Rozdział 29

     Dominik z każdym dniem czuł się coraz lepiej. Z natury pełen optymizmu i rozpierającej go energii szybko wracał do zdrowia. Kiedy usłyszał głos Lu i poczuł maleństwo w swoich ramionach coś w nim pękło. Ból nadal w nim tkwił, ale powoli zaczęła do niego docierać otaczająca rzeczywistość. Nadal był bardzo słaby i dużo spał, ale w pełni świadomy tego, co się wokół niego dzieje. Widział smutek w oczach Juliana i łzy które płynęły po jego twarzy, kiedy myślał, że nikt go nie widzi. Postanowił sobie solennie w swoim małym serduszku, być równie dzielny jak on. Zrozumiał, że nie tylko on cierpi, ale wraz z nim smucą się także jego najbliżsi. Pewnego dnia, niespodziewanie usiadł i mocno przytulił się do narzeczonego, który zaskoczony, otworzył szeroko czarne oczy.

- Przepraszam kochanie, jestem strasznym egoistą prawda? Sprawiłem ci tyle kłopotów – delikatnie pocałował go w usta.

- Najważniejsze, że wróciłeś – odezwał się do niego czule mężczyzna. Skoro chłopak zaczął do siebie dochodzić, postanowił oderwać jego uwagę od przykrych myśli. Miał na taką okazję, w rękawie, małego asa. – Mamy dla ciebie z Bezem niespodziankę - zaczął łagodnie. - Jest ktoś, kto od dawna czeka, aby cię zobaczyć. Nie pozwoliliśmy mu na to do tej pory, nie chcąc narażać cię, na żadne dodatkowe wzruszenia.

- Znam go? – zapytał zaciekawiony, ale Julian tylko się uśmiechnął i nie chciał niczego zdradzić. – No, nie bądź taki! – naburmuszył się chłopak. Przysunął się bliżej i wyciągnął rękę, chcąc złapać czarną kitkę. Doskonale wiedział, ze jeśli ją dopadnie, ten drań wszystko mu wyśpiewa. Czart jednak cofnął się zwinnie z zasięgu jego sprytnych łapek.

- Nic z tego, najpierw weźmiesz prysznic i coś zjesz. A jak będziesz bardzo grzeczny, to przyprowadzę ci gościa – wyszczerzył się do niego radośnie wojewoda. Widział, że zielone oczy narzeczonego znowu zaczęły błyszczeć energią, a ruda kitka uniosła się, w poszukiwaniu swojego towarzysza. Poczuł, jak gruba skorupa, pokrywająca jego serce od dnia tragedii, zaczyna się kruszyć. Patrzył na pełną emocji, śliczną twarz Dominika i znowu miał ochotę żyć.

 ***

   Któregoś ciepłego, wiosennego dnia po południu, Dominik siedział za domem na tarasie w wygodnym fotelu, który niedawno dostał w prezencie od Lu. Przykryty kocykiem, odpoczywał z obrażoną miną, tak jak kazali mu Monika z Julianem. Nadopiekuńczy jak kwoki, zmusili go do poobiedniej drzemki choć wcale nie miał na to ochoty. Przymknął powieki, bo przesuwające się słoneczko zaczęło razić go w oczy. Niespodziewanie padł na niego jakiś duży cień. Nieco przestraszony usiadł gwałtownie i zobaczył stojącego przed nim mężczyznę, który wydał mu się znajomy. Miał tak jak on rude włosy, był jednak wyższy i mocniej zbudowany.

- Wujek, znaczy się tata…? – wyszeptał drżącym głosem i wstał, aby mu się lepiej przyjrzeć.

- Tak kochanie, to ja … - odpowiedział równie cicho Rokita. – Czy mogę cię objąć? – podszedł bliżej i ze smutkiem zauważył jak blady i szczupły jest jego syn. – Wybacz, że mnie nie było przy tobie, kiedy tego potrzebowałeś – złapał go w ramiona i mocno przytulił. – Kiepski ze mnie ojciec.

