Narzeczona dla Czarta Sequel Rozdział 6

      Avis dojechał wraz z Patrykiem do szkoły w doskonałym humorze, pomimo, że przyjaciel całą drogę pokpiwał sobie z niego, aż musiał ukryć za podręcznikiem fizyki swoją czerwoną z zażenowania buzię. Przecież to nieprawda, że oczy mu się zaświeciły jak lampiony na wieść o tym, że Zolli był o niego zazdrosny. Głupi Patryk to zmyślił i jeszcze potem chichotał jak szalony i robił małpie miny.

Ledwie weszli do klasy, prawie wszyscy ich obstąpili. Zarówno dziewczyny jak i chłopcy oglądali Avisa niczym jakiś rzadki okaz na międzynarodowej wystawie. Nie mogli się nadziwić, w jaki sposób w tak krótkim czasie zdołał z szarej myszki przemienić się w księcia. Zwalił wszystko na przyjaciela, który właśnie gęsto tłumaczył się zachwyconym jego talentem koleżanką. Łypał przy tym na niego groźnie, zapowiadając paskudne męki. Lekcje szybko minęły i gromadą wyszli przed budynek, nie mogąc się rozstać.

- Avis, może pójdziemy na pizze –zaproponowała piegowata Basia.

- Jestem głodny i do tej przeprowadzki mi się jakoś nie śpieszy – przytaknął jej ochoczo Patryk i jeszcze kilkanaście innych osób.

- No właściwie – uśmiechnął się do kolegów szeroko Avis i kilka osób jęknęło na widok jego rozpromienionej buzi. Nie byli biedacy przyzwyczajeni do nowego wizerunku chłopaka i nadal robił na nich piorunujące wrażenie. Nie mówiąc już o tym, jak się zagapili, kiedy się odwrócił do nich tyłem, by znaleźć portmonetkę i przeliczyć kieszonkowe. Słodkie poziomki ukazały się w całej krasie, przyciągając wzrok do kuszących krągłości poniżej.

- Facet, nie prezentuj się aż tak, bo paru gości może tu zemdleć – zachichotał nieznośny Patryk. – A właściwie, to może się ubierz – rzucił mu bluzę - bo zbliżają się kłopoty – wskazał na idącego w ich kierunku szybkim krokiem Zolliego. Miał bardzo ponurą minę i wyglądał wyjątkowo nieprzyjaźnie. Z daleka słychać było jak zgrzyta zębami, a pod kusą koszulką na ramiączkach prężyły się potężne mięśnie. Koledzy z klasy cofnęli się pod filary i z daleka obserwowali rozwój wypadków. Nikt nie miał ochoty zadzierać z tym zdenerwowanym wielkoludem.

- Wsiadaj na motor i do domu! – warknął do Avisa, który patrzył na niego z lekką obawą. – Nie masz wstydu, by tak pokazywać się ludziom! – wyciągnął do niego rękę, ale chłopak się cofnął i spojrzał na niego hardo.

- Rodzice cię przysłali? – zapytał cicho zadzierając dumnie głowę. Uwaga mężczyzny, że wygląda niestosownie bardzo go zabolała. Jego koledzy ubierali się o wiele bardziej kolorowo i wyzywająco, a nawet w szkole nikt ich za to nie karał. On miał na sobie podkoszulkę i jeansy, jak prawie każdy zwyczajny licealista.

- Nie chciałem ich martwić, bo pewnie cię nie widzieli w tym… czymś… – spojrzał na chłopaka pogardliwie, choć ciało wprost rwało się by objąć i zasłonić sobą dzieciaka, przed tymi pożądliwymi spojrzeniami, jakie otaczały go ze wszystkich stron.

- Spełniłeś swój obywatelski obowiązek, więc możesz już spadać! – prychnął na niego Avis, wydął usteczka i schował się za Patrykiem, nie wiedzącym czy się śmiać, czy dać po durnych łbach tym dwóm upartym idiotom.

- To teraz już obywatel, nie kochany Zolli co?! Trochę komplementów i w główce ci się pomieszało?! – wrzasnął nie panując nad sobą mężczyzna i dosłownie pobladł ze złości. Nie mógł zrozumieć, gdzie się podział jego słodki braciszek, który biegał z nim niczym psiak od rana do wieczora z maślanymi ślepkami. Ten młody mężczyzna, mierzący go roziskrzonymi, błękitnymi oczami, zupełnie go nie przypominał. – Powiem twojemu ojcu co tu się wyprawia! – rzucił, chociaż doskonale wiedział jak dziecinne były jego słowa.

