Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 8

   Luis obudził się o drugiej w nocy, pomacał miejsce obok siebie. Było zimne i puste. Na podwórku ktoś wrzeszczał, a potem rozległy się głuche uderzenia. Najwyraźniej pod furtką do jego domu trwała bójka. Zawołał męża - nikt mu nie odpowiedział, zajrzał do sypialni syna – nikogo nie było. Zdenerwowany, w samej piżamie wybiegł z mieszkania na ulicę, gdzie zobaczył Avgara i Zolliego okładających się zapamiętale pięściami. Avis za to stał w dziwnej pozycji, chwiał się niczym drzewo na wietrze i trzymał się płotu.

- Wy cholerni macho! Już ja was nauczę rozumu! – wrzasnął Luis, chwycił węża ogrodowego i odkręcił kran. Silny strumień wody pod ciśnieniem skierował wprost na walczących mężczyzn. Zbił ich z nóg i przewrócił na ziemię. Avgar chciał się poderwać, ale mąż powalił go jeszcze raz. – Ty, wynocha! – wskazał na Zolliego, który trzymał się za oko, które puchło w zastraszającym tempie.

- Gdzie?! Jeszcze z tobą nie skończyłem szczeniaku! – ryknął demon, którego wściekłość nadal nie opuściła, mimo że cały ociekał wodą i nawet zaczął szczękać zębami.

- Zajmij się lepiej swoim synem, ledwie trzyma się na nogach, ty furiacie! – Luis wskazał na Avisa, który nagle pochylił się gwałtownie do przodu i zaczął wymiotować, po czym upadł na kolana.

- Kochanie – Avgar natychmiast przestał warczeć na sąsiada i podbiegł do syna. Jego maleństwo miało pierwszeństwo, przed tym zboczonym mechanikiem, z którym rozprawi się innym razem. Mrucząc pod nosem, wziął syna na ręce i poszedł z nim do domu. Jasnowłosy aniołek cuchnął niczym żul z miejscowego baru. Będzie musiał jutro przeprowadzić z nim poważną rozmowę.

***

   W tym samym czasie Damon miał zupełnie inne problemy. Udało mu się co prawda dotrzeć bez przeszkód do pałacu, ale kiedy położył Patryka na łożu w jego sypialni zaczęły się problemy. Nie chciał, aby ich mała wyprawa się wydała, bo obaj mieliby potem niepotrzebne kłopoty. Rodzice już i tak byli na nich źli, nie było sensu drażnić ich jeszcze bardziej. Rudzielec miał jednak na ten temat odmienne zdanie. Najpierw zaczął śpiewać smętną balladę razem z zawodzącym w radiu piosenkarzem, a potem łzy zaczęły cieknąć mu po twarzy i zaczął szlochać.

- Nikt mmnie nnie kkocha – jąkał się pochlipując w rękaw koszuli. – Nnawet mamuś wysłał mmnie do obcego pałacu. Kkto mi rano upiecze bułeczki z cynamonem?

- Głuptas – książę położył się obok i przytulił do siebie pijanego nieszczęśnika. – Poproszę kucharza, to ci zrobi takie same – głaskał go uspokajająco po plecach.

- Nnaprawdę? – czarne, zamglone oczy wpatrywały się w niego uważnie. Nawet taki pijany i śmierdzący wódką, wydawał się mężczyźnie niesamowicie słodki i pociągający. – Ddamon też mnie nie kkocha, wiesz? – wymamrotał. Książę w tym momencie doszedł do wniosku, że narzeczony go nie poznaje i zwierza niczym komuś zupełnie obcemu.

- Na pewno cię kocha, przecież się z tobą żeni – próbował uspokoić mażącego się chłopaka, który położył mu głowę na torsie i potarł o niego policzkiem.

- Wwcale nie, jak ppierwszy raz się zobaczyliśmy, to powiedział, że jestem brzydki i chciał wymienić. Myślałem, że zostanie moim pprzyjacielem, a on mnie wyśmiał, bo mam rude włosy.

- Na pewno tego żałował. Nie możesz mu całe życie w wypominać tych kilku pochopnych słów – tłumaczył mu łagodnie, zaskoczony, że nadal tak mocno przeżywa dziecięce kłótnie.