- Ciii… nic już nie mów… - Dominik dłonią zasłonił mu usta. – Bez wszystko mi wytłumaczył. Cieszę się, że jesteś – przylgnął do niego ze szczęśliwym uśmiechem. Przez większość dzieciństwa marzył o czymś takim. Miał wrażenie, że właśnie dostał wszystkie zaległe prezenty. Nie chciał już rozpamiętywać przeszłości, postanowił żyć przyszłością i tego się trzymał. Ta radosna, przepełniona emocjami chwila, nie trwała jednak zbyt długo.

- Aaa… ! – wrzask Boruty słychać było w całym domu.

- Co on tam wyprawia? – zapytał zaniepokojony Dominik.

- Kiedy wszedłem był w kuchni, poprosiłem go o kawę ze śmietanką. Może lepiej to sprawdźmy – Ksawery ruszył do środka.

- Oszalałeś?! – warknął do niego chłopak. – Julian w kuchni to prawdziwa katastrofa! Nikt przy zdrowych zmysłach go tam nie wpuszcza! – Wbiegli do domu by zobaczyć zabawny obrazek. Czart siedział na podłodze z rondelkiem do gotowania mleka na głowie, upaprany jak nieboskie stworzenie, a dwa  koty Moniki z zapałem zlizywały z niego biały płyn, ładnie pachnący wanilią.

- To był tylko mały wypadek – wyszczerzył się do nich. – Zaraz posprzątam.

- Ten głupek jest twoim narzeczonym? – zapytał krzywiąc się Ksawery. – Strasznie niewydarzony – podniósł do góry elegancką brew. – Jesteś pewny, że chcesz za niego wyjść?

- Może nie jest zbyt bystry, ale za to jaki kochany – uśmiechnął się Dominik i ukradkiem puścił oczko do Juliana. 

   I tak zaczęły się dla wojewody naprawdę ciężkie czasy. Przyszły teść za nim nie przepadał i zerkał na niego wzrokiem wygłodniałego bazyliszka, myśląc jak większość rodziców, że nikt nie jest wystarczająco dobry dla jego skarbu. Rokita okazał się bardzo wymagającym i zaborczym ojcem ze staroświeckimi zasadami. Uważał, że dorosłość dorosłością, ale dziecko powinno być w domu po dwudziestej drugiej. Nie mówiąc już o zostawaniu gdzieś na noc. W dodatku strzegł syna jak oka w głowie, nie pozwalając narzeczonym na żadne intymne chwile sam na sam. Według niego, na czułości mieli czas po ślubie. Po kilku tygodniach takich tortur, obaj panowie byli ogromnie spragnieni swojej bliskości i gotowi na każde głupstwo. Umówili się na potajemną schadzkę na leśnej polance, z dala od bystrych oczu Ksawerego. Biedak chyba nie zdawał sobie sprawy, że im więcej się młodym czegoś zabrania, tym atrakcyjniejsze to im się wydaje. Niechcący sprawił, że gdy tylko się zobaczyli, zaczęli jak szaleni zdzierać z siebie  ubrania. Chichocząc tarzali się po miękkiej trawie, pieszcząc się z wielkim zapałem. Ognisty temperament Dominika sprawił, że nawet nie zaczekał, aż Julian dobrze go przygotuje. Sam nabił się na jego członka z głośnym okrzykiem przyjemności. Takie namiętne akcje powtarzały się potem regularnie w różnych dziwnych miejscach, w których udało im się spotkać. W komórce na miotły, w piwnicy, w miejskiej ubikacji, w szafie Lu, podczas urodzinowego przyjęcia, raz nawet w salonie pod stołem i tylko dzięki długiemu obrusowi, udało im się uniknąć wpadki. A ponieważ napaleni narzeczeni wcale się nie zabezpieczali, na skutki ich beztroskich działań nie trzeba było długo czekać.