- Pięknie, to teraz bawisz się w donosiciela? A kiedyś mnie broniłeś! – wargi chłopaka ułożyły się w podkówkę, a na końcach miękkich rzęs pojawiły się łzy. Wziął przyjaciela pod ramię i pociągnął do samochodu. – Nigdy więcej się do mnie nie odzywaj! – rzucił przez ramię do osłupiałego Zolliego, któremu zrobiło się niesamowicie głupio, na widok tych perlistych kropelek, toczących się po delikatnych policzkach. Dopiero teraz zdał sobie sprawę, że jego reakcja była grubo przesadzona. Przybiegł tutaj niczym rozjuszony byk, a kiedy jeszcze usłyszał jak smarkacze umawiali się do klubu na wieczór, to wstąpił w niego przysłowiowy diabeł. Któryś z tych napalonych gówniarzy miałby przyciskać w tańcu do siebie jego aniołka?! Niedoczekanie! Myślał, że zabierze go do domu, a Avis jak zwykle ufnie się do niego przytuli. Gnał tutaj na złamanie karku, nawet zapomniał kasku, co nigdy mu się nie zdarzyło. Tymczasem spotkał go gorzki zawód. Mały nie chciał mieć z nim nic do czynienia. To kompletnie nie mieściło mu się w głowie. Przyzwyczajony do nieustannej adoracji, zupełnie nie wiedział co o tym wszystkim myśleć. Wsiadł na motor i wrócił powoli do domu dłuższą trasą. Zamknął się w garażu, gdzie próbował naprawić samochód kumpla. Dwa razy wbił sobie śrubokręt w palce, a potem walnął w łokieć tak mocno, że zobaczył świeczki w oczach. Poczłapał więc do kuchni z krwawiącą ręką i zamętem w duszy. Usiadł przy kuchennym stole i próbował sam zrobić sobie opatrunek i tak zastał go Samuel.

- Co się stało synku? – zapytał zaniepokojony nieobecnym wyrazem jego twarzy. – Masz jakieś kłopoty?

- Nic takiego, tylko Avis dziwnie się zachowuje. Nie jest sobą – westchnął i pozwolił zabandażować sobie rękę.

- Wiesz kochanie, on zawsze zachowuje się nieco, że tak powiem, ekscentrycznie – pogłaskał go po plecach ojciec. – Co znowu zmalował mały urwis?

- Już nie taki mały, już nie… – odezwał się smętnie Zolli.

- Czy to nie on wraca właśnie ze szkoły? – Sam wychylił się z okna i omal z niego nie wypadł na widok sąsiada. Ledwie go poznał w tym pięknym, młodym mężczyźnie. Od razu zrozumiał o co chodzi jego synowi i uśmiechnął się pod nosem. – No wiesz, kiedyś musiał dorosnąć. Wspaniale wygląda, ale to chyba dobrze? – zwrócił się rozbawiony do markotnego mężczyzny.

- Co ty gadasz? Jakie dobrze? Lata tu i tam, nikt go nie pilnuje, szczerzy się do wszystkich, co w tym wspaniałego?! – warknął Zolli zanim zdążył pomyśleć.

- Skarbie, zawsze mówiłeś, że cię denerwuje, jest za młody, za głupi, jednym słowem nie dla ciebie, więc chyba jesteś zadowolony. Wygląda tak atrakcyjnie, że nie minie tydzień i ktoś uwolni cię od problemu. Taki smakowity kąsek, długo nie będzie sam. Na pewno jakiś przystojniak szybko pozbawi go wianka i porwie do swojej wieży – Sam zasłonił się gazetą, by ukryć psotne błyski w oczach. Widział, jak jego jedynak skręca się pod wpływem tych słów, z zazdrości. Zasłużył sobie na to tym, jak traktował chłopaka. Zrobiło mu się go jednak trochę szkoda. Tymczasem Zolli zerwał się nagle z krzesła i ruszył schodami na górę. – Dokąd idziesz?

- Pomyślałem, że wybiorę się wieczór do klubu trochę rozerwać – rzucił lekko, mając nadzieję, że ojciec nie będzie się więcej dopytywał. Bardzo trudno go było wyprowadzić w pole.

