Rozdział 12

Monika z Dominikiem wczesnym rankiem pojechali do miasteczka Torholle. Na ósmą rano byli umówieni z Pawłem Kusym, który obecnie zarządzał firmą ,,Ropuszka”. Oboje często robili tutaj zakupy, ale nigdy nie byli w tej części niewielkiej miejscowości. Stanęli przed okazałą bramą, gdzie zatrzymał ich portier. Gdy podali swoje nazwiska natychmiast wpuszczono ich do środka i pojawił się sam dyrektor. Wylewnie ich przywitał i zaproponował zwiedzanie zakładu. Minęli budynek administracji i zobaczyli rozległy teren, a na nim mnóstwo zabudowań gospodarczych i ciągnące się w nieskończoność szklarnie. Pomiędzy nimi połyskiwały oczka kilku stawów.

- Co tu właściwie produkujecie? – Monika weszła do pierwszego z brzegu oszklonego pomieszczenia. Zobaczyła ziemię obsianą rdestem i wszędzie miliony maleńkich ślimaczków.

- To winniczki, hodujemy je i sprzedajemy świeże, mrożone, w formie konserw. Na zachodzie dobrze za nie płacą. Ich jajeczka zwane białym kawiorem nie mają sobie równych w Europie – mężczyzna z dumą oprowadzał ich po firmie. Na koniec wręczył im pokaźną paczkę i plik dokumentów do przejrzenia. – Kto z państwa zostanie dyrektorem?

- Chyba ja – odezwała się niepewnie dziewczyna, z obrzydzeniem obserwując jak dwa małe ślimaczki pełznął po jej bucie. – Co to takiego? – zapytała zaciekawiona.

- Prezent od zakładu, spróbujcie naszych wyrobów są naprawdę smaczne. Proszę się nie martwić, z przyjemnością wprowadzę panią we wszystkie tajniki. ,,Ropuszka” bardzo dobrze prosperuje. Wystarczy kilka miesięcy i da sobie pani radę sama. Prowadziła pani kiedyś jakiś biznes? – Kusy nie spuszczał z Moniki ciemnych oczu. Widać było, że mu się podoba.

- Tak, przez kilka lat kwiaciarnię – przyspieszyła kroku, starając się trzymać go na dystans.

- W takim razie bardzo to nam ułatwi pracę – uśmiechną się do niej mężczyzna i na pożegnanie elegancko cmoknął ją w rękę.

Kiedy wrócili do domu Monika położyła paczkę na stole w kuchni. Zerwała z niej papier, ostrożnie zerknęła do środka i lekko pozieleniała. Stanowczym ruchem osunęła od siebie pudełko i ciężko usiadła na krześle.

- Napakował tam pijawek, co masz taką dziwną minę?- Dominik z rozbawieniem obserwował zdegustowaną przyjaciółkę. Spojrzał na jej włosy i zaczął chichotać.

- Z czego rżysz? – warknęła na niego.

- Tak tylko – wyciągnął rękę i zdjął z jej warkocza maleńkiego ślimaczka.

- W co ty mnie wplątałeś? Nawet patrzyć na to nie mogę, a co dopiero spróbować tego paskudztwa – jęknęła i pociągła go za ucho. – Powiedz, jak mam sprzedawać coś, czego się brzydzę?

- Zajmiemy się tym wieczorem, teraz muszę się śpieszyć do szkoły – chłopak poderwał się i ruszył do garażu. Miał nadzieję, że Monika przemyśli sprawę. Firma przynosiła naprawdę imponujące dochody. Przyjaciółka w krótkim czasie stałaby się dość zamożną osobą, a on miałby z głowy przynajmniej jeden problem. Przypomniał sobie kontrakt narzeczeński i chaos w domu Juliana. Złapał się za głowę i jęknął. Czuł zbliżającą się migrenę.

***

Amira, jak tylko wróciła ze szkoły zaczęła szukać Boruty. Pewna sprawa nie dawała jej spokoju. Wuj był doświadczonym mężczyzną, a w całym Piekle wszyscy wiedzieli o jego licznych romansach. Uznała więc, że jest naprawdę wiarygodnym źródłem informacji. Znalazła go w gabinecie zakopanego w papierach. Usiadła na blacie biurka, by zwrócić jego uwagę.

- Wujeczku, mam pytanie? – zaczęła przymilnie.

- Czego mały potworze? – mruknął Julian, nawet nie podnosząc oczu znad dokumentów.

- Tak się zastanawiałam… wiesz…- zarumieniona dziewczyna, wyraźnie miała problem ze sformułowaniem pytania.

