Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 1

Tak jak obiecałam to kontynuacja Narzeczonej dla Czarta. Mam tu zamiar opisać historię tak niefortunnie zaczętego narzeczeństwa Patryka i Damona. Będzie też kilka innych niespodzianek i jeśli ktoś z was czytał ,,Krasną Górę” to powinien być zadowolony.

   Obie pary małżeńskie spotkały się oczywiście na przyjęciu zorganizowanym na cześć małego Patryka. Wszyscy podziwiali ślicznego dzieciaczka, który pogodnie gruchał do siebie i wymachiwał łapkami. Miał złotorude kręcone włoski, kilka tonów jaśniejsze od Dominika i czarne oczy po Julianie. Przechodził z rąk do rąk i ani razu nawet się nie skrzywił.

- Ale jest milutki – Belzebub, trzymał malucha na kolanach i nie mógł oderwać od niego zachwyconych oczu. – Kochanie, zróbmy sobie takiego – zwrócił się do męża plotkującego właśnie zawzięcie z Dominikiem.

- Oczywiście, nawet natychmiast – uśmiechnął się do niego nieco złośliwie Lu – tylko  tym razem, ty będziesz mamusią – dodał słodko. Władca Piekła kilka razy otworzył i zamknął usta, mocno zaskoczony taką propozycją. Wyobraźnia natychmiast mu zaczęła pracować na pełnych obrotach. Na myśl o ciąży, a zwłaszcza o porodzie lekko pobladł z wrażenia.

- Może jednak odczekajmy parę lat, Damon wymaga tak wiele uwagi – odparł z niepewną miną, a za swoimi plecami usłyszał parsknięcie niepoprawnego Juliana, jawnie śmiejącego się z jego tchórzostwa.

- Powinniśmy przedyskutować, co zrobimy w sprawie tego narzeczeństwa – Dominik podjął drażliwy temat do tej pory omijany przez wszystkich szerokim łukiem.

- Myślałem nad tym – odezwał się książę. – Proponuję, odłożyć to na co najmniej pięć lat. Chłopcy trochę podrosną i można im będzie w tym czasie kilka rzeczy wytłumaczyć. Jakoś przygotować do pierwszego spotkania.

- To dobry pomysł – poparł go wojewoda, a wszyscy zgodnie mu przytaknęli.

***

   Kolejne lata mijały bardzo szybko, dzieci rosły jak na drożdżach, nawet się nie obejrzeli kiedy nadszedł umówiony czas. W domu Dominik już od rana przygotowywał synka do ważnego wydarzenia. Chciał mu je jakoś ułatwić i przedstawił młodego następcę tronu w samych superlatywach.

- To będzie twój najlepszy kolega – tłumaczył zaciekawionemu synkowi. Był zawsze taki grzeczny i odpowiedzialny, łatwo nawiązywał kontakty z rówieśnikami, więc nie przewidywał większych trudności.

- Tak jak Avis?- zapytał rezolutnie malec. Zaczął właśnie chodzić do zerówki i zaprzyjaźnił się z jednym z chłopców. Został posłany do ludzkiej szkoły, aby nie miał styczności z narzeczonym. Rodzice doszli do wniosku, że zbyt częste kontaktynnie byłyby dla nich dobre. Mogliby poczuć się jak rodzeństwo, a nie o to przecież chodziło.

- O wiele lepszy kochanie, o wiele lepszy – odparł mężczyzna, mocno koloryzując przyszłego zięcia. Być może, gdyby w tym momencie powstrzymał język i przedstawił fakty zgodnie z prawdą, wszystko potoczyło by się inaczej. Miał jak najlepsze intencje, ale prawdę mówiąc nie bardzo wiedział jak brzdącowi to wszystko wytłumaczyć. Związał długie do ramion, mieniące się w blasku lamp jak czerwone złoto włoski synka ciemną wstążką. Poprawił jego koszulkę i właściwie byli już gotowi do podróży. Julian miał dołączyć do nich na miejscu.

   To były urodziny Damona i przybyło wielu gości ze wszystkich stron świata. Z tej okazji miał się odbyć bal, na którym chłopcy po raz pierwszy mieli się spotkać. Lu w tym czasie robił dokładnie to samo co jego przyjaciel. Uczył syna jak powinien się zachować. Chłopiec tymczasem przeglądał się w lustrze i poprawiał każdą fałdkę na nowym kontuszu. Jeśli chodzi o wygląd był perfekcjonistą, lubił jak inni patrzyli na niego i szeptali jaki z niego piękny książę. Przygładził jeszcze niecierpliwym ruchem platynowe pasemko, które śmiało się wysunąć spod wstążki i zerknął na mamusia.