- Nieprawda, nie były pochopne. Ppotem nazwał mnie wiewiórem, marchewką i chciał kupić całusa za szmatki, jakby moje serce było na sprzedaż – nie odpuszczał Patryk. Wspomnienia wracały równie żywe jak kilka lat temu i nadal bolały. – A jja chciałem żeby mnie polubił i przeprosił za te paskudne słowa. Czy wiesz ile dni nie chciałem potem wyjść z domu, bo myślałem, że jestem nnajbrzydszym chłopcem w mieście? Tak szkaradnym, że nawet narzeczony mnie nie chciał! – wyszeptał, a jego smukłe plecy zaczęły drżeć.

- Co ty sobie ubzdurałeś? To nie było tak! – Damon okrył go kocem i przygarnął jeszcze bliżej do siebie.

- A jak? – pełne łez, czarne oczy popatrzyły na niego z ciekawością.

- Niemądry książę wyobraził sobie, złotowłosą księżniczkę o błękitnych oczach. Taką jak pokazują w większości baśni, dlatego na widok narzeczonego tak głupio zareagował. Potem doszedł do wniosku, że rude włosy są ładniejsze niż blond, ale krzywda już się stała, a on był zbyt dumny by przeprosić.

- Ale on kazał mi się pocałować! Nie poprosił, nawet nie powiedział, że mnie lubi, tylko wydał rozkaz jak książę. Pewnie się chciał zabawić moim kosztem – westchnął smutno.

- On wtedy myślał jedynie o twoich ustach i o tym jak słodko wyglądają, kiedy je przygryzasz – dotknął delikatnie, czubkami palców jego warg. – Nie miał niczego złego na myśli.

- Potem się chyba obraził, bo już nie próbował się do mnie zbliżyć. Więcej wiedziały o nim gazety, niż ja, jego narzeczony. Ciągle pisały o jego nowych kochankach. Wiesz jak płakałem nad tymi zdjęciami? Każdy inny był lepszy niż ja. Miałem wyjść za mężczyznę, który mnie nie chciał, nie lubił i uważał za brzydala. Nawet dzień przed zaręczynami obmacywał się z jakimiś tancerzami - chłopak wpełznął pod koc tak, że widać było tylko jego pełne smutku, ciemne oczy.

- Patryk, odtrącałeś go, każdym spojrzeniem i gestem! Co miał robić?  Myślał, że go znienawidziłeś – wyszeptał mu wprost do ucha. – Nie wiedział jak to naprawić i kiedy zostawał sam, ściągał maskę i rozpaczał równie mocno jak ty.

- Naprawdę?

- Naprawdę!

- Damon… Chodźmy już spać. I… Też cię kocham – Patryk ziewną szeroko, przywarł do niego i zamknął oczy. Książę leżał nieruchomo z otwartymi niemądrze ustami. Był przekonany, że chłopak jest ledwie przytomny i wcale go nie poznaje. Alkohol poluzował bariery,  jakimi zwykle się otaczał. W tych niezwykłych okolicznościach, wyznali sobie rzeczy, które normalnie żadnemu z nich nie przeszłyby przez gardło. Serce księcia zaczęło bić jak szalone, kiedy uświadomił sobie w pełni, co narzeczony do niego powiedział.

- Ten uparty rudzielec mnie kocha! Naprawdę kocha! – wirowało mu w głowie i odbijało się echem w każdej najmniejszej komórce jego ciała. Radość dosłownie chwyciła mężczyznę za gardło i omal nie rozsadziła mu piersi. Będzie mógł wziąć go w ramiona i nigdy nie wypuszczać. Tulić i pieścić do utraty tchu. Spędzać każdy dzień, patrząc mu z bliska prosto w oczy i trzymając jego dłoń. Zwyczajnie nie mógł uwierzyć w swoje szczęście. Coś jednak nie dało mu spokoju, maleńka, ale dokuczliwa rysa na tym pięknym obrazie.

- Patryk śpisz?

- Nie, bo mi nie dajesz - chłopak był już na granicy snu.

- Powiedz, dlaczego pozwoliłeś się pocałować Avisowi? Skoro mnie kochasz, to powinieneś go odepchnąć! – ta scena z dzisiejszej nocy wyjątkowo mocno utkwiła Damonowi w pamięci. Było w niej coś, co bardzo go zaniepokoiło.