- Wystękaj coś wreszcie – wojewoda nigdy nie był wzorem cierpliwości.

- Jeśli pocałowałam kogoś i ta osoba mnie nie odtrąciła, to chyba dobrze prawda? Jak się dowiedzieć, czy to działa w obie strony? – wbiła w Borutę czarne oczy.

- Ty chyba jesteś podrzutkiem co? Niemożliwe, żeby w mojej rodzinie była ktoś tak tępy! – popatrzył na nią i pokręcił głową. – A słyszałaś, ty diabliczko od siedmiu boleści o kuszeniu? Kto by się oparł takiej ślicznej dziewczynie – dodał wojewoda nie całkiem przytomnie, bo znowu zagłębił się w papierach.

- Czyli mam użyć swoich atutów, a dowiem się czy mnie naprawdę lubi? – cmoknęła Juliana w policzek. – Dziękuję wujaszku! – zerwała się i wybiegła z gabinety. Dopiero głośne trzaśnięcie drzwiami przywróciło Borucie rozsądek.

- Ej, wracaj! – wrzasnął za dziewczyną. – Nie waż się nikogo uwodzić! – wyszedł na korytarz, ale po Amirze nie zostało już ani śladu. Nie miał zamiaru latać za nią po całej okolicy, ale jak wróci to będzie się musiał z nią poważnie rozmówić i dowiedzieć w kim się zakochała  ta smarkula. Doskonale wiedział, że siostra powiesi go na suchej gałęzi, jak się małej coś stanie.

***

Amira stroiła się przez dwie godziny. Nie mogła się zdecydować co włożyć. Nie miała żadnego doświadczenia w uwodzeniu. W końcu wyszła z domu ubrana w obcisłą, bawełnianą, ciemnoniebieską sukienkę z kapturkiem. Sięgała tylko do pół uda i z przodu miała zameczek, odrobinę go rozsunęła, by było widać interesujące krągłości i aksamitną, śniadą skórę. Rozpuściła długie, czarne  włosy i związała je luźno z tyłu srebrną zapinką. Pobiegła do domu Moniki i weszła do holu. Przywitała ją cisza. Po chwili jednak usłyszała szum odkręcanej do wanny wody. Dziewczyna poszła do salonu i grzecznie usiadała na kanapie. Zapadał zmierzch, na kominku trzaskał wesoło ogień. Włączyła telewizor, właśnie na Vivie nadawali listę przebojów.

Monika wykąpała się, wysuszyła włosy, narzuciła szlafrok na nagie ciało i zeszła na dół. Usłyszała muzykę i domyśliła się, że to pewnie Amira przyszła wizytą. Widocznie przyjaciółka nieco się ośmieliła i nie zamierzała nadal jej unikać. Weszła po cichu do salonu i stanęła oczarowana. Smukła, drobna sylwetka klęczała na kanapie i wyjadała z miseczki chipsy. Dopasowana sukienka ściśle opinała kuszące kształty. Nie zauważyła jej, podśpiewywała jasnym, czystym głosem najnowszą piosenkę Adele.

- Nie jedz tego świństwa – Monika usiadła obok niej i  zabrała z rąk talerzyk.

- Wiesz, że masz coś na włosach?- dziewczyna odwróciła do niej ciemną głowę.

- Fuj! – jęknęła. – Wyciągnęłam ich już kilka, smakuję chyba tym oślizgłym potworkom. Dominik nie miał ani jednego, a też był ze mną w szklarni. Mogłabyś mi pomóc? – odwróciła się w jej kierunku. Nie spodziewała się wcale tego co nastąpiło potem. Amira wstała i usiadła jej okrakiem na kolanach. Nachyliła się i zaczęła muskać końcami palców jedwabiste pasma. Usta dziewczyny znajdowały się dosłownie centymetry od niej. Były czerwone, pełne i niesamowicie nęcące. Monika bezwiednie się oblizała. Ramiona same wystrzeliły do przodu i przytuliły smukłe, ciepłe ciało. Dotknęła miękkiego policzka i zobaczyła jak źrenice przyjaciółki się rozszerzają. Musnęła delikatnie wargami jej usta, rozchyliły się zapraszająco. Były słodkie, o wiele słodsze niż się spodziewała. Oszołomiona niesamowitym doznaniem wsunęła powoli do środka język. – Ami – czy ten ochrypły, pełen pożądania szept, to był na pewno jej głos? Czuła, że tonie, kręciło się jej w głowie od nadmiaru wrażeń. Zanurzała się coraz głębiej i spadała w rozkoszną otchłań zapomnienia.

