Rozdział 30

   Dwa dni później Dominik wraz z Lu zostali zaproszeni przez swoich partnerów do eleganckiej restauracji w centrum stolicy. Siedzieli oczywiście w ustronnej loży z dala od oczu ciekawskich. Muzyka sączyła się z głośników, światła były przytłumione, panowała bardzo intymna atmosfera. Obaj przyjaciele byli nieco zdziwieni tym niespodziewanym gestem, zwłaszcza książę się zastanawiał jakim cudem wiecznie zajęty Bez, znalazł na to czas. Ponieważ obaj mężczyźni zamarudzili w szatni, szturchnął w ramię Dominika.

- Wiesz o co chodzi? Coś mi tu śmierdzi!

- To porządny lokal,  na pewno jest tutaj czysto – w pierwszej chwili nie zrozumiał go chłopak. - Aleś ty się podejrzliwy zrobił! – dodał po chwili, kiedy zobaczył ironiczne spojrzenie przyjaciela.

- Dobrze wiesz, że mam rację. Bez ostatnio zrobił się strasznie ustępliwy. Przestał nawet ględzić na temat zbyt obcisłych strojów, niepasujących do księcia korony.

- Niemożliwe – Dominik popatrzył na niego zaskoczony. – Prędzej Piekło zamarznie, niż stary dobry Bez przestanie być obrzydliwym zazdrośnikiem. Może chory?

- Jeśli jest chory, to na to samo co Julian. Widzisz jak tam stoją i szepczą do siebie w kącie z niewyraźnymi minami? Założę się, że coś przeskrobali i boją się przyznać – W tym momencie żołądek chłopaka głośno zaczął dawać znać o sobie żałosnym burczeniem. Dominik zarumienił się, tym bardziej, że podchodzący do stolika kelner próbował ukryć uśmiech. – Znowu jesteś głodny? Ty tam chyba masz jakąś studnię!

- No co, dzidziuś rośnie i potrzebuje paliwa – pokazał mu język Dominik.

- Nie mam pojęcia jakim cudem nie przypominasz kulki . Obżerasz się wprost bezwstydnie – stwierdził z zazdrością Lu, który żeby zachować linię musiał przestrzegać diety.

- Zamówiliście coś? – usłyszeli za plecami głos Juliana. – Nie jadłem obiadu.

- Ty bądź cicho, to Dominik decyduje co dzisiaj jemy – trzepnął go w ucho Belzebub. Usiadł obok obserwującego go uważnie Lu i przełknął z trudem ślinę. Błękitne oczy męża wierciły mu mózgu dziurę, a jego biedna dusza zjeżdżała coraz niżej, chcąc się gdzieś desperacko ukryć. Kiedy kelnerzy przynieśli zamówione dania i wszyscy ze smakiem zaczęli jeść, kopnął Juliana pod stołem, aż podskoczył.

- Więc...ee… hm… - zaczął mocno się zacinając wojewoda. – Wyniknął pewien maleńki problem.

- Gadaj wyraźnie, bo zaczynam się denerwować – Domiś spojrzał na niego groźnie.

- To może ja, też mam w tym swój udział – westchnął ciężko władca. – Kilka dni temu trochę wypiliśmy.

- Trochę? Stary byliśmy pijani jak prosiaki – odezwał się Julian.

- Może będziesz kontynuował?

- Ależ skąd, nie przerywaj sobie, świetnie ci idzie.