- Avis tam będzie? – zapytał rozbawiony Sam.

- A skąd ja mogę wiedzieć, gdzie łazi ten smarkacz – rzucił wyniośle i umknął do pokoju. W słownym starciu z ojcem nie miał żadnych szans. I tak już zbyt wiele powiedział. Zaczął przekopywać szafy w poszukiwaniu czegoś seksownego, co zbiłoby z nóg jego obrażonego anioła.

***

   Patryk pojechał ze szkoły prosto do pałacu Belzebuba, wszystkie jego rzeczy zostały tu przeniesione podczas jego nieobecności. Lokaj zaprowadził chłopaka do jego apartamentu, miał to zrobić Damen, ale zatrzymały go obowiązki. Sypialnia i salonik były naprawdę eleganckie, utrzymane w srebrno zielonej tonacji, idealnie pasującej do jego kremowej cery i płomiennych włosów. Miał jeszcze do tego bogato wyposażoną łazienkę i garderobę. Nie mógł narzekać, bo naprawdę było widać, że w wyposażenie i  wygląd pomieszczeń włożono wiele trudu. Niestety nie był to jego ukochany dom, gdzie mamuś Dominik piekł ciastka i bliźniaki dokazywały, płatając wszystkim figle. Rzucił w kąt plecak i ze smętną miną padł na ogromne łoże z baldachimem. Zupełnie jak dla średniowiecznej księżniczki. Kremowy adamaszek był haftowany w kwiatowe ornamenty, między którymi uwijały się różnobarwne motyle. Miał jeszcze godzinę do kolacji, więc położył się na plecach i z zachwytem podziwiał pracę artysty, który stworzył to wspaniałe dzieło. Rozpuścił włosy, ponieważ gumka go nieco uwierała. Spłynęły kaskadą rdzawych loków zakrywając go niemal do pasa. Nawet nie wiedział, kiedy zmorzył go sen. Nie zdawał sobie sprawy, że przekręcił się na brzuch i wypiął do góry zgrabny tyłeczek. Ruda kitka powiewała na nim jak sztandar, a jedwabiste włosy lśniły niczym miedziane, podłączone do prądu pręciki.

   Tak zastał go Damon, oddelegowany, by sprowadzić narzeczonego na kolację. Usiadł obok Patryka, nie mogąc się napatrzyć na to cudowne zjawisko, które wkrótce miało należeć tylko do niego. Teraz będzie go widywał codziennie. Z jednej strony był szczęśliwy, z drugiej bał się tego, co może nastąpić. Patryk nadal mu nie ufał i miał za idiotę, który ciągnie do łoża każdego chętnego czarta. Trochę sobie zasłużył na taką reputację, ale wieści o jego podbojach były grubo przesadzone. Lubił flirtować, a ludzie zawsze sobie dopowiadali, to czego nie widzieli. Ręka sama powędrowała do tego puszystego cudu, ale ogonek był szybszy. Jasna kitka zaborczo splotła się z rudą, nie dając jej żadnej możliwości ucieczki. Podniecające wibracje przeszyły całe ciało księcia.

- Och… - jęknął i zacisnął uda. Uczucie było niesamowite, jakby każda komórka w jego ciele nagle zbudziła się do życia z głębokiego snu. Fale ciepła obmywały go raz po raz, kumulując się w dole brzucha. – Patryk… - wyszeptał miękko, nie zdając sobie sprawy jak uwodzicielsko brzmi jego głos.

- Co się stało, która godzina? – chłopak natychmiast usiadł, przecierając czarne oczy. Chciał wstać, ale coś trzymało go w miejscu. Zerknął w bok i zarumienił się po uszy. Jego kitka, była ściśle spleciona z jasnym ogonkiem Damona. Nagle doznał dziwnego uczucia, że tak właśnie powinno być, to jest właściwie dla niej miejsce. Zdradzieckie ciepełko zaczęło pełznąć wzdłuż jego ud w górę.

- Zrób coś! – pisnął lekko spanikowany, że książę może zorientować się co się z nim dzieje. – Spóźnimy się – wskazał na zegar, chcąc odciągnąć uwagę chłopaka i skierować na inne tory. Nie wiedział, że w tym starciu nie ma żadnych szans.