- Dość – pierwsza o dziwo ocknęła się Amira. Eksperyment właśnie wymykał się jej spod kontroli. Jeszcze moment, a zupełnie straciłaby panowanie nad sobą. To co się stało zupełnie przerosło jej oczekiwania. Teraz była już pewna tego co czuje i nie ważne jak zareaguje na to jej rodzina. Ta kobieta była warta każdego szaleństwa, które będzie musiała popełnić, by ją mieć. Wstała i na chwiejnych nogach wyszła z pokoju. W progu jeszcze się obejrzała. Monika siedziała nieruchomo jak posąg. Nie mrugała nawet oczami. Czerwone policzki i rozwichrzone, jasne włosy wymownie świadczyły o jej stanie. Oddychała szybko, a jej piersi gwałtownie falowały.

- Cholera, czy twoje rodzinne wariactwo jest zaraźliwe? – zapytała z niemądrą miną. W odpowiedzi usłyszała tylko chichot przyjaciółki.

***

Lucyfer ocknął się po jakiejś godzinie na zimnej, marmurowej posadzce. Z trudem usiadł, był taki zmarznięty, że ledwie mógł poruszać rękami. Po chwili przejaśniło mu się w głowie. Musiał natychmiast odnaleźć męża, nie mógł tak zostawić tej sprawy. Zachował się jak bezrozumny smarkacz. Do tej pory uważał się za jedynego pokrzywdzonego. Tymczasem prawda miała dwa oblicza. Zawsze myślał o Władcy Piekieł jako o największym okrutniku bez żadnych zasad, okazało się jednak, że w niczym mu nie ustępował. Z premedytacją dręczył go latami, doskonale zdając sobie sprawę jak bardzo był zazdrosny. Nieraz widział jak podnosi dumnie głowę i zagryza usta w pełnym urazy milczeniu. Cierpliwie znosił jego humory i odgrywał się, drażniąc się z nim przy każdej okazji.

Ubrał się zgrabiałymi palcami i chwiejnym krokiem ruszył przez mroczne pałacowe korytarze. O tej porze były zupełnie puste. Usłyszał na zewnątrz gwar i ujadanie królewskich ogarów. Zobaczył na dziedzińcu Belzebuba, w otoczeniu licznej grupki myśliwych. W swojej skołatanej głowie zapomniał jednak o pewnym istotnym szczególe. Piekielne psy były ogromnymi, agresywnymi bestiami i sięgały przeciętnemu mężczyźnie do ramienia. Słuchały tylko swojego pana i nienawidziły niebieskiego koloru, a taki właśnie surdut miał na sobie książę. Na widok Lucyfera cała sfora ruszyła w jego kierunku z wściekłym ujadaniem. Zaskoczony zdołał się tylko zasłonić rękami nim upadł na ziemię. Nie miał przy sobie żadnej broni.

- Lu, niech to szlag! – usłyszał z daleka głos męża. Los chyba się na niego zawziął. Zamknął oczy i szczerze pożałował, że nie zdążył go przed śmiercią przeprosić. Chciał wznieść osłony, ale zawróciło mu się w głowie, a zdrętwiałe palce nie chciały ułożyć się w znak. Teraz mógł tylko czekać, aż potężne szczęki wbiją się w jego gardło i rozszarpią je na kawałeczki. Zamiast tego poczuł zamykające się wokół niego silne ramiona. Ktoś osłonił go własnym ciałem. Potężne uderzenie odrzuciło ich na bok. Śmierdzący oddech zatrzymał się koło jego twarzy. Zrobiło mu się niedobrze. – Aach…! – rozległ się krzyk męża i coś ciepłego zaczęło mu spływać po szyi. Ujadanie ucichło. – Pieprzone tarcze! Możesz otworzyć oczy, już po wszystkim – książę powoli uchylił powieki, niepewny co zastanie wokół siebie. Myśliwi poskromili ogary i właśnie prowadzili je do kojców. Trzy z nich leżały martwe na dziedzińcu. Belzebub leżał obok niego, a na jego szacie widać było powiększającą się z minuty na minutę plamę krwi.k niego, a na jego szacie widać było powiększającą się z minuty na minutę plamę krwi. Lucyfer szybko oderwał od swojej koszuli pas materiału i drżącymi rękami przewiązał nim ramię i pierś męża.

- Czego się gapicie?! – krzyknął na służbę. – Zanieście pana do sypialni i zawołajcie medyka!