- Czy on jest ładny? Będzie przecież królową prawda, a wszystkie królowe są piękne. Musi być taki jak ty – stwierdził poważnie.

- Oczywiście, że jest śliczny i podobno bardzo miły – uśmiechnął się do niego Lu, w duchu zastanawiając się, czy mały czasem nie ogląda za dużo bajek Disneya. Synek najwyraźniej miał swoją wizję narzeczonego i oby była zgodna z rzeczywistością. Doskonale wiedział jak uparty potrafi być, jak sobie coś wbije do głowy. Odkąd nauczył się mówić wpajał mu jednak zasady dobrego wychowania i wiedział, że potrafi się odpowiednio zachowywać, zwłaszcza na publicznych wystąpieniach, gdzie obserwowały go setki poddanych.

Kiedy weszli na salę balową stanął pomiędzy tronami rodziców i zaczął lustrować przybyłych. Nigdzie jednak nie dojrzał swojej pięknej królewny, a przynajmniej nikogo, kto by się na nią nadawał. Miał bardzo wysokie standardy jak przystało na księcia korony i byle czym nie miał zamiaru się zadowolić. Nie widział Patryka nawet na fotografiach, więc nie wiedział jak wygląda.

- Spokojnie synu, zaraz przyjdzie – Bez usiłował dodać mu otuchy. – Już, spójrz!

Zagrały trąbki i tłum się rozstąpił niczym Morze Czerwone przed Mojżeszem. Środkiem sali po czerwonym dywanie szedł Patryk, a za nim jego rodzice. Maluch maszerował śmiało, uśmiechając się promiennie do ludzi, tymczasem książę otwierał coraz szerzej szkarłatne oczy, a mina mu się wydłużała coraz bardziej. Gdy chłopiec się zatrzymał przed samym tronem, jak było wcześniej ustalone, podszedł do niego by się przywitać. Damon zmarszczył brwi i zaczął oglądać narzeczonego jak manekina na wystawie. Jego wymarzona królewna wyglądała zupełnie jak złocisty pączek z chrupka skórką. Okrąglutki, rumiany i czerwonowłosy, zupełnie mijał się z jego wyobrażeniami.

- Czy możemy go wymienić? – wyrwało mu się głośno ku uciesze dworzan. – On jest brzydki, ma na nosie piegi i jest rudy jak jego mamuś! – zwrócił się do ojca.

- Ty ulizany głupolu, mój mamuś jest śliczny – w oczach Patryka rozpalił się prawdziwy ogień. Dla niego największym przestępstwem było skrzywdzenie jego rodziny, a ten wyblakły, sztywny dzieciak śmiał właśnie obrazić najważniejszą dla niego osobę.  – Spadaj! – skoczył do przodu jak mały tygrysek, wczepił się zaskoczonemu książątku w perfekcyjna fryzurę i już po chwili tarzali się po marmurowej posadzce, okładając się pięściami.

- Zostaw moje włosy wiewióro! – darł się Damon, próbując się uwolnić z drobnych łapek.

- Znalazł się piękny – Patryk ugryzł go w ramię – masz oczy jak królik mojego dziadka, ale jesteś od niego o wiele paskudniejszy. On ma ładne futerko, a twoje kudły, to chyba w Cloroxie wyprane – białe ząbki wbiły się głęboko i Damon syknął z bólu.

- A ty seplenisz jak dzidziuś – wrzasnął mu do ucha książę.

- Dość tego! – Bez złapał syna pod pachę, a Julian zrobił to samo ze swoim. – Macie się natychmiast przeprosić! – Chłopcy zostali postawieni naprzeciwko siebie. Milczeli z zaciętymi minami, rzucając sobie niechętne spojrzenia.

- Przepraszam – wymamrotał pod nosem Damon szturchnięty przez ojca.

- Nie przeproszę go, byłem rycerzem mamusia! – odezwał się z uporem Patryk, pokazał temu wstrętnemu dzieciakowi język i uciekł między nogami dorosłych, zanim ktokolwiek zdążył się zorientować. Zupełnie nie rozumiał czego od niego chcą, on przecież tylko bronił honoru swojej rodziny. Nie będzie mu tu jakiś głupi książę nazywał mamusia brzydalem.

Dominik cały czerwony na twarzy pobiegł za nim, nigdy by nie przypuszczał, że jego spokojny i delikatny synek potrafi się tak niegrzecznie zachować. Swoją drogą mały książę choć starszy, też się nie popisał dobrymi manierami. Westchnął bezradnie i przyśpieszył kroku, bo gdzieś na horyzoncie, pośród tłumu rozbawionych gości zobaczył płomienną czuprynkę.

