałej sprawności i siły, by się nimi po mistrzowsku posługiwać. Lucyfer często im towarzyszył, wybierając jednakże broń jednoręczną i tarczę.

   Na ustronnym placyku w pałacowym parku zebrała się już cała ekipa. Był ciepły letni dzień i słońce nadal mocno przygrzewało. Książę nieco się spóźnił i po przybyciu usiadł na trawie i zaczął z ciekawością obserwować, toczące się zawzięte pojedynki. Bez zobaczył go kątem oka i z niewinnym uśmiechem ściągnął koszulę. Pozostał w samych spodniach, a jego potężna, muskularna sylwetka natychmiast przyciągnęła oczy wszystkich. Niby walczyli, ale jednocześnie gapili się bezczelnie na jego atletycznie zbudowane ciało poruszające się z nadzwyczajną szybkością i gracją, jak na tak mocno zbudowanego mężczyznę. Lu nie zdawał sobie sprawy, że robi to samo oblizując bezwiednie wargi za każdym razem, kiedy mąż wyprowadzał cios. Pobudzona kuszącym, widokiem wyobraźnia zaczęła mu podsuwać coraz to bardziej ekscytujące obrazy z ich sypialni. Uwielbiał, kiedy te silne ramiona zaciskały się wokół niego, a duży, gorący członek zagłębiał się raz po raz w jego spragnione ciało.

- Och… - wyrwało się z jego ust i z zażenowaniem stwierdził, że jest twardy jak skała. Podniósł wzrok i napotkał rozbawione spojrzenie Beza, który najwyraźniej doskonale wiedział co się z nim działo. Poderwał się tchórzliwie i umknął z placyku, obciągając jak najniżej koszulę, aby ukryć swój zawstydzający problem. Mąż wrócił po godzinie i skierował się prosto pod prysznic, wyszedł stamtąd po chwili w samym, okręconym wokół bioder ręczniku.

- Robisz to specjalnie draniu – mruknął Lu, a jego oczy bez udziału jego woli powędrowały tam , gdzie pod materiałem ukrywał się lekko wzwiedziony penis mężczyzny.

- No co ty, jakże bym śmiał – władca zbliżył się do niego na odległość wyciągniętej ręki. – Może jednak chcesz go zobaczyć z bliska kochanie? – Niby przypadkiem upuścił ręcznik. – Przepraszam, chyba za słabo go zawiązałem – uśmiechnął się psotnie do jasnowłosego uparciucha.

- Zabieraj stąd ten goły tyłek i… - zawarczał książę, ale w tym momencie jego kitka, dość mając kłótni i kwasów, ogromnie tęskniąc za swoim towarzyszem, złapała czarny ogonek i związał się z nim w ścisły węzeł. – Ożesz ty… - jęknął bezradnie Lu.

- No skarbie, nie bądź taki, zrzuć te ciuszki i się przyłącz – Bez delikatnie pogładził go po policzku. – Wiem, że postąpiłem niemądrze, ale szkoda już się stała i teraz możemy tylko jakoś pomóc przejść przez to naszemu synowi. Nie gniewaj się już – przyciągnął go do swojego wilgotnego jeszcze ciała i czule pocałował.

- Grasz nie fair – szepnął zarumieniony Lu przytulając się do niego.

Epilog

   Po pięciu miesiącach Dominkowi i Julianowi urodził się śliczny, rudowłosy synek, któremu dali na imię Patryk. Był nadzwyczajnie dobrym i spokojnym dzieckiem. Czasami nawet rodzice dziwili się po kim odziedziczył taki charakter. Z czasem jednak okazało się, że maluch taki słodki jest tylko w rodzinnym gronie. Kiedy ktoś zagroził, komuś z jego bliskich potrafił pokazać pazurki i bronić się zaciekle. Dziesięć lat potem na świat przyszli także bliźniacy Paweł i Adrian. Żywiołowi i przekorni jak Dominik i sprytni jak wojewoda,  postawili na nogi cały dom i okolicę. Jedyną osobą, której bezwzględnie słuchali był ich starszy brat.

Ksawery zamieszkał z nimi, ciesząc się wnukami i sprzeczając z Julianem. Obaj panowie w końcu się dogadali, ale nadal lubili ze sobą drażnić. Dominik nauczył się ignorować ich awantury, wychodził wtedy z domu i wracał, kiedy opadały emocje.

   Bez i Lu żyli także w miarę szczęśliwym związku, u nich kłótnie wybuchały o wiele częściej i trwały dłużej, ale zważywszy na charaktery obu małżonków i tak świetnie sobie radzili. Damon niestety nie był tak grzecznym i bezkonfliktowym maluchem jak Patryk. Odziedziczył wiele wad swoich najbliższych. W dodatku wiecznie zajęci rodzice rozpuścili swojego jedynaka, dając mu zbyt wiele swobody. Chłopiec o silnej osobowości natychmiast z tego skorzystał i rósł na dumnego, wyniosłego panicza, przekonanego, że wszystko mu się należy wystarczy tylko skinąć palcem.

Monika i Amira spotykały się nadal, ale był to raczej luźny związek. Nie mogły się zdecydować na założenie rodziny, tym bardziej, że krewni tej ostatniej ciągle się wtrącali, chcąc je poróżnić, co wielokrotnie im się udawało.

KONIEC

………………………………………………………………………

Dziękuję wszystkim czytelnikom za komentarze, które zachęcały mnie do pisania. Mam nadzieję, że zżyliście się z bohaterami tak jak ja, prawdę mówiąc ciężko się mi będzie z nimi rozstać.

Nie zdecydowałam jeszcze czy napiszę Sequel do tego opowiadania. Byłaby to historia o dzieciach naszych bohaterów – Patryku i Damonie. Może wy podpowiecie mi co mam zrobić.:))