- Dyskusja zeszła na nasze dzieci – podjął temat Bez. – Żałowaliśmy, że nie macie jeszcze potomka, bo moglibyśmy pożenić je ze sobą i bylibyśmy rodziną. Wtedy, ten głupek wyciągnął pergamin z zaklęciem. Dla żartu zaczęliśmy go czytać, coś błysnęło, zadymiło i zgasło. Kartka spłonęła w naszych rękach, więc myśleliśmy, że nic ważnego się nie stało. Poza tym byliśmy zalani i nie myśleliśmy logicznie. A potem zobaczyłem na ramieniu Damona ten tatuaż i…

- Pokaż mi to zaklęcie – głos Lu był cichy i tak zimny, że mógłby zamrozić spore jezioro. Mężczyzna bez słowa podał mu jakąś starą księgę, którą wyciągnął z teczki. Wszystkie jego zmysły biły na alarm i kazały uciekać w siną dal. – Wiesz co zrobiłeś ty synu hieny! – książę podniósł się z krzesła. – Spieprzyłeś życie naszych dzieci zanim nauczyły się mówić! – ryknął mu ile miał siły w płucach wprost do ucha. Bezowi, aż włosy stanęły na głowie. Przewrócił się z krzesłem do tyłu, przekonany, że już na zawsze został pozbawiony słuchu. Przed sobą widział tylko tęczowe kółka, które dziwnie wirowały i dzwoniły.

- Co takiego?! – wrzasnął Dominik. – Daj mi to! – przebiegł oczami po pożółkłej ze starości stronie. – Julek, nic cię kurwa nie uratuje! – Ruda Kitka zjeżyła się jakby ktoś podłączył ją do prądu. Niewiele myśląc wziął z talerza klopsika w sosie pomidorowym i rzucił nią prosto w twarz Boruty. Mężczyzna usiłował się zasłonić, ale chłopak miał doskonałego cela. Został zbombardowany, zanim zdążył cokolwiek powiedzieć w swojej obronie. – I to według ciebie jest maleńki problem! Zabiję cię kretynie! – Chłopak chwycił za patelnię z płonącymi na niej bananami w czekoladzie i z rozmachem walnął nią w tyłek narzeczonego, który zaskowyczał z bólu i złapał się za przetrącony ogon.

- Chyba go złamałeś – zajęczał dramatycznie.

- W takim razie muszę poprawić – wziął ponowny zamach – chciałem zrobić jajecznicę, ale nie trafiłem – warknął Domiś. Wyglądał bardzo groźnie z iskrzącymi się zielonymi oczami, płomiennymi rudymi lokami i z wielkim garem w rękach. Nagle mina mu się wydłużyła, a usta ułożyły się w podkówkę.  Zmiany nastroju, przychodziły ostatnio tak nagle, że sam się temu dziwił. Odwrócił się, puścił narzędzie zagłady na podłogę i rzucił się na szyję zaskoczonemu Lu, który właśnie się zastanawiał, czym przebić serce skretyniałego małżonka.

- A jak oni się znienawidzą i nas przy okazji?! – zaczął gwałtownie szlochać, mocząc mu łzami koszulę.

- Nie płacz głuptasie, zrobimy wszystko, by tak się nie stało – przytulił go delikatnie. – Co się tak gapicie? – burkną do mężczyzn, przezornie stojących w bezpiecznej odległości. – Wychodzimy.

   Siedzący w restauracji goście z wielkim rozbawieniem i zaciekawieniem obserwowali rozgrywającą się na ich oczach awanturę, tym bardziej interesującą, że brały w niej udział tak wysoko postawione osobistości. Zaczęto nawet robić zakłady, kto zostanie posłany na deski. Oczywiście ulubieńcem publiczności został zapalczywy Domiś. Śliczny, pełen temperamentu narzeczony wojewody, natychmiast podbił serca wszystkich, a kiedy chwilę później w jego oczach zobaczyli łzy, niejeden gość ukradkiem wyciągnął chusteczkę.

***

   Wieści rozchodziły się bardzo szybko i zanim nasi panowie dotarli do domu całe Piekło huczało od plotek. Afera w restauracji została przemielona przez tysiące ust i poprzekręcana, tak, że trudno było dociec prawdy. Dwie informacje jednak pozostały w nienaruszonym stanie – ciąża Dominika i zaręczyny jego nienarodzonego dziecka z następcą tronu.