   Pierwsze spotkanie narzeczonych, mimo zaangażowania rodziców i całych lat przygotowań, zakończyło się kompletną klęską. Wszyscy wrócili z przyjęcia z markotnymi minami. Najbardziej całą sytuację przeżył Dominik, który, gdy tylko został sam na sam z mężem, zmoczył mu łzami cały przód koszuli. Żaden z mężczyzn nie zauważył, że ich rozmowie, ukryty za ciężką kotarą, przysłuchuje się ktoś jeszcze.

- Daj spokój kochanie – Julian poprawił się na kanapie i wziął go na kolana. – Przesadzasz jak zwykle, to tylko dzieci. Sprzeczają się jak wszystkie maluchy, dorosną i zmądrzeją.

- Zabiję się jak oni się nie polubią – wyjęczał mężczyzna – tak się starałem, żeby się zaprzyjaźnili. Codziennie opowiadałem małemu jak to fajnie mieć narzeczonego.

- I pewnie przesadziłeś – wojewoda pogłaskał go po plecach. – Rozminąłeś się porządnie z rzeczywistością. Nasz następca tronu to kawał urwisa, ma chyba wszystkie wady swoich rodziców. W dodatku Lu i Bez poświęcają mu za mało czasu.

- Umrę – wymamrotał Dominik w jego szeroką, ciepłą pierś. – Wszystko zepsułem.

- Głuptas – Julian pocałował go czule w czubek głowy. Tymczasem malec wymknął się po cichutku do swojej sypialni. Był naprawdę przestraszony i cały drżał. Mamuś przez niego płakał i chciał umrzeć. Na filmie kiedyś widział to umieranie, wyglądało strasznie i chyba bardzo bolało, bo ludzie krzyczeli i lała się krew. Jak kilka dni temu rozbił sobie kolano omal nie zemdlał. Wpełzną pod kołderkę i zaczął intensywnie myśleć. Musiał coś zrobić, żeby wszyscy się znowu uśmiechali. Postanowił, że będzie wyjątkowo grzeczny, nawet dla tego paskudnego narzeczonego z oczami królika.

***

     Przez kilka następnych lat narzeczeni widzieli się tylko przy oficjalnych okazjach. Rodzice, po publicznej i długo komentowanej awanturze, nie zmuszali ich do niczego. Doszli do wniosku, że trzeba dać im trochę czasu na oswojenie się ze sobą i cała tą sytuacją. W Piekle długo się śmiano z pierwszego spotkania, przyszłej królewskiej pary.

   Pewnego dnia w salonie na kanapie siedział dziesięcioletni Patryk razem ze swoim przyjacielem z klasy Avisem. Spędzali ze sobą dużo czasu już od zerówki. Szybko się zorientowali, że są jedynymi odmieńcami w szkole i to ich bardzo do siebie zbliżyło. Drugą sprawą były tak zwane kłopoty z facetami. Zwierzali się sobie ze wszystkich problemów. Śliczny, jasnowłosy, żywy jak iskra Avis był do szaleństwa zakochany w swoim sąsiedzie Zoltanie. Uwielbiał go bezkrytycznie i wszędzie za nim biegał, co denerwowało młodego mężczyznę, który odganiał się od niego niczym od naprzykrzającego się komara.

Korzystali, że rodziców nie ma w domu i oglądali film o miłości. Para na ekranie właśnie się przytulała i całowała. Obaj chłopcy na ten widok o mało nie udławili się popcornem.

- Ble – odezwał się z obrzydzeniem Patryk – to obrzydliwe, taka wymiana śliny.

- Głupiś, to całkiem fajne – odezwał się z mina mentora Avis.

- Co ty tam wiesz mikrusie? – pokazał mu język skrzywiony rudzielec.

- A żebyś wiedział, że o wiele więcej od ciebie! Ja się już całowałem – zadarł do góry nosek.

- Zmyślasz – spojrzał niedowierzająco na zadowolonego z siebie blondynka.