- Był taki ciepły, pachniał lasem i świeżo zerwanymi poziomkami. Jego ramiona zawsze oznaczały bezwarunkowe uczucie i bezpieczeństwo. Jest niezwykły, zawsze był dla mnie kimś ważnym – wymruczał Patryk na wpół śpiąc. Nie zdawał sobie sprawy, że Damon właśnie poczuł, jakby wbił mu nóż w samo serce. Zazdrość natychmiast zaczęła zatruwać mu myśli. Jaki on głupi! Wyobrażał sobie, że Patryk faktycznie go kocha. Może lubi, ale nie tak, jak tego jasnowłosego głuptasa. Teraz to jemu łzy zakręciły się w oczach. Odwrócił się plecami do narzeczonego i w milczeniu przeżywał gorycz porażki. Zaczekał aż chłopak mocno zaśnie i poszedł do swojego pokoju. Za nic na świecie nie chciał, by zobaczył jak bardzo cierpi. Położył się na łóżku, zwinął w kłębek i zacisnął zęby na poduszce, by nie zacząć szlochać niczym bezradnie dziecko. Podkulił pod siebie jasną kitkę, która zwisała smętnie jak niepotrzebny nikomu strzępek futerka. Jeszcze kwadrans temu miał wrażenie, że udało mu się dotknąć nieba, tym mocniej przeżywał teraz upadek na samo dno piekła, gdzie rządził żółtooki potwór zazdrości.

***

     Avis obudził się rano w całkiem dobrej kondycji, jak na to, co wyprawiał w nocy. Wziął prysznic, ale bał się zejść na śniadanie. Pamiętał jak przez mgłę awanturę przed domem. Zupełnie nie rozumiał, dlaczego ojciec bił się ze sąsiadem i gdzie się podział interesujący nieznajomy, który wyniósł go z klubu. Powinien mu podziękować za pomoc. Ale jak? Nie wiedział nawet jak się nazywa.

- Kochanie, zejdź na dół. Ojciec cię nie zje, przynajmniej nie dzisiaj – usłyszał z parteru okrzyk mamusia Luisa. Ze spuszczona głową, jak na porządnego winowajcę przystało wszedł do kuchni i usiadł za stołem.

- Dzień dobry – wyszeptał nieśmiało.

- Masz nam coś do powiedzenia na temat swojego zachowania? – zapytał Luis groźnie i machnął mu przed nosem ubijaczką do piany.

- Pprzepraszm…? – wyjąkał chłopak i wbił oczy w obrus.

- Przepraszam i tylko tyle?! – warknął wściekle Avgar. – Masz szczęście, że nic ci się nie stało! Upiłeś się jak kretyn do nieprzytomności!

- Nie krzycz na dziecko awanturniku – Luis tym razem pogroził mężowi. - Ktoś, kto napada na bezbronnych ludzi nocą, nie ma prawa głosu!

- Ale słońce…

- Ty mi tu nie słońcuj! Kiedy nauczysz się najpierw myśleć, potem atakować?! – mężczyzna w fartuszku potrząsnął ubijaczką i ubrudził sobie usta, kremem do naleśników.

- Tatusiu, zrobiłeś coś Zolliemu?! – Avis wbił w demona oskarżycielskie spojrzenie. – Jak mogłeś?! – wargi chłopca natychmiast przybrały kształt podkówki.

- Gdyby nie był synem Ostrowskiego już dawno wyprułbym mu flaki za to, jak cię traktuje – mruknął lekko zmieszany mężczyzna. – Poza tym nic mu nie jest, ma tylko śliwę pod okiem i może złamanych kilka żeber – wzruszył ramionami.

- Co takiego?! – Chłopiec przestraszony poderwał się na równe nogi. – Jesteś okropny! – rzucił ojcu i wybiegł w kapciach z domu.

- Brawo! Jesteś mistrzem dyplomacji! – Luis walnął go ścierką w plecy. – Udało ci się śmiertelnie nastraszyć syna i zamiast odciągnąć od tego drania, który go krzywdzi, posłałeś prosto jego ramiona!

-A skąd ja mogłem wiedzieć, że tam poleci? Ostatnio przecież twierdził, że go nienawidzi! – popatrzył na niego zdziwiony.