   Wszyscy najpierw skierowali swoje kroki do pałacu, gdzie Julian umył się i przebrał. Musiał też skorzystać  pomocy medyka, bo okazało się, że narzeczony faktycznie zwichnął mu ogon. Kitka została nastawiona, a Boruta zaopatrzony w maść, którą trzeba było wcierać trzy razy dziennie. Utykając i pojękując, odprowadził Dominika do jego domu. Chłopak nadal był wściekły. Całą drogę mruczał do siebie i prychał, a gdyby wzrok mógł zabijać, to błyskawice, które ciskały jego zielone oczy, dawno już spaliłyby Juliana na popiół. Mężczyzna po cichu wszedł za narzeczonym do salonu, mając nadzieję, że Ksawerego jeszcze nie ma. Niestety najwyraźniej miał dzisiaj naprawdę zły dzień i się przeliczył. Teść siedział na fotelu przed kominkiem i z marsową miną bawił się małym, za to bardzo ostrym sztyletem.

- Jak miło, że razem wróciliście – odezwał się ironicznie. – Mamy do pogadania, zgłasza z tobą – zaczął się zbliżać powoli do wojewody, wbijając wymownie oczy w jego rodowe klejnoty. – Myślę, że cię wykastruję, a wtedy bez problemu będzie można zerwać zaręczyny – syknął groźnie. - Znajdę dla mojego syna, kogoś na poziomie, kto nie będzie tylko patrzył jak dobrać mu się do tyłka! – skoczył do przodu zwinnie jak atakujący ryś. Julian tylko dzięki wieloletniemu doświadczeniu na polu walki uniknął jego ciosu. I tak zaczęła się gonitwa dookoła dużego, dębowego stołu. W tym czasie Dominik, siedział spokojnie na kanapie i z mściwym uśmieszkiem, obserwował paniczną ucieczkę narzeczonego. Kiedy jednak zauważył, że zaczyna słabnąć, a grymas bólu na jego twarzy się powiększa niespodziewanie wstał. Gdy przebiegał obok niego złapał mężczyznę za rękę i pociągnął do wyjścia. Wskoczyli na stojący na ścieżce prowadzącej do ogrodu motocykl i z piskiem opon umknęli Ksaweremu sprzed nosa. Wrzaski i przekleństwa wściekłego Rokity ścigały ich jeszcze przez chwilę. Zatrzymali się dopiero przed domem wojewody. Julian zsiadł z wielkim trudem, prawdopodobnie ucieczka przed szalejącym teściem nadwyrężyła jego zmaltretowany ogonek.

- Dziękuję kochanie za pomoc – odezwał się pełnym wdzięczności głosem. – Wiem, że na nią nie zasłużyłem, jesteś moim aniołem – chciał ująć dłoń chłopaka, ale ten warknął na niego ostrzegawczo. 
- Idziemy, musisz mi dokładnie wytłumaczyć o co chodzi z tym zaklęciem – skierował swoje kroki prosto do sypialni. – Kładź się na co czekasz – wskazał na łóżko. Wojewoda bez szemrania spełnił polecenie, układając się z cichym stęknięciem na brzuchu. – Gacie w dół – rzucił kolejny rozkaz chłopak. Mężczyzna z trwogą w sercu spuścił spodnie. Ogon był najwrażliwszą częścią u czarta i zaczął się bać, co w ramach zemsty mógł wymyślić zdenerwowany narzeczony. Leżał cały spięty, a pulsujący ból w okolicach kości ogonowej przyprawiał go o mdłości.

Dominik miał wielką ochotę sprać ten wypięty, zgrabny tyłek, ale kiedy zobaczył jak drży zmaltretowana, czarna kitka, zrobiło mu się drania żal. Wziął do ręki maść i delikatnie zaczął wcierać ją w posiniaczone miejsca.
- Mów!

- To stary rytuał, kiedyś wykorzystywany przez arystokratyczne rody, aby ich dzieci nie zadawały się z pospólstwem. Od wieków się go już nie stosuje, przede wszystkim dlatego, że można go wykonać tylko zanim dzieci nie skończą trzech lat i jest nieodwracalny – zaczął niepewnym głosem Julian. – Narzeczeni muszą zawrzeć związek małżeński i skonsumować go, jak tylko jeden z nich skończy dwadzieścia lat.