***

   Tymczasem Ksawery, w swojej naiwności, planował huczne weselisko. Konsultował się przy tym z Bezem, który miał być starostą. Nie śpieszył się zbytnio, uważając, że ma jeszcze sporo czasu. Chciał mieć syna jak najdłużej tylko dla siebie. Nie miał ochoty zostawać sam w tym dużym, starym domu. Na szczęście była jeszcze Monika, ale nawet ona zaczęła przebąkiwać coś o kupnie jakiegoś mieszkania w okolicy.

   Minęło kilka miesięcy. Dominik już od jakiegoś czasu miał pewne podejrzenia. Nie chcąc zapeszyć, zwrócił się o pomoc do Lu. W tajemnicy przed wszystkimi kupili w aptece odpowiedni test. Zamknęli się w jego apartamencie, twierdząc ze śmiechem, że to taki babski wieczór. Czekając na wynik, pałaszowali ogromne porcje lodów bananowych i obgadywali swoich mężczyzn.

- Pozytywny to niebieski czy różowy? – Dominik niespokojnie zerknął na plastikowe pudełeczko.

- Różowy a co? – podekscytowany książę nie spuszczał przyjaciela z oczu.

- Cholera! – zaklął  Dominik. – Ojciec mnie zabije, pilnował nas z takim poświęceniem – zachichotał bezradnie. – Ale to jego wina.

- Jak to jego? - natychmiast zainteresował się Lu.

- Gdyby tak długo nie jadł tej kolacji, Julian nie zdążyłby tego zrobić cztery razy – chłopak dopiero w tym momencie zorientował się co powiedział i oblał się ciemnym rumieńcem.

- Czekaj! Stop! – mężczyzna pokręcił głową z błyskiem w oku. – Nic z tego nie rozumiem. Możesz to jaśniej wytłumaczyć?

- Eee… nie jestem pewien czy powinienem…  – policzki Dominika wyglądały jakby miały wybuchnąć.

- Och, nie daj się prosić – łasił się do niego książę – przecież nikomu nie powiem.

- Trzymam cię za słowo – pogroził przyjacielowi. - Migdaliliśmy się na kanapie w salonie, kiedy niespodziewanie nadszedł mój ojciec. Sturlaliśmy się więc pod stół. Jest naprawdę duży i ma haftowany obrus do samej ziemi. Niestety Ksawery przyniósł sobie półmisek gotowanych raków i pikantny sosik. Dłubał w nich i mlaskał, nie miał zamiaru szybko się wynieść. Włączył telewizor i puścił jakiś mecz.

- Nie mów, że wy tam … - wytrzeszczył na niego oczy mężczyzna.

- No co, trochę nam się nudziło, więc zaczęliśmy się przytulać i tak jakoś… Nawet nie wiem kiedy mi włożył… Wiesz jaki z niego zboczeniec, nie ma żadnych hamulców. Nie masz pojęcia jakie to było trudne. Musiałem sobie włożyć pięść do buzi, żeby nie krzyknąć. W dodatku ten napaleniec cały czas twierdził, że nie może wyjść, bo narobi hałasu. Na drugi dzień siadałem bokiem, a ojciec się pytał co mnie boli, że się tak krzywię.

- Nie zorientował się? – Lu trzymał się za brzuch i usiłował zachować powagę.

- Na szczęście nie, bo ta debilka Monika kwiczała po kątach przez kilka dni, więc skupił uwagę na niej.

- Powiedziałeś jej?

- Coś ty, za kogo mnie masz?  To był jej dzień sprzątania, więc kiedy ojciec wyszedł, a my uciekliśmy, poszła robić porządki i znalazła … yhm… kilka pamiątek – w tym momencie książę nie wytrzymał i dosłownie popłakał się ze  śmiechu.

- Przepraszam Domiś, ale już nie mogłem. W życiu bym nie pomyślał, że dasz się namówić na coś takiego – otarł łzy koronkową chusteczką i poklepał go po plecach. Zauważył, że nastrój przyjaciela nagle się zmienił. Podniósł na niego zielone, pełne lęku i niepewności, oczy.

- Lu – głos chłopaka lekko zadrżał. – Wszystko będzie dobrze, prawda?