- Wiem, ale co? One dosłownie splotły się niczym bluszcz – Damon z kolei nie mógł oderwać wzroku od słodkich ust, które znajdowały się tak blisko. – Patryk –  odezwał się prosząco wprost do ucha chłopaka. – Pozwól mi, ten jeden raz – ujął go pod brodę i odwrócił zarumienioną twarz do siebie. Pochylił się i musnął ustami jego wargi. To było takie dobre. O wiele lepsze niż poprzednio. – Taki słodki, taki wspaniały – pieścił go coraz namiętniej. Oszołomiony Patryk poddawał mu się z zadziwiającą uległością. Nieświadomie wtulił się w twarde ciało narzeczonego, pomrukując z przyjemności. Nie miał pojęcia co się z nim dzieje, ale takie błogie szybowanie w silnych ramionach nie mogło być niczym złym. Prawda? Duże dłonie gładziły jego plecy, a aksamitny głos nie pozwalał zebrać myśli.

- Ależ dzieci! Czekamy z kolacją! – usłyszeli od strony drzwi rozbawionego Lu. Odskoczyli od siebie gwałtownie, omal nie spadając z łóżka, zdradzieckie ogonki natychmiast się rozplotły. – Macie szczęście, że to ja tu przyszedłem. Julian aż się rwał, żeby zobaczyć twój apartament Patryku.

- Tatuś tu jest?! – pisnął przerażony chłopak i chwycił się za serce. Na myśl o reakcji ojca, gdyby zobaczył go w takiej sytuacji omal nie zemdlał.

- Nie rób takiej miny – Damon stanął obok niego – jesteś już dorosły.

- To wszystko twoja wina, zawsze się do mnie kleisz jak jakiś magnes – burknął Patryk. – Wcale mi się nie podobało – zadarł nos, ale jego policzki nadal były ogniście czerwone.

- A kto mruczał jak zawodowy kociak? – odgryzł się natychmiast książę. – Robiłeś to tak przekonywująco, że dałem się zwieść.

- Utnę ci ten jęzor paskudzie – warknął ogromnie zawstydzony, tym bardziej, że teść zaczął wydawać dziwne odgłosy, starannie ukrywając twarz za książką.

- Na twoim miejscu nie robiłbym tego słońce – Damon nachylił się do chłopaka. – Nie masz pojęcia co on potrafi zdziałać w sypialni, poniósłbyś ogromną stratę…- w tym momencie zamilkł, trafiony przez narzeczonego poduszką .

- Chłopcy, nie kłóćcie się. Zawsze możecie spróbować potem jeszcze raz – puścił im oczko Lu – tak dla pewności. Ale lepiej zaoszczędźcie tego widoku wojewodzie, może mieć problemy z akceptacją, że jego mały synek wyrósł już z pieluch – zachichotał.

***

   Tymczasem Avis miał kłopoty, których wcale się nie spodziewał. Zjadł kolację i zaczął stroić się na wieczorny wypad do klubu. Omówił wszystko z mamusiem Luisem, który miał potem po niego przyjechać. Niestety ojciec wrócił wcześniej, niż się tego spodziewali. Na widok syna w obcisłej koszulce i biodrowych rurkach, ukazujących poziomkowy tatuaż na krzyżu, gazety wypadły mu z rąk.

- O cholera, gdzie ty idziesz o tej porze ubrany w to coś?! – warknął Avgar, kiedy odzyskał głos.

- Do kolegi po zeszyty – pisnął mało przekonywująco Avis. Nigdy nie umiał kłamać, zwłaszcza w stresujących sytuacjach. Na widok zmarszczonych brwi mężczyzny duszyczka uciekła mu do pięt.

- W takim razie zawiozę cię – zaproponował demon ze złośliwym błyskiem w oku. – Tylko włóż coś jeszcze, bo sobie ten obrazek przeziębisz.

- Nie trzeba, na pewno jesteś zmęczony. Może znajdę coś w internecie – Avis umknął niczym spłoszony królik do swojego pokoju. Miał tyle planów, otrzymał kilkanaście wiadomości na komórkę z zapytaniem czy na pewno przyjdzie. Nigdy nie był na takim wypadzie z kolegami, a przecież uwielbiał tańczyć. Usiadł  na bujanym fotelu z podwiniętymi nogami i zaczął się zastanawiać, jak wyprowadzić, nadopiekuńczego rodziciela w pole. Na pewno nie będzie to łatwe, ale od czego ma głowę. Nie mógł opuścić tej imprezy za żadne skarby, przecież nie robi nic złego.