- Jakie są konsekwencje jeśli się nie pobiorą? – Dominik uszczypnął go mocno w tyłek.

- Miej litość, nie znęcaj się – jęknął wojewoda. – Grozi im całkowita impotencja i bezpłodność – wyszeptał i zamknął oczy w oczekiwaniu na cios, który jednak nie spadł. Za to stało się coś znacznie gorszego. Za plecami usłyszał cichy szloch. Odwrócił się gwałtownie i zobaczył, że chłopak siedzi z twarzą ukrytą w dłoniach. – Kochanie proszę, nie płacz już, jakoś sobie poradzimy.

- Jak my im to powiemy? Znienawidzą nas za ten przymus! – wyszeptał załamany. – Co teraz zrobimy ty durny pijaku? – wdrapał się na kolana narzeczonego i przytulił się do jego szerokiej piersi. – Wyobraź sobie syna Beza z tą jego miną, jestem panem i władcą świata oraz ogromnym mieczem w dłoni.

- To jeszcze nic. Obawiam się, że będzie ubrany w przyciasne jeansy i niemożliwie obcisłą koszulę, a w drugiej ręce będzie trzymał kryształowe lusterko i puder dla wrażliwej cery – skrzywił się Julian. – Wiesz, Ksawery miał niezły pomysł – zamyślił się na chwilę czart. – Jeśli Damon skrzywdzi naszego maluszka wykastrujemy drania tępym narzędziem!

- Taa, masz rację i nic mnie nie będzie obchodzić czyj to syn – warknął groźnie Dominik.

   ***

   Bezlzebub i Lu kąpali swojego synka w milczeniu. Damon też był jakiś wyjątkowo cichy i spokojny, jakby czuł, że między rodzicami coś było nie w porządku. Bez zbytnich protestów pozwolił się położyć do łóżeczka, słodko gruchając to do jednego, to do drugiego mężczyzny i machając skrzydełkami. Żaden z nich nie miał jednak ochoty na żarty. Gdy tylko zasnął, książę udał się do sypialni i trzasnął drzwiami, aż zadrżały futryny, omal nie rozbijając mężowi nosa. Władca wsunął się za nim ostrożnie, unikając jego wzroku.

- Chyba powinniśmy porozmawiać, na temat tego co się stało – zaproponował niepewnie. Widział jak jasna, nastroszona jak szczotka do butelek kitka, uderza nerwowo o smukłe uda. Doskonale zdawał sobie sprawę, że Lu jest na granicy wybuchu. - Musimy się zastanowić jak pomóc maluchom – zaproponował łagodnie.

- Szkoda, że wspaniały władca Piekła, nie raczył wcześniej skonsultować niczego ze swoim pokornym sługą – rzucił zimno mężczyzna i ukłonił mu się drwiąco.

- Słońce, dobre wiesz, że byliśmy pijani – zaprotestował Bez.

- Chyba nie myślisz, że to cię usprawiedliwia? Jak komuś alkohol robi z mózgu puree, to nie powinien brać go do ust, ty cholerny pijaku! – książę wziął do ręki twardą poduszkę, służącą za zagłówek.

- Uspokój się skarbie – mężczyzna spróbował podejść bliżej.

- Uspokój się, chyba cię popieprzyło! Wypierdalaj stąd, ale już, zanim wydrapię ci oczy! – wrzasnął,  już zupełnie nad sobą nie panując Lu i z całej siły rzucił w niego trzymanym w ręce jaśkiem. Bezlzebub zachwiał się i doszedł do wniosku, że czas opuścić gardę, schować męską dumę do kieszeni i ewakuować się na kanapę. Jego jasnowłosy anioł nadal szalał z wściekłości i wyglądało na to, że tak szybko mu nie przejdzie.