- No to posłuchaj, ty zaręczony niedowiarku! – usadowił się wygodnie na kanapie. - Dwa miesiące temu mój mamuś miał imieniny. Oczywiście przyszli wszyscy znajomi w tym Zolli. Żebyś ty go widział…  – wzniósł zachwycone. niebieskie oczka do sufitu i zacmokał. – Bary jak u Conana Barbarzyńcy, opalony na brąz, czarne rozpuszczone włosy do ramion, jednym słowem cud miód i orzeszki. W dodatku ubrał na nagi tors tę swoją skórzaną kamizelkę tak, że było widać tatuaże. Po lewej smok po prawej nietoperz, mistrzowska robota stary

- Zlituj się przestań wzdychać i do rzeczy – mruknął zdegustowany jego maślanym wzrokiem Patryk.

- Więc wdrapałem się na szafę w korytarzu i jak przechodził, rzuciłem się na niego i cmoknąłem prosto w usta. Były takie miękkie i ciepłe, wydawały się słodkie jak landrynki.

- Gadaj co dalej? – zniecierpliwił się chłopak.

- Potem to już nic ciekawego. Mamuś mnie przyłapał i sprał tyłek za atakowanie gości. Zamknął mnie w pokoju za karę do końca imprezy, żeby mi już żadne dziwne pomysły nie przychodziły do głowy.

- Bolało? – zapytał zatroskany Patryk.

- No co ty, nawet nie poczułem – uśmiechnął się szeroko Avis.

- Czy to nie było czasem wtedy, kiedy przez tydzień się nie myłeś, bo ciągle się wąchałeś i twierdziłeś, że czujesz jego upojny zapach na sobie? Miałeś minę jak mokre cielę i wzdychałeś niczym parowóz. Ojciec złoił ci wtedy skórę i wyszorował szczotką – roześmiał się na dobre chłopiec. – Jęczałeś potem kilka dni, jak to cię paskudnie potraktował. Ale prawda była taka, że śmierdziałeś jak stary baran i nikt już nie mógł tego znieść.

- Nie masz w sobie krzty romantyzmu!

- Nie mam pojęcia co roztaczanie wokół paskudnego aromatu ma wspólnego z romantyzmem –zachichotał i został zepchnięty na podłogę przez urażonego kumpla.

***

   Damon widywał czasem Patryka z Avisem, beztroskich, roześmianych, trzymających się za ręce i prawdę mówiąc trochę im zazdrościł. Kiedy wieczorem wracał z lekcji siedzieli często w parku i przekomarzali się ze sobą. On był zajęty całymi dniami, jeśli nie w szkole, to w pałacu. Życie księcia korony wcale nie było lekkie. Któregoś dnia, obserwując jak się turlają po trawie doszedł do wniosku, że jego narzeczony wcale nie jest taki brzydki. Gdyby tak ostrzyc tą rudą dżunglę u dobrego fryzjera i ubrać chłopca w markowe ciuszki, to kto wie, może nawet mógłby się podobać. Postanowił to sprawdzić, a skoro już jutro miał urodziny, to będzie idealna okazja, żeby dopaść chłopca.

Następnego dnia wieczorem, kiedy ich rodzice bawili się w salonie, zaciągnął zaskoczonego Patryka do swojego pokoju.

- To moje święto, ale ja też mam dla ciebie prezent – wręczył mu torbę z zakupami.

- Odczep się, nic od ciebie nie chcę – chłopiec patrzył na niego nieufnie spod długich rzęs i zaczął się wycofywać.

- Nie bądź takim dzikusem, przymierz – Damon ze wszystkich sił starał się być uprzejmy, tak jak go uczył mamuś.

- Dobra – Patryk przypomniał sobie o swoim mamusiu. – Ale się odwróć. – Książę spełnił prośbę, nie odmawiając sobie jednak zezowania w bok do stojącego tam lustra. Chłopiec ostatnio bardzo wyrósł i pozbył się dziecięcego tłuszczyku. Miał ładnie opaloną, gładką skórę i smukłą, drobną sylwetkę. – Już!

- Całkiem nieźle – skinął głową zadowolony książę. Narzeczony, tak jak przewidział w dopasowanych jeansach i eleganckiej, jedwabnej koszulce bardzo dobrze się prezentował. Zagryzał różowe usta, mocując się z ostatnim guzikiem i to właśnie one przyciągnęły uwagę Damona. – Teraz możesz dać mi buzi – zaproponował łaskawie.

- Chyba te grzybki na kolację ci zaszkodziły, bałwanie jeden! – Patryk zaczerwienił się po same uszy, po czym  niewiele myśląc oparł się na nim z całej siły obiema rękami i wepchnął niespodziewającego się ataku chłopaka prosto do garderoby. Skoczył zwinnie do przodu i zamknął ją na klucz. - Żadnej wymiany śliny nie będę z tobą robił! – krzyknął jeszcze w stronę drzwi i umknął z pokoju.