- Na pewno słońce, na pewno – przytulił go do siebie. – Już my tego dopilnujemy. A Ksawerym się nie przejmuj, trochę pozrzędzi i będzie się cieszył z wnuka.

***

   Obaj panowie, nieco urażeni takim traktowaniem przez swoich wybranków, wynieśli się do domu Juliana. Skoro ich nie chcieli, nie mieli zamiaru się narzucać. Mieli swoją męską dumę. Wyciągnęli najlepsze wino i oczywiście zajęli się plotkami. Wojewoda żalił się przy tym na Rokitę i jego obsesję na punkcie syna. Nieznośny Ksawery ciągle odkładał termin ślubu i wymyślał tysiące powodów, żeby sprawę przeciągnąć w czasie. Po jakiś dwóch godzinach na stoliku stało już sporo pustych butelek.

- Masz dobrze, rodzina Lu mieszka daleko i nie wtrąca się do waszych spraw – westchnął Julian.

- Uwierz, książę sam, wystarczy za dziesięciu upierdliwych krewnych,  ma swój charakterek i temperamencik – uśmiechnął się Bez.

- Fakt, robi z tobą co chce. Do twarzy ci w roli pantoflarza – zachichotał wojewoda, który miał już dobrze w czubie.

- Zobaczymy jak ty sobie poradzisz w roli męża. Ksawery na pewno chętnie ci we wszystkim doradzi – odpalił złośliwie władca i czknął. Nie był bynajmniej trzeźwiejszy od przyjaciela. – Szkoda, że nie masz syna albo córki. Pobraliby się jakby dorośli i bylibyśmy rodziną - zsunął się z kanapy na dywan, który wydał mu się o wiele stabilniejszym miejscem. Nie wiadomo dlaczego, ten przeklęty mebel, mimo że miał cztery solidne nogi, dziwnie się chwiał.

- A wiesz, że jest nawet taki rytuał. Ojciec mi go kiedyś pokazywał, podobno stosowały go stare rody i zaręczały swoje dzieci jeszcze w kołysce.

- To jakieś brednie, nigdy o tym nie słyszałem. Daj następną butelkę – Bez pociągnął z gwinta spory łyk wina.

- Myślisz, że kłamię? – uniósł się pijackim honorem Julian. – Zaraz ci udowodnię – na czworakach dobrnął do komody i wyciągnął z niej jakieś pożółkłe papiery. – Mam – wybełkotał tryumfalnie. – Trzeba tylko to przeczytać razem i pojawią się pieczęcie.

***

   Rankiem przy śniadaniu obaj narzeczeni mieli bardzo markotne miny. Julian cierpiał z powodu potwornego kaca i niewiele pamiętał z poprzedniego wieczoru. Miał wrażenie, że jego głowa waży przynajmniej tonę, a żołądek wsiadł do windy, żeby pojeździć sobie tam i z powrotem między piętrami, tak z czystej złośliwości.

   Tymczasem Dominikowi, jajecznica na boczku, którą tak zawsze lubił, zwyczajnie śmierdziała. Patrzył na talerz jak na wroga, którego trzeba pokonać i zastanawiał się, w jaki sposób oznajmić najbliższym swoją nowinę. W związku z tym, prawie wcale się nie odzywał, choć zazwyczaj buzia mu się nie zamykała. Natychmiast zwróciło to na niego uwagę całej trójki,

- Robiliście wczoraj z Lu coś dziwnego, bo jakoś niewyraźnie wyglądasz? – zapytał podejrzliwie Julian, doskonale wiedząc, że ci dwaj są zdolni do wszystkiego.

- Rozmawialiśmy, jedliśmy lody. Nic nadzwyczajnego – wzruszył ramionami i zmieszany spuścił oczy na obrus, który natychmiast odpowiednio mu się skojarzył i zarumienił się po same uszy.

- Nie masz czasem gorączki? – Ksawery położył mu rękę na czole. - Jesteś strasznie czerwony.

- Nic mu nie będzie, po prostu lubi ten wzorek – zarechotała domyślnie niepoprawna Monika. – Słońce, nie musisz go tak dokładnie oglądać, wyprałam go na sześćdziesiąt stopni, więc wszystkie plamy zniknęły.