***

 Belzebub otworzył rano oczy i nie mógł się poruszyć. Ubrany był tylko spodnie od piżamy. Nagą pierś i ramię miał ściśle zabandażowane. Po zdrowej stronie spał wtulony w niego Lu. Zarumienione policzki i rozchylone, różowe usta nadawały mu bardzo niewinny wygląd. Zerknął niżej, ogonki zaplecione były w węzeł nie do rozwiązania. Westchnął tylko cicho i zapatrzył się na piękną twarz męża. Poprzedniego dnia wybiegł z sypialni taki wściekły, że ledwie nad sobą panował. Gdyby tam został, sprałby gówniarza na kwaśne jabłko. Jak sobie tylko przypomniał tych wszystkich jego kochanków, wyniosłe miny, wyzywające stroje powodujące, że wszyscy się ślinili na jego widok, to od razu rosło w nim ciśnienie, a oczy zaczynały rzucać iskry. A wszystko z powodu głupiej pomyłki i dumy tego uparciucha. Spojrzał na mężczyznę u swojego boku. Wyglądał jak jasnowłosy anioł. Ile to razy miał ochotę go zlać, aż by mu spuchł tyłek, potem czule przytulić i schrupać na surowo. Mało brakowało by zginął. Ogary kompletnie oszalały na widok błękitnego kaftana. Nie miał pojęcia co tak go zaćmiło. Przewodnik stada ruszył do ataku nim ktokolwiek z myśliwych zdążył złapać za smycz. Zareagował instynktownie, włosy dosłownie zjeżyły mu się ze strachu na karku. Gniew i żal gdzieś ulotnił się bezpowrotnie. Zobaczył jak Lu pada na ziemię, wyprzedził psy i zasłonił go własnym ciałem. Ani przez sekundę nie pomyślał o sobie, najważniejszy dla niego był mąż. Trzy pierwsze bestie usiekł mieczem, ale czwarty wyrwał mu go z ręki i wgryzł się w ramię. Złożył znak i błysnęły tarcze, odpychając nacierające stado.

Poruszył ręką, pulsowała tępym bólem, czuł krążący w swoich żyłach jad, zawarty w ślinie piekielnych psów, ale ile razy spojrzał na piękną twarz śpiącego męża, wiedział, że było warto. Kochał tego mężczyznę ze wszystkimi wadami i zaletami. Doskonale, zdawał sobie sprawę, że już nie potrafiłby bez niego żyć. Postanowił, że cokolwiek przyniesie im jeszcze los, zrobi wszystko, by pozostał u jego boku.

- Rusz się śpiąca królewno, jestem głodny – podrapał go delikatnie po odsłoniętym brzuchu.

- Jeszcze chwila – wymamrotał nieprzytomnie książę i łypnął na niego jednym okiem.

- Powinieneś zadbać o swojego bohatera – Belzebub próbował wypiąć pierś, ale tylko jęknął i złapał się za opatrunek.

- Pajacuj dalej, to zawołam medyka, żeby ci od nowa założył szwy – odburknął Lu, ale spojrzał na niego zatroskanym wzrokiem. – Zaraz zadzwonię po śniadanie – pogłaskał ogonki, które same posłusznie się rozplotły i wstał z łóżka. Zaczął się rozglądać za szlafrokiem.

- A ty dokąd? – władca złapał go za spodnie. – Chyba o czymś zapomniałeś?

- O co znowu chodzi? – zaskoczony książę usiadł z powrotem na materacu.

- O należny mi środek przeciwbólowy – wbił wzrok w kuszące usta.

- Zaraz, zaraz… Ty chyba nie masz na myśli…? – zaczerwienił się Lucyfer i spojrzał na niego niepewnie. Głośno przełkną ślinę.

- Ależ oczywiście, że mam – mężczyzna uśmiechną się w duchu. Właśnie miał jedyną i niepowtarzalna szansę spróbować ponownie tych słodkich warg. Zamierzał wykorzystać skruchę męża najlepiej jak się dało. Wiedział, że długo nie wytrwa w roli czułej i uległej żony. – Tu , tu i tu – wskazał kilka miejsc na swoim ciele. Z przyjemnością patrzył jak na policzkach męża wykwitają ciemne rumieńce. Mijały minuty, a napięcie między nimi narastało. Lu zbliżał się do niego bardzo powoli. Miał wrażenie, że ma przed sobą niesamowicie płochliwe zwierzątko. Belzebub doskonale wiedział dlaczego się tak zachowuje. Siedział spokojnie, starając się go nie przestraszyć, żadnym niepotrzebnym gestem.