- Och, nie ma już do ciebie siły… – jęknął i pokręcił głową, wznosząc błagalnie oczy do sufitu.

- Nie potrzebujesz siły, mam jej za nas dwoje – Avgar porwał męża na kolana i pocałował czule, prosto w lepkie od słodkiego kremu usta. – Dobre – objął go mocno ramionami. – Myślę, że powinniśmy wrócić do łóżka. Na zewnątrz jest zimno, mokro i w ogóle do niczego… Poza tym  Avis jest dorosły i chyba sobie bez nas chwilę poradzi.. - wziął , rozbawionego jego pokrętnym rozumowaniem, Luisa na ręce i ruszył z nim w stronę sypialni.

***

   Avis wpadł do domu Ostrowskich jak mała bomba. Zobaczył Zolliego w samych tylko jeansach, z nagim, obandażowanym torsem, jak schodził po schodach na parter. Na chwilę zapomniał, że go nienawidzi i zagapił się na pięknie wyrzeźbione mięśnie. Mężczyzna z satysfakcją zauważył, że zielone ślepka błądzą łakomie po jego ciele i uśmiechnął się pod nosem.

- Przyszedłeś mnie zjeść na śniadanie, czy pomoc w zrobieniu opatrunku? – rozbawiony głos sąsiada wybił chłopaka z transu.

- Chciałem cię przeprosić za ojca – pisnął nieśmiało Avis, zawstydzony, że przyłapano go na gorącym uczynku. – Nie wiem co w niego znowu wstąpiło. Jest taki porywczy – westchnął i poszedł za nim do łazienki. – Daj, umiem to zrobić – wziął od niego środek do dezynfekcji i plastry.

- Na pewno? – Zolli z rozmyślnie, przybliżył swoją twarz do ślicznej buzi chłopaka.   Poczuł na sobie jego oddech i zobaczył jak oblewa się ognistym rumieńcem. Wygodnie rozsiadł się na brzegu wanny i poddał drobnym dłoniom, które delikatnie zaczęły odwijać bandaże. Każdy jego gest odbierał jak przyjemną pieszczotę.

- Nie rób takiej miny, bo sam się będziesz opatrywał – nie wytrzymał w końcu Avis, któremu robiło się coraz cieplej, a kolana jakby mu zmiękły. Miał ochotę też coś z siebie ściągnąć.

- Jakiej? – Zolli udawał, że zupełnie nie wie o co mu chodzi.

- Jak kocur, który zobaczył spodek śmietany i zastanawia się, jak się do niej dobrać – pokazał mu koniuszek języka, co wcale nie było mądrym posunięciem.

- A mogę się do niej dobrać? – złapał go za rękę i pociągnął do siebie.

- Myślę, że wypiłeś już w życiu sporo śmietany i w głowie ci się od tego pomieszało – odezwał się poważnie Avis i wyrwał mu stanowczo dłoń. – Uspokoisz się czy mam wyjść?

- Będę grzeczny, słowo – Zolli zmarkotniał, bo zrozumiał, że zdobycie chłopaka wcale nie będzie takie proste jak myślał. – Boli – syknął, kiedy zaczął odkażać jego ranę.

- Jeszcze chwila – chłopiec zaczął naklejać opatrunek. Był przy tym tak blisko, że mężczyzna mógłby dotknąć ustami jego smuklej szyi. Z wielkim trudem się powstrzymał, bo wiedział, że spełniłby bez wahania swoją groźbę. Nie tak łatwo wymazać z pamięci lata obojętności. Coraz lepiej rozumiał, jak niemądrze się zachowywał. – Poznałem wczoraj kogoś ciekawego, ale niestety się nie przedstawił. Nie mam pojęcia jak go odnaleźć.Myślisz, że ten barman może go znać? – Avis sprytnie zmienił temat. Musiał znaleźć coś, cokolwiek, co uratuje go przed tym mężczyzną. Sympatyczny nieznajomy idealnie się do tego nadawał.

- Myślę, że to doskonały pomysł. Jeśli tylko jest bywalcem klubu, to z pewnością coś ci o nim powie, skoro tam pracuje – w głowie Zolliego zaczął lęgnąć się plan.