- Jesteś okropną jedzą, nie wiem jak ta Amira z tobą wytrzymuje – wystawił jej język zawstydzony chłopak.

- Może śledzika? – Julian w dobrej wierze, podsunął mu pod nos słoik z rybkami w occie. Dominik natychmiast widowiskowo pozieleniał i chwycił się za brzuch, a potem puścił, tak zwanego pawia, prosto na stół. Na szczęście wszyscy biesiadnicy zdołali umknąć z pola rażenia.

- No pięknie, ten okropny Lucyfer napchał mojego skarbeńka jakimś świństwem. Już ja sobie z nim pogadam – warknął Rokita i pomógł wstać słaniającemu się na nogach synowi.

- Tato, przecież nie umieram – fuknął na niego Dominik, który najwyraźniej poczuł się nieco lepiej i zwinnie umknął do łazienki, starannie unikając wzroku Juliana. Zamarudził tam dość długo. Miał nadzieję, że mężczyzna pójdzie do pracy i jeszcze dzisiaj się mu upiecze. Kiedy jednak wrócił do swojej sypialni zastał narzeczonego siedzącego na jego łóżku z poważną miną.

- Masz mi chyba coś do powiedzenia kochanie? – zapytał łagodnie, a na policzkach Dominika wykwitły ogniste rumieńce. Usiadł obok niego, mnąc w rękach rudą kitkę.

***

   Tego samego dnia wieczorem, Bez jak zwykle asystował przy kąpieli Damona. Maluch już dobrze wiedział, że jak ubiorą mu piżamkę, to będzie musiał iść spać na co wcale nie miał ochoty. Rozrabiał więc niemiłosiernie, bawiąc się w wodolot i rozchlapując wodę po całej łazience. Skrzydła służyły mu za śmigła, a ogonek za ster. Obaj tatusiowie byli już mokrzy od stóp do głów i mieli tego naprawdę dość. Popatrzyli sobie w oczy i jednocześnie rzucili się na rozbrykanego synka. Został złapany przez Beza, a mamuś Lu zaczął go szorować miękką gąbką. Niezadowolony łobuziak piszczał przy tym i wił się jak mała, śliska rybka.

- A co to takiego? – książę zauważył jakąś dziwną plamkę na lewej łopatce synka. Usiłował ją zmyć, ale nie schodziła. – Zobacz, wygląda zupełnie jak kwiat niezapominajki.

- Pewnie się czymś umazał, zniknie prędzej czy później – w pierwszej chwili mężczyzna całkowicie go zlekceważył, wiedząc jaki potrafi być nadopiekuńczy.

- Nie, to przypomina tatuaż, ale jeszcze wczoraj go nie było – Lu uważnie oglądał skórę dziecka.

- Pokaż – władca dla świętego spokoju rzucił okiem i zrobiło mu się gorąco. – Szlag, jasny szlag, niech to ciężka cholera i inne zarazy – klął w duchu jak stary menel. – Nie martw się, jutro zapytam o to jakiegoś uczonego – uśmiechnął się niewinnie do zaniepokojonego męża, choć w jego duszy szalało właśnie tornado. Kiedy tylko uporali się z dzieckiem wymknął się po cichu do gabinetu. Wyciągnął telefon i wykręcił numer Juliana.

- Musimy porozmawiać, to naprawdę ważne! Stało się coś nieoczekiwanego!

- Właściwie ja też mam ci coś do zakomunikowania! – usłyszał radosny głos kumpla. – Już za sześć miesięcy zostanę ojcem, musisz mi pomóc ugłaskać Ksawerego.

- Teraz zaczynam rozumieć. Obawiam się, ze twój przyszły teść nie jest teraz największym problemem. Wygląda na to, że umrzemy młodo – westchnął ciężko Bez. – Oni nam tego nie darują!

- Ja cię proszę nie strasz mnie i przestań mówić zagadkami – jęknął wojewoda. – Co się